யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 237

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 237

மனோ விருத்திகளின் அழிவே முக்தி
தஸ்மாதாஸாமனந்தானாம் த்ருஷ்ணானாம் ரகு நந்தன

உபாயஸ்த்யாக ஏவைகோ ந நாம பரிபாலனம்!

तस्मादासामानन्तानाम् त्रुष्णानाम् रघुनन्दन 

उपायस्त्याग ऐवैको न नाम परिपालनम् ।
வஸிஷ்டர்தொடர்ந்தார்: ” தன் சோதரனின் மேற்படி வாதங்களையும் கேட்டு பவநனுக்கு போதம் 

உளவாயிற்று.இரண்டு பேருக்கும் உண்மையான ஞானம் உதித்துவிட்டதால் அந்த ஆனந்தத்தில் பரம 

சாந்தியை அனுபவித்தனர்.அவர்கள் காட்டில் மனம்போனபடி அலைந்து திரிந்தார்கள். அவர்களை எதுவும் 

பாதிக்கவில்லை.எண்ணை தீர்ந்து போன தீபம் அணைந்து போவது போல் அவர்கள் சிறிது காலத்திற்குப் பின் 

தேகத்தை வெடிந்தது முக்தரானார்கள்.

” இராமா, ஆஸக்தி தான் எல்லா துன்பங்களுக்கும் காரணம்.எல்லா ஆசைகளையும் துறந்து ,எதிலும் 

எந்த விதமான நாட்டமும் இல்லாமல் இருக்கும் ஒரே வழியைத் தான் புத்திசாலிகள் தேர்ந்தெடுப்பார்கள்.” 

எரிகிறது நெருப்பில் எண்ணையை ஹோமிக்க ஹோமிக்க அது இன்னும் வேகமுடன் எரிய ஆரம்பிக்கும்.அது 

போல் மனோ விருத்திகள் இன்னும் பல மனோ விருத்திகளுக்கு வழி வகுக்கும்.அவை வளராமல் இருக்க 

வேண்டுமென்றால் மனோ நாசம் உண்டாக வேண்டும்.ஆகவே இராமா, மனோ நிவ்ரித்தி எனும் தேரில் ஏறி 

அளவற்றதும் கிருபை நிரம்பியதுமான உள்ளுணர்வுடன் துன்பங்கள் நிறைந்த இந்த உலகை பார்ப்பாய்.

இந்த நிலை தான் பிரம்ம நிலை.எல்லாவிதமான சித்த விருத்திகளிலிருந்தும் விடுபட்ட, ஆசைகள் 

ஏதுமில்லாத, தூய, சுதந்திரமான ஒரு நிலை இது.முட்டாளாக இருந்தவர்கள் கூட,இந்த நிலையை 

அடைந்தவுடன் மனோ கற்பனைகளிலிருந்து விடுபட்டு அவைகளுக்கெல்லாம் புறம்பானவனாகிறான். 

ஞானத்தை நண்பனாக கொண்டு, ஆத்ம போதத்தை சகதர்மிணியாகக் கொண்டு வாழ்ந்தால் எந்த விதமான 

பிரமைகளுக்கும் ஆளாக மாட்டோம்.ஆசைகளற்ற மனதிற்கு கிடைக்க முடியாத விலைமதிப்பற்ற எந்த 

பொருளும் இந்த மூவுலகங்களிலும் கிடையாது.உடலுடன் பிறந்து விட்டதனால் ஏற்படும் ஏற்றத் -தாழ்வு 

எண்ணங்கள் எதுவும் ஆசையற்றவர்களை பாதிப்பதில்லை.மன நிறைவு பெற வேண்டுமென்றால் அதை 

மாசற்றதாக்க வேண்டும்.ஆசைகள் மன நிறைவை தராது.ஆசைகளும் ஆஸக்திகளும் அற்று போனவர்களுக்கு 

இந்த பிரபஞ்சம் பசுவின் குளம்பு  அளவு தான்;யுகங்கள் என்பதோ நொடியிடை தான்.

ஆசையற்றவனின் மனதிலுண்டாகும் குளிர்மை இமயத்தின் குளிர்மையை விடமேலானது.முழு நிலவின் 

குளிர்மையையோ, சமுத்திரத்தின் அசாந்தியோ, சர்வ ஐசுவரியங்களும் தரும் தேவதைகளோ எதுவும் யாரும் 

ஆசையற்றவனின் மன அமைதிக்கு ஈடாகாது.ஆசை, பேராசை, எதிர்பார்பபுகள் இப்படிப் பட்ட கிளைகளை 

வெட்டி எறிந்து விட்டால், மனமெனும் மரம் தன்னுடைய இயற்கை நிலைக்கு திரும்பும்.மன உறுதியுடன், ‘இனி 

எந்த ஆசைகளுக்கும் என்மனதில் இடமில்லை’  என்று உறுதி பூண்டு விட்டால், உனக்கு எந்த பயமும் 

உண்டாகாது.

மனதில் சிந்தைகளின் அலைகள் ஓடும்பொழுது,ஆசைகளும்,விருப்பங்களும் அலட்டாமலிருந்து 

விட்டால்,அங்கு மனமே இராது.மனமின்மை எனும் நிலை தான் முக்தி.ஆசைகளும் விருப்பங்களும் உள்ள 

நிலை விருத்தி எனப்படுகின்றது.மனதின் அலைபாயுதல் தான் விருத்தி.ஆசைகளில்லையென்றால் விருத்தி 

இல்லை.காரணம் இல்லாதாகும்பொழுது காரியமும் இல்லாதாகிறது..ஆகவே மன அமைதி பெறுவதற்கு அதை 

பங்கப்படுத்துகின்ற காரணங்களை  அழித்து விடு.

.

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 235

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 235

மரணம் ஒரு மித்யை

கிம் புத்ர கனதாம் ஶோகம் நயஸ்யாந்தைககாரணம்

பாஷ்பதாராதரம் கோரம் ப்ரவ்யூட்கால இவாம்புஜம் !
किम् पुत्र धनतां शोकम् नयस्यान्धैक कारणम्

बाष्पाधारम् घोरम् प्रव्यूट्काल इवाम्बुजम् !

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்தார்: இராமா, அதுடன் தொடர்புள்ள ஒரு கதை உண்டு. சொல்கிறேன் கேள்.ஜம்பூ 

தீபத்தில் மஹேந்திரம் என்ற ஒரு பெரிய பர்வதம் இருந்தது.அதன் அஅடிவாரத்தில் இருந்த காட்டில் அனேகம் 

முனிமார்களும் வசித்து வந்தனர்.அவரக்கள் தங்களது தவ வலிமையால் தங்களது ஸ்நானம் மற்றும் மற்ற 

தேவைகளுக்காக, ஆகாய கங்கையைக் கூட கொண்டு வந்திருந்தார்கள்.ஆகாய கங்கையின் கரையில் 

தீர்க்க தபன் என்ற பெயருடைய ஒரு மாமுனிகள் வசித்து வந்தார்.அவரது பெயர் குறிப்பிடுவது போல் , அவர் 

நீண்டகாலம் கடின தவம் செய்து வந்தார்.அவருக்கு இரண்டு மகன்கள்- புண்யன் மற்றும் பவனன்.

இந்த புத்திரர்களில் புண்ணியன் போதம் உணர்ந்து  சத்திய சாக்‌ஷாத்காஅம் அடைந்தவனாக 

இருந்தான்.ஆனால் பவனன் அஞ்ஞானத்திலிருந்து விடுபட்டு இருந்தாலும்,சத்திய சாக்‌ஷாத்காரம் இன்னும் 

அடையாதவனாகவிருந்தான்.அவன் அரைகுறை ஞானி என்ற நிலையிலிருந்தான்.கண்ணுக்கு புலப்படாததும், 

புரிந்து கொள்ள முடியாததுமானதாக காலத்தினுடைய நியதி காரணம் தீர்க்க தப முனிகள் பிரபஞ்ச 

வாழ்கைகையிலிருந்து விடுபட்டார். அவர் தனது தேகத்தை விடும்பொழுது அவருக்கு எந்த விதமான 

விருப்பங்களும் ஆஸக்திகளுகம்  இருக்கவில்லை.அவர் பூரண முக்தி நிலையை அடைந்திருந்தார்.ஒரு 

பறவை எவ்வாறு எந்த வித சங்கடமும் இல்லாமல் தன் கூட்டை விட்டு பறந்து போகுமோ அது போல் முனிகள் 

தனது உடலை விட்டு மறைந்து போனார்.தன கணவரிடமிருந்து யோக முறைகளை கற்றிருந்த முனி 

பத்தினியும் அவரைத் தொடர்ந்து பரலோகம் எய்தினார்.

தாய்- தந்தையிரின் இரவு பவனனை  மிகவும் வருத்தியது… அவன் வாய் விட்டு கதறி அழுதான்.புண்ணியனோ 

தாய்தந்தையருக்கான மரணத்திற்குப் பின் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை அமைதியாக செய்து 

முடித்தான்.அவனுக்கு மரணத்தினால் உண்டான தாய் தந்தையிரின் பிரிவு எந்த விதமான துக்கத்தையும் 

உண்டு பண்ணவில்லை.தன் சகோதரன் பவனிடம் சென்று இப்படி கூறலானான்:’ தம்பீ, நீ எதற்கு துயரத்தை 

வருந்தி அழைத்து உன்னை கஷ்டப்படுத்திக்கொள்கிறாய? அஞ்ஞானம் தான் , உன் கண்களிலிருந்து 

இடைவிடாமல் ஒழுகிக் கொண்டிருக்கும் உன் கண்ணீருக்கு காரணம். நம் பெற்றோர் முடிவாக போயுள்ளது 

மிகவும் உன்னதமான முக்தி நிலைக்கு என்பதை உணர்வாய்.எல்லோரும் போய் சேரவேண்டியதும் போக 

விரும்புவதும் அந்த இடத்திற்குத் தான்.இந்த உலகில் வாழும் பொழுதே ஆத்ம ஞானம் பெற்றவர்களின் 

நிலைமை அது தான்.அவர்கள் அவர்களுடைய சொரூப நிலைக்குத்தாக திரும்பியதில் நீ வருந்துவதற்கு என்ன 

இருக்கிறது?அஞ்ஞானத்தின் காரணமாக, நீ, அம்மா-அப்பா என்ற பந்தங்களில் அகப்பட்டு 

அழுகிறாய்.அம்மாதிரி அஞ்ஞானத்திலிருந்து முக்தியடைந்தவர்களைக், குறித்து நீ அழுகிறாய்.அது எவ்வளவு 

அறிவீனம்?அவர்கள் எப்பொழுதுமே உன்னுடைய தாய்தந்தையராக இருந்ததில்லை. நீயும் அவர்களது 

மகனாக எப்பொழுதுமே இருந்ததில்லை.அனேகம் ஜன்மங்களில் கணக்கிலடங்கா தாய்தந்தையர்கள் 

உனக்கிருந்திருக்கிறார்கள்.அவர்களுக்கும் எண்ணிக்கையிலடங்காத புத்திரர்கள் இருந்திருப்பார்கள்.நீ உன் 

தாய்தந்தையருக்காக வருந்துகிறாய் என்றால், ஏன் ‘ சகோதரர்களுக்காக’ வருந்தவில்லை?பாவனான 

பவனன் ( மாசற்ற ), நீ உலகமாக காண்பதெல்லாம் வெறும் பாயை தான்.உண்மையில் பெற்றோர்களும் 

இல்லை, உடன்பிறப்புக்களும் இல்லை.நண்பர்களுமில்லை;எதிரிகளுமில்லை.ஆகவே மரணமும், 

வேர்பிரிதலும் மித்யை தான்.நீ  காண்கின்ற ஐசுவரியங்களும் செல்வச்செழிப்பும் எல்லாம் மாயை 

தான்.அவைகளில சில மூன்று நாட்கள்,சில ஐந்து நாட்கள் இருந்து மறைகின்றன.ஆகவே நீ உன் புத்தியை 

பயன்படுத்தி உண்மையை விசாரித்து தெரிந்துகொள்.’ நான்’ ‘ நீ’ என்ற எண்ணங்களை விட்டொழி.’அவர் 

இறந்துவிட்டார்; என்னை விட்டு பிரிந்து போய்விட்டார்’ என்ற கற்பனைகளை உதறித் தள்ளு .ஏனென்றால் 

அவை வெறும் கற்பனைகள் தான்.அவை உண்மையல்ல.”
. 

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 234

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 234

எல்லோரும் எல்லோருக்கும் பந்துக்கள்தான்!

ஸுபந்து: கஸ்யசித்க: ஸ்யாதிஹ நோ கஶ்சிதப்யரி:

ஸதா ஸர்வே ச ஸர்வஸ்ய ஸர்வம் ஸர்வேஶ்வரேச்சையா

सुबन्धु: कस्यचित्क: स्यादिह नो कश्चिदप्यरि:

सदा सर्वे च सर्वस्य सर्वम् सरवेश्वरेचचया!

வஸிஷ்டர்தொடர்ந்தார்: ” இராமா, நீ ஞானி! அஹங்காரம் ஏதும் இல்லாமல் ஆகாயம் போல் மாசற்றவனாக 

இருப்பாய்!’ அஹம்’ என்ற எண்ணமேயில்லையென்றால் ‘ இவர்கள் என் பந்துக்கள்’ என்ற எண்ணமும் 

எழாது.ஆத்ம சொரூபத்தில் அம்மாதிரி எண்ணங்கள் முளைவிடவே  விடாது.சுக-துக்கங்கள், நல்லது-

கெட்டது என்ற எண்ணங்கள் எதுவுமே கிடையாது.இந்த திருசிய பிரபஞ்சம் உளவாக்கின்ற பயமோ 

மயக்மோ உன்னை பாதிக்காமலிருக்கட்டும்.’என்றுமே பிறவாதவனுக்கு”( அஜன) எங்கிருந்து பந்துக்கள் 

வருவார்கள்? பந்துக்களினாலுண்டாகின்ற துன்பங்கள் எங்கிருந்து வரும்? நீ இதற்கு முன் ‘ யாரோ’வாக 

இருந்தாய்; இன்று யாராகவோ இருக்கிறாய்; நாளை வேறு யாராகவோ இருப்பாய்.உன் பந்துகளும் இந்த 

நியதிக்குட்பட்டவர்கள் தான்.இந்த உண்மையை உணர்ந்து விட்டால் உனக்கு மாயாமயக்கங்களிலிருந்து 

விடுதலை கிடைத்து விடும்.இதற்கு முன் நீ இருந்திருக்கிறாய்; இப்பொழுது இருக்கிறாய்;ஆனால் உனக்கு 

முக்தி கிடைத்து விட்டால் நீ இருக்கமாட்டாய்.அதில் வருந்துவதற்கு ஒன்றுமில்லை. அதன் பொருள்  இந்த 

மாயாலோகம் இனி கிடையாது என்பது தான்.ஆகவே இந்த உலகிலுள்ள எதைத் பற்றியும் நீ கவலைப் பட

வேண்டியதில்லை.அப்படி கவலைப் பட்டால் அது முட்டாள்த்தனமே! உசிதமான கர்மங்களில் ஈடுபட்டு 

எப்பொழுதும் மகிழ்சசியுடன் இருப்பது தான் விவேகம்.

ஆனால் இராமா, மிகையான சந்தோஷத்திலோ, துயரத்திலோ நீ உன்னை இழக்கலாகாது..மனதை சமன் 

நிலையில் வைத்துக் கொள்வாய்.  மிகவும் சூக்‌ஷமமானதும், என்றும் மாசற்தும்,எனறுமே அழிவில்லாததுமான 

ஒளி நீ.இந்த திருசிய பிரபஞ்சம் உண்டாவதுதும், இருப்பதும் அழிவதும் அஞ்ஞானிக்குத் தான் 

உண்மையென்று  தோன்றும்..ஞானிக்கு அவையெல்லாம் வெறும் மாயை தான்.பிரபஞ்சத்தின் இயற்கை குணம் 

துன்பமேயாகும்.அஞ்ஞானம் அதை உரமிட்டு வளர்த்து பெரிதுபடுத்துகிறது. மேலும் 

மோசமான நிலைக்குத்தாக தள்ளுகிறது. ஆனால், இராமா, நீ புத்திசாலி.மகிழ்சசியுடன் 

இருப்பாயாக.மாயாக்காட்சி என்றால் மாயை தான். கனவு என்றால் இன்னுமொரு கனவு  

மட்டுமே.இவையெல்லாம் சர்வசக்தனான பிரம்மனின் மகத்துவமே.காணப்படுகின்ற பிரபஞ்சம் அந்த 

மகத்துவத்தின் வெறும் வெளித்தோற்றமே!

“இங்கு யார் யாருக்கு சொந்தம்? யார் யாருக்கு எதிரி? சகல ஜீவராசிகளும் பரமேசுவரனின் 

விருப்பத்திற்கிணங்க எல்லோரும் எல்லோருக்கும் எல்லாமாக எல்லாக்காலத்திலும் எல்லாமெல்லாவாக 

இருக்கின்றன.”

பந்தங்களின் நீரோட்டம் இடைவெளியில்லாமல் ஒழுகிக் கொண்டேயிருக்கின்றன தேர் சக்கரத்திலுள்ள 

ஆரங்கள் போல் மேலேயுள்ளவை கீழுக்கும் கீழேயுள்ளது மேலுக்கும் போய் வந்து 

கொண்டிருக்கின்றன. சொர்ககத்திலிருப்பவர் நரகத்தில் வீழ்கிறார்கள். நரகத்திலிருப்பவர் சொர்ககத்திற்கு 

உயருகிறார்கள்.ஒரினத்தில் பிறந்து, இறந்து, வேறொரு இனத்தில் பிறக்கிறார்கள்.உலகின் ஒரு 

மூலையிலிருந்து இன்னொரு மூலைக்கு இடம் மாறுகிறார்கள்.வீரன் கோழையாகவும், கோழை வீரனாகவும் 

மாறி மாறி பிறவியெடுக்கிறார்கள்.பந்துக்களாயிருப்பவர்கள் சிறிது நாட்களுக்குப்பின் நம்மை விட்டு விலகிப் 

போய்விடுகிறார்கள்.மாற்றத்திற்கு ஆட்படாத ஒன்றும் இந்த உலகில் கிடையாது.புரிந்துகொள், இராமா.

மித்திரர்கள், சத்துருக்கள்,பந்துக்கள், அறிமுகம் இல்லாதவர்கள்,நான், நீ என்பன போன்ற வார்த்தைகளுக்கு 

உள்ளார்ந்த, நிரந்தரமான அர்த்தம் ஏதும் கிடையாது.அவை வெறும் வார்த்தைகள் மட்டுமே!குறுகிய 

மனமுடையவர்கள் ‘ அவன் என் சினேகிதன்’ ‘ இவன் என் எதிரி’ என்பன போன்ற சிந்தைகளால் 

அலட்டலுக்கு  உள்ளாவும்பொழுது, மனம் விசாலமானவர்கள் அம்மாதிரி சிந்தனைகளுக்கு 

ஆளாவதில்லை.இராமா, எல்லா ஜீவராசிகளும் உன் பந்துக்கள்தான்.இந்த பிரபஞ்சத்தில் ஒன்றுக்கொன்று 

பந்தமில்லாத ஒன்றுமேயில்லை.முதலும் முடிவுமாக பந்தமில்லாத ஒன்றுமே இல்லை.பந்தமின்மை என்பதே 

மித்யை.ஒன்றுக்கொன்று இடைவெளியை பூர்த்தி செய்கின்றன.’ நான் இல்லாத இடமொன்றுமில்லை’ ‘ 

எனதல்லாத என்ற ஒன்றுமே இல்லை’  என்ற  ஞானத்தில் அறிவாளிகள் ஆனந்த மடைகிறார்கள்.  அவ்வாறு 

அவர்கள் எந்த வரையறைகளுக்கு ட்படாத, எந்தவிதமான நிபந்தனைகளுக்கும் வாசனைகளுக்கும் ஆட்படாத 

நிலையில் முக்தர்களாக இருக்கிறார்கள்.

. 

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 225

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 225

மனம், புத்தி, ஜீவன் எல்லாம் பொய்

யதா ஶிலமயீ கன்யா சோதிதாபி ந நிருத்யதி

ததேயம் கலனா தேஹே ந கிஞ்சிதவபுத்யதே !

यथा शिलमयी कन्या चोदितापि न न्रुत्यति 

तथेयम् कलना देहे न किन्चिदवबुध्यते ।

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்தார்:’ நான் முன்னால் சொன்ன இந்த உள்ளுணர்வு- மேதா சக்தி- 

உயிர்ததெழவில்லையென்றால்,ஜீவனில ஒரு அறிவும் உளவாகாது. வெறும் மனோ விருத்திகளினால் 

உண்டாகின்ற அறிவு ஞானமாகாது ; அது ஸத் ஆகாது.எண்ணங்களுக்கு மதிப்புண்டாவது உள்ளுணர்வு என்று 

சொல்லப்படுகின்ற மேதா சக்தியின் ஒளியில் தான்.வாசனைப்பொருட்கள் வைத்திருக்கும் பாத்திரத்திற்கு 

கிடைக்கும் நறு மணம் அந்த வாசனைப் பொருட்களுடையதல்லவா! இப்படி கடன் வாங்கிய 

புத்திசாலித்தனத்தினால்த் தான் மனத்திற்கும் அனந்தாவபோதத்தின் ஞானத்திலிருந்து ஒரு கடுகளகாவது 

ஞானமுண்டாகிறது.அனந்தமான- எல்லைகளில்லாத- போதத்தின் ஒளியில் மட்டும் தான் மனம் பூரண 

வளர்சசி யடுத்து மலர்நதும் வாசம் வீசும்.

” கல்லில் செதுக்கின நாட்டியக்காரி நாட்டியமாடுவாளா? அதே போல் மனோ விருத்திகளும் அறிவுள்ளது 

போல் தோற்றமளித்தாலும், அவையால் ஒன்றும் தெரிந்துகொள்ள இயலாது.” அப்படி அறிவதற்கு போதத்தின் 

ஒளி அவசியம்.

சுவரில் வரைந்துள்ள போர்ககளக் காட்சிகளில் உண்மையான வீரத்தை காண முடியுமா?பிணத்தை ‘எழுந்து 

நட’ என்று சொன்னால் நடக்குமா? அழகிய சூரியனின் சித்திரம் ஒளி தருமா? அதே போல் ஜடமான மனதிற்கு 

சுயமாக ஏதும் செய்ய இயலாது. பாலைவனத்து கானல் நீர் தாகத்தை தணிக்கும்? சூரியனின் ஒளி பட்டுத் தான் 

பாலைவனத்து கானல், நீர் போன்று பளபளக்கின்றது. அதே போல் மனமும் புத்தியுள்ளதாக தெரிவது 

அனந்தாவபோதத்தின் ஒளியினால் தான்.அது கர்மங்கள் ஆற்றுவதாய் தோன்றுவதும் போதசக்தியினால்த் 

தான்.அஞ்ஞானிகள் எல்லாம் மனதால் தான் நடக்கின்றது என்று நம்புகிறார்கள்.ஜீவன் என்பது வெறும் பிராண 

சக்தி மட்டும் தான்.எவனொருவனது புத்தி பேதலிக்காமல் மனோ சங்கல்பங்களால் வரையறைக்குட்பஆமலும் 

இருக்கிறதோ, அவன் பரமாத்மாவாகிறான்.

தனியொருவன் கற்பனை செய்கின்ற ‘நான்’ ‘ எனது’ என்பன போன்ற எண்ணங்கள் மனோ விருத்திகள் தான். 

போதம் அவையோருக்கு தன்னை இணைத்துக் கொள்ளும்பொழுது ஜீவனும் ஜீவாத்மாவும் 

உருக்கொள்கின்றது.புத்தி, மனம், ஜீவன் என்பவையெல்லாம் பொருளற்ற வார்த்தைகளே.எல்லாமே 

பரமாத்மாவாகிறான் அனந்தாவபோதம் தான் .ஞானிகள் கூட இம்மாதிரி வார்த்தைகளை 

பயன்படுத்துகிறார்களே’ என்று நீ கேட்கலாம்.அதுவும் அனந்தாவபோதத்தை புரியவைப்பதற்காகத் தான். 

அனந்தாவபோதத்தை உணர்ந்த பின் அவைகளுக்கு பயன் இல்லை. ஏனென்றால் அவை எதுவும் 

உண்மையல்ல.உண்மையில், மனமென்பதில்லை, புத்தியென்பதில்லை, ஜீவன் என்பதுமில்லை.ஜீவ 

ராசிகளும் இல்லை. இருப்பது ஒன்றே. அது பரமாத்மா ஒன்று தான்.அது தான் எங்கும் எப்பொழுதும் 

இருந்துகொண்டிருக்கிறது.

ஆத்மா- பரமாத்மா தான் உலகம்.அது தான் காலம்.அதுவே மாற்றமும்.அது மிகவும் சூக்‌ஷமமானதாக 

இருப்பதால் அதன் இருப்பை அறிவது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பது உண்மை.அது எதிலாவது 

பிரதிபலிக்கின்ன்றபொழுதோ, எதிலாவது உதயமாகும் பொழுது மட்டும் தான் காண முடிகிறது. உண்மை 

என்பது வார்த்தைகளால் விளக்க இயலாதது..ஆத்மஞானத்தின் வழியாக மட்டும் தான் காண முடியும்.ஆத்ம 

ஞானம் உதயமாகின்ற பொழுது அஞ்ஞானம் காணாமலே போய்விடுகிறது. சூரியன் உதயமாகிவிட்டால் 

இருட்டு காணாமலே போய் விடுகிறதல்லவா ?இந்திரய விஷயங்களையும் அனுபவிப்பதற்காக, புத்தி 

தாற்காலிகமாகவேனும் ஆத்மாவை மறந்து விடுவது போல்,மனோ விருத்திகள் உளவாகின்றபொழுது உண்மை 

மறைந்து விடுகிறது.
. 

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 226

தினமொரு சுலோகம்

நாள்226

மனமும் போதமும்

ப்ராணஶக்தௌ நிருத்தாயாம் மனோ ராமாவிலீயதே
த்ரவ்யச்சாயானு தத்த்ரவ்யம் ப்ராணரூபம் ஹி மானஸம் !

प्राणशक्तौ निरुद्धायाम् मनो राम विलीयते

द्रव्यच्छायानु तद्द्रवयम् प्राणरूपम् हि मानसम्!!

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்தார்:” பரம்பொருளிலிருந்து எழுந்து வருகின்ற ஒரு சிறு மனோ விருத்தி தான்- எண்ணம் 

தான் தனி மனித போதமாக உரு எடுக்கிறது.இந்த எண்ணத்துளி உடல் பந்தத்திலிருந்தும், – தானே உடல் 

எனும் எண்ணத்திலிருந்தும்,அம்மாதிரி நினைப்புகளிலிருந்தும் விடுதலை பெறும்பொழுது முக்தியாயிற்று.இந்த 

பிரபஞ்சமெனும் காட்சிக்கு காரணம் அனந்தாவபோதத்திலுண்டாகின்ற சிறு சிறு எண்ண அலைகள் தான் 

.இந்த சிறு சிறு எண்ண த் துளிகள் தனி மனித போதத்தை தோற்றுவிக்கின்ற விதைகள்.தன்னுடைய 

பிறவிக்குணமான சாந்தியிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலகி விலகி, எண்ணஅலைகளால் மாசு பட்டு, 

தனிமனித போதத்தில் கற்பனை ஶக்தி வளருகிறது.தன்னுடைய கற்பனையில் ஒரு பிரபஞ்சத்தை சிருஷ்டித்து, 

வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பிக்கிறது.

‘ இராமா, ஆகவே பிராண ஶக்தியை கட்டுப் படுத்துவதன் மூலம் நாம் மனதையும் கட்டுப் படுத்த 

இயலும்.நிஜத்தை நீக்கிவிட்டால் அப்புறம் நிழலேது? பிராண சக்தியை கட்டுப் படுத்துவதற்காகத்தான் மூலம் 

மனதையும் அழித்து விட முடியும்’

 பிராண சக்தி நம் தேகத்தில் பயணிப்பதால்த்தான், என்றோ , எங்கோ நடந்த சம்பவங்கள் நம் ஞாபபகத்தில் 

தங்கி பிறிதொரு நாள் முளைத்தெழுகிறது.இந்த செயலை நாம் மனம் என்கிறோம்.பிராணனின் பயணத்தை 

அனுபவிப்பது மனம் தான்.எப்படி இந்த பிராணசக்தியை கட்டுப் படுத்துவது? நிர்மமதை ஒரு 

மார்ககம்.நிர்மமதை என்றால் ‘ எனது’ என்ற உணர்விலிருந்து விடுபட்டு இருப்பது.பிராணாயாமம், 

பிராணசக்தியின் பயணத்தை- மனோவிருத்தியின் விசாரணைக்கு உட்படுத்துவது.மேதா சக்தியின் 

உதவியுடன் துன்பங்களிலிருந்து விடுபடுதல்,பரம்பொருளைக் குறித்து சுயமாக விசாரித்து 

உணர்தல்,இவையெல்லாம் பிராணனை கட்டுப்படுத்துவதற்கான வழிகளில் சிலதாகும்.ஒரு கல்லில் 

புத்தியிருக்கிறது என்று மனதால் அனுமானிக்கமுடியும் ஆனால் மனதிற்கு சுயமாக கடுகளவு கூட புத்தி 

கிடையாது.வெறும் ஜடப்பொருளான ப்ராண சக்தி தான் மனதின் அஏசைவை தீருமானிக்கின்றது.

புத்தி, போதம்,விவேகம் என்பன சாசுவதுமும், சர்வ வியாபியுமான அனந்தாவபோதத்தின் 

குணங்கள்.பிராண சக்திக்கும் அனந்தாவபோதத்திற்கும் பந்தம் உளது என்று கற்பனை செய்வது மனம் தான்.

ஆனால் பிராண சக்தி ஜடவும் ஆகவே அஸத்தும் ஆக இருக்கிறது. ஆத்மா அல்லது அனந்தாவபோதம் 

ஸத்தாக உள்ளது.அப்படியிருக்க அவைகளுக்கிடையே எந்த பந்தமும் ஏற்பட இயலாது.அப்படிப்பட்ட 

மித்யையை -பந்தத்திலிருந்து உளவாகின்ற எல்லா எண்ணங்களும் மித்யையாகத்தான் இருக்க முடியும்.-

அவையை உண்மை என்று எண்ணுவது தான் அவித்யை, மாயை,, அஞ்ஞானம்.இது தான் பிரபஞ்சமெனும் 

பிரமை. அதுவும் ஒரு மாயக்காட்சி தான்.பிராண சக்தியும் போதமும் தொடர்புடையவை என்பது ஒரு 

கற்பனையே. நம் கற்பனையில் உளவாவது தான் இந்த மாயா பிரபஞ்சம்.அந்த கற்பனையில்லையென்றால் 

இந்த உலகமுமில்லை.

பிராணசக்தியின்  போதத்துடனுள்ள பந்தம் காரணம் இந்த உலகை காணவும் அனுபவிக்கவும் 

இயலுகிறது.ஆனால இவை  எல்லாம் வீண் வேலை.இருளில் பேயைக் கண்டு பயப்படும் குழந்தையின் 

அனுபவம் போல் பொய்யான அனுபவம்.எல்லாமே அனந்தாவபோதத்தில் ஏற்படுகின்ற அசைவுகளே! இந்த 

உலகிறக்கும்  சரி, உலகிலுள்ள பொருட்களுக்கும் சரி எல்லைகள் உண்டு. அப்படி 

எல்லைகளுக்குட்பட்டவை, எல்லையில்லாத அனந்தாவபோதத்தை பாதிக்காது.

ஆகவே , இராமா, மனமும், எல்லைக்குட்பட்ட போதமும் உண்மையல்ல.சத்தியம் எது என்ற ஞானம் 

உதயமாகும்பொழுது மனம் இல்லாதாகிவிடுகிறது.மனம் என்பது அடிப்படையிலேயே ஒரு பொய்யான 

கற்பனையில் உதயமானது தான் அது அபூர்ணமான அறிவிலிருந்து உளவாவதும் தான்.அந்த 

அபூரணத்துவத்தை மறந்து-மறைத்து பூரணத்துவத்தை அடையும் பொழுது மனம் காணாமலே போய்விடுகிறது.

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 224

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 224

சங்கல்பங்கள் நீங்கிவிட்டால்  மிஞ்சுவது பரப்பிரம்மம்

சேத்யேன ரஹிதா யைஷா சித்ததப்ரஹ்ம ஸனாதனம்

சேத்யேன ஸஹிதா யைஷா சித்ஸேயம் கலனோச்யதே !

चेत्येन रहिता यैषा चितद्ब्रह्म सनातनम्

चेत्येन सहिता यैषा चित्सेयम् कलनोच्यते।

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்தார்:” இராமா, நீ  எல்லாவற்றையும் அறிந்த – அறிகின்ற ஆத்மா.நீ 

பிறப்பில்லாதவன்.நீ பரம்பொருள்.நீ ஸர்வவியாபியான ஆத்மாவிலிருந்து வேறல்ல நீ.ஆத்மவல்லாமல் 

வேறோன்றில்லை என்று அறிந்து மனதை உறுதிப்படுத்திக்கொள்.  இன்ப- துன்பங்களை உளவாக்குகின்ற 

பிரச்சினைகள் எதுவும் ஒரு பொருட்டல்ல.அவனை அவைகள் பாதிக்காது.களிமண்கட்டிக்கும் 

தங்கக்கட்டிக்கும் ஒரே மதிப்பை அளிப்பவனுக்கு எதிலும் விருப்பு-வெறுப்பு தோன்ற முடியாது.இங்கு 

காண்கின்ற பிரபஞ்சத்தை – இந்த மாயக் காட்சிகளை- நியாயப்படுத்துவதற்கு எந்த வாசனைகளும் இல்லாத 

அவன் ஒரு யோகி.அவன் என்னவெல்லாம் செய்தாலும்,என்னவெல்லாம் அனுபவித்தாலும்,எதையெல்லாம் 

அழித்தாலும் எதுவும்அவனை பாதிக்காது. அவனது போதம் எப்பொழுதும் சுதந்திரமானதாகவேயிருக்கும். 

அவனால் எல்லா இன்ப-துன்பங்களையும் ஒரே போல் காண முடியும்.ஒத்துக்கொள்ளக்கூடிய கர்மங்கள், 

ஒத்துக்கொள்ளவியலாத கர்மங்கள் என்று பாகுபாடு செய்து பார்ககமுடியாதவனாக 

அவனிருப்பான். அப்படிப்பட்ட அவனை அந்த கர்மங்கள் எந்தவிதத்திலும் பாதிக்காது. அனந்தாவ 

போதல்லாமல் வேறொன்றில்லை என்று உறுதியாக நம்புகிறவனை இன்ப அனுபங்களைக் குறித்துள்ள எந்த 

நினைப்புக்களும் பாதிப்பதில்லை.அவன் சுயக்கட்டுபாடுள்ளவனாகவும்,எப்பொழுதும்் சாந்தியுடனும் 

இருப்பான்.

மனதின் பிறவிக்குணம் ஜடத்தன்மைதான்.அது அனந்தாவபோதத்திலிருந்து புத்தியை தனியாக பிரித்து 

தன்னுள் சேர்த்துக்கொண்டு அனுபவ இலாபத்திற்காக முயற்சிக்கின்றது. சித்சக்தியின் காரணமாக 

வந்துசேரும் விஷயங்களோடு மனதிற்கு தொடர்பு ஏற்படுகிறது.மனம் செயல்படுவது அனந்தாவபோதத்தின் 

தயவினால்த் தான்.அது இந்த பிரபஞ்சத்தைக் குறித்துள்ள பலதரப்பட்ட எண்ணங்களை கற்பனையாகயால் 

தக்கவைத்துக் கொள்கின்றது.மனதிற்கு கிடைக்கும் ஒளி அனந்தாவபோதத்திலிருந்து மட்டும் 

தான். அப்படியில்லையென்றால ஜடமான மனதிற்கு புத்தியுடன் கர்மங்கள் ஆற்ற எப்படி இயலும்?வேதம் 

பயின்ற ஞானிகள் ‘போதத்திலுண்டாவதாக தோன்றுகின்ற பொய்யான அசைவு தான் மனம்’ என்று 

கூறுகிறார்கள்.பாம்பின்சீற்றம் உளவாக்கின்ற ஒலி போல் தான், மனம் உளவாக்கின்ற சிந்தைகளும் 

கருத்துக்களும் அதில் உண்மை கிடையாது.

” போதத்திலிருந்து கற்பனை எண்ணங்களை அகற்றிவிட்டால் மிஞ்சுவது பரப் பிரம்மம் மட்டும் 

தான்.போதத்தோடு கற்பனை எண்ணங்கள் சேர்ந்தால் மனோ விருத்திகளாகின்றன”.

அவையில் ஒரு பாகம் போல் இதயத்திலே உண்மை போல் நிலைக்கின்றது.இதுதான் ஒரு 

வரையறைக்குட்பட்ட போதம் அல்லது தனிமனித போதம் .ஆனால் இந்த தனிமனித போதம் தன்னுடைய 

பிறவிக்குணம் எல்லையற்ற தன்மையை மறந்து ஜடப்பொருள் போல் இருந்துகொண்டிருக்கிறது.அது பிறகு 

மனோ விகாரங்களின், விருப்பு-வெறுப்புக்களாகி, அவையின் விளைவானது ஏற்றுக்கொள்ளுதலும் 

நிராகரித்தலுமாக தொடருகிறது. அவையே அதின் பிறவிகள் குணம் போல் கற்பனை செய்து 

கொள்கிறது.இப்படியெல்லாம் ஆவது அனந்தாவபோதத்தின் என்பது மறக்கடிக்கப் படுகிறது.திரும்பவும் இந்த 

உண்மையை- தான் அனந்தாவபோதம் தான் என்ற உணர்வு  ஏற்படும்வரை- அது தன் ஆத்மா என்பதை 

அறிந்து கொள்வதேயில்லை.ஆகவே மனதை வேதங்களும் சொல்லித்தான் தருகின்ற நிர்மமதை- எனது என்ற 

மனப்பாங்கு-, இநிரியங்களின் கட்டுப்பாடு முதலியவைகளின் துணையோடு அதை உணர்ததுவதற்கு முயல 

வேண்டும்.மேதா சக்தியை, போதத்தை அவ்வாறு எழச்செய்து செய்து விட்டால் அது 

பரப்பிரம்மமேயாகிறார்கள் வெளி வரும்.அப்படி செய்யவில்லையென்றால் அது மேலும் மேலும் உலக 

அனுபவங்களில் மூழ்கிக் கொண்டேயிருக்கும் வெளிவர முடியாத ஆழத்தில் விழுந்து விடும்.

 

ஸர்வம் சக்தி மயம் -லலிதா ஸஹஸ்ரநாமம்

பாகம் 1.                                         மந்திரங்கள் 6-11

மந்திரம் ஆறு. 
உத்யதபானு ஸஹஸ்ராபா.  

   

 ஆயிரம் உதய சூரியனின் ஒளியுடன் கூடியவள் லலிதாம்பிகை. ஆயிரம் என்றால் கணக்கிலடங்கா, 

எண்ணிக்கையிலடங்காத சூரியர்களின் ஒளி போல் பிரகாசிக்கிறான் தாய லலிதாம்பிகை. அதும் வெறும் 

சூரியனைக்க ண்ட போலல்லாது; உதய சூரியனைக்கண்டது போல்.உதய சூரியனின் தனித்தன்மையல்லவா 

சிவப்பு நிறம் .பார்க்க, பார்க்க அதிகரித்துக்கொண்டே வரும் ஒளி வெள்ளம்; உக்கிரம் குறைவான, 

குளிர்மையான ஒளி வெள்ளம். குளிர்மையும் ஒளியும் தாய்மையின் குணங்கள். உதய சூரியனின் இன்னொரு 

தனித்தன்மையல்லவா செந்நிறம்.உதித்து சிறிது நேரம் போய்விட்டால் செந்நிறம் மாறி 

வெண்மையாகிவிடும்.தேவியின் நிறமும் சிவப்பு உதய சூரியனின் நிறத்தைக் போல்.லலிதா ஸஹஸ்ர நாமத்தின் 

தியான சுலோகத்தில் அம்பிகையின் நிறம் சிவப்பு என்று சொல்லப் பட்டுள்ளதை நினைவு கூர வேண்டும்.

सिन्दूरारुण-विग्रहां त्रि-नयनां माणिक्य मौलि स्फुरत्

तारानायक-शेकरां स्मितमुखीं आपीन वक्षोरुहाम
!
ஸிந்தூராண விக்ரஹாம் த்ரி நயனாம் மாணிக்ய மௌலி ஸ்புரத்

தாராநாயக் ஶேகராம் ஸ்மிதமுக்கிம் அபின் வக்ஷோருஹாம்

லலிதாம்பிகையை பெண்கள்நெற்றியில்அணியும் குங்கும பொட்டுடனும் உதித்தெழும் சூரியனுடனும் 

உவமிக்கப்பட்டுள்ளது இந்த தியான சுலோகத்தில்.இரண்டுமே சிவப்பு நிறம்.இரண்டுவிதமான உவமைகள் 

தருவதன் மூலம் வாக்தேவதை அழுத்தமான செந்நிறத்தையுடையவள் மாதா லலிதாம்பிகை என்பதை 

புரியவைக்க முயலுகிறாள்.லலிதாம்பிகை விக்ரகம் போல்அழகாக இருக்கிறாள் அவள் 

முக்கண்ணுடையவளாயிருக்கிறாள்.மூன்றாவது  கண் ஞானக் கண்.ஞானம் பெற்றவர்களெல்லாமே மூன்றாவது 

கண்ணுடையவர்களே. பௌதிக கண்களை மூடியிருந்தாலும் அவர்கள் உண்மையை தரிசிக்கிறார்கள்ள்..

எல்லா தந்திர சாஸ்திரங்களிலும் தேவியின் நிறம் சிவப்பு என்றே சொல்லப் பட்டுள்ளது.தேவிக்கு மூன்று 

உருவங்கள் உண்டு. முன்னால் சொல்லப்பட்ட நாமங்களில் அவளின் பிரகாசமான ரூபம் சொல்லப்பட்டது. 

அது சூக்‌ஷ்ம ரூபம். இந்த நாமத்தில் அவளது விமர்ச ரூபம் அதாவது பௌதிக உருவம் பேசப்படுகிறது. 

இல்லையென்றால் நிர்குணமான தேவிக்கு நிறம் ஏது?அவளது ‘ பரா’ ரூபம் மிகவும் முக்கியமானது. அது 

மிகவும் பிரகாசமான ரூபம் . அது  பல மந்திரங்களில் பராமரிசிக்கப்படுகிறன்றது. அவைகளில் முக்கியமானது 

‘மஹா சோடஸி’ மந்திரம்.தேவியின் விமர்ச ரூபம் தான் நாமெல்லாம் உபாசிக்கின்ற பௌதிக உருவம் அதுவே 

ஆயிரக்கணக்கானவை.ஆனால் நாம் மனதாலும் உபாசனை செய்கின்ற பரா ரூபம் தான் மிகவும் 

உன்னதமானது.

பௌதிக உருவ வழிபாடு எளிதாக மனித மனதில் பதிந்துவிடுகிறது.சிவப்பு அக்கறையின வடிவம. தாயின் 

அக்கறை தேவியின் நிறமாக வெளிப்படுகிறது.

இதையே தான்் பகவத்கீதையில் பகவான் கிருஷ்ணனும் சொல்கிறான்.

திவி ஸூர்ய ஸஹஸ்ரஸய பவேத்யுகபதுந்திகா

யதித்வமாத்மானம் பா: ஸத்ருசீ ஸா ஸ்யாத்பாஸஸ்தஸ்ய மஹாத்மனா:!

दिवि सूर्यसहस्रस्य भवेद्युगपदुस्थिता

यदि भा: सद्रुशी सा स्याद्भासस्तस्य महात्मन्।

” ஆயிரமாயிரம் சூரியர்கள் ஒரே நேரத்தில் உதித்துயர்நதால் ஆகாயம் எப்படி பிரகாசமானதாகவோ , அது 

போல் பிரம்மமும் ஒளிர்கிறது்”

நாம் கண்டிராத ஒன்றை தெளிவு படுத்துவதற்காகத்தான் நாம் கண்ட ஒரு வஸ்துவை பெரிது படுத்தி 

சொல்கிறார் பகவான். ஒரு சூரியனை நாம் கண்டுள்ளோம் அதே போல் ஆயிரம் சூரியன் என்றால் நம்மால் 

ஒரளவிற்கு கற்பனை செய்து கொள்ள முடியும். 

 மந்திரம் ஏழு

சதுர்பாஹு ஸமன்விதா

இந்த மந்திரத்திலிருந்து மாதா லலிதாம்பிகையின் விமர்ச உருவம் விளக்கப்படுகிறது.தேவி லலிதாம்பிகைக்கு 

நான்கு கைகள் என்கிறது இந்த மந்திரம்.இந்த நான்கு கரங்களுடன் தேவியின் நான்கு மந்திரிகளை 

சூசகமாகக் குறிப்பிடப் படுகிறது..அவர்களும் நான்கு தேவியர்களே.அவை மாதாவின் ஆட்சிமையை 

குறிக்கின்றது.அவைகள் அடுத்த நான்கு நாமங்களில் விளக்கப் படுகின்றன.

மந்திரம் எட்டு

ராகஸ்வரூபா பஶாத்யா

ராகம் என்றால் எதிலும் விருப்பம்; ஆசை.பாஶம் என்றால் கயிறு.

சக்தி மூன்று விதம் இச்சண்டையில் சக்தி, ஞான சக்தி, க்ரியா சக்தி. இவைகளின் இச்சா சக்தியின் மாய 

வலையில் அகப்பட்டவர்கள் லௌகீகத்தில் விழுந்து மூழ்கி விடுவார்கள். அப்படி மூழ்காமலிருக்க தேவியின் 

இடது மேல் புறமுள்ள கை யால் இச்சா சக்தியை கட்டுப்படுத்தி நம்மை படுகுழியில்  விழாமல் 

காப்பாற்றுகிறாள். ஆகவே தேவி ராக ஸ்வரூபா பஶ்யாத்யா என்றறியப்படுகிறாள்.அவள் அசுவாரூடா தேவி 

எனும் சொல்லப்படுகிறாள்.இந்திரியங்கள் தான் இச்சைகளை மனதில் தோற்றுவிக்கின்றன.அந்த 

இச்சைகளின் காரியப்ராபதிக்காக கர்மேந்திரியங்கள் செயலாற்றுகின்றன. ஆகவே இந்திரியங்களை 

கட்டுக்குள் வைத்து விட்டால் இச்சைகளும் காட்டுக்குள் இருக்கும். இந்திரியங்கள் எனும் குதிரைகளை  

-அசுவஙகளை கடிவாளம் போட்டு- கயிற்றால் கட்டிவைத்திருப்பவள் தாய் லலிதாம்பிகை. ஆகவே 

அசுவாரூடா தேவி அவள்.

மந்திரம் ஒன்பது 

க்ரோதாகாரங்குசோஜ்வலா
.

தனது வலது கையில் அங்குசத்தை வைத்திருக்கிறாள் தேவி.குரோதம் எனும் விகாரம் மனதில் எழுந்தால்  

தேவி அங்குசத்தால் அதை சமனப்படுத்துகிறாள்.அது மட்டுமல்ல, தேவியின் அங்குசம் மனித மனத்தில் 

சாந்தியையும் ஞானத்தையும் வழங்க வல்லது. உஜ்வலா என்ற பதத்தின் மூலம் குரோதம் அழிந்து ஞானம் 

பிரகாசிக்கச் செய்ய வல்லது இந்த அங்குசம் என்று பொருள் படுகிறது.

மேலும் க்ரோம் என்ற பீஜாக்‌ஷரம் உட்கொண்டிருப்பதால் இந்த நாமம் காளியை குறிப்பிடுகிறது. காளி 

துஷ்டர்களை அழித்து நல்லவர்களை காப்பாற்றுபவள். ஆகவே ஒரே நாமத்தின் இரு நாமங்கள் 

அடங்கியிருக்கின்றன.

வலது கீழ்பபுறமுள்ள கையில அங்கசத்தை வைத்துள்ள லலிதாம்பிகையை ஸம்பத்கரி தேவி என்று 

அழைக்கிறோம்

மந்திரம் 10

மனோருபேக்‌ஷு- கோதண்டா

மனம் தான் ஸங்கல்ப விகல்பங்களின்  உறைவிடம். ஸங்கல்பம் என்றால் மனதில் கற்பனை 

செய்வது;விகல்பங்கள் என்றால் ஒன்றை மற்றொன்றாக காண்பது.

இந்திரியங்களில் உண்டாகின்ற பதிவுகள் மனதில் சென்று எண்ணங்களாய் மாறி பாஹ்யேந்திரியங்களை 

செயலில் இறங்க செய்கின்றன.் அழகான பெண்ணை காணுகின்ற நயனங்கள் தனது பதிவை மனதில் 

கொண்டு சென்று அவளை அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை மனதில் தோற்றுவித்து அதற்கான 

செயல்களில் இறங்க வைத்து இன்ப துன்பங்களை உளவாகின்றன.கயிறை பம்பாகவும் சிப்பியை 

வெள்ளியாகவும், தூணை பேயாகவும் நினைக்க வைக்கின்றது மனம் தான்.இந்த மனதை கரும்பை பிழிவதை 

போல் பிழிந்தால் கரும்பு உயிரற்றதாய் சுவையான சாறு கிடைப்பது போல்  போல் நமக்கு சாந்தியும் 

சமாதானமும் கிடைக்கும்.மனோ ரூப இக்‌ஷு என்றால் மனமெனும் கரும்பு என்று பொருள்.தேவி லலிதாம்பிகை 

ஙதனது இடது கீழ்பக்க கையில்  கரும்பையும் இன்னொரு கையில் கோதண்டத்தையும் வில்லையும் தாங்கி 

நிற்கிறாள்.

மனதை கட்டுப்பாட்டிற்குள் வைத்திருந்தால் துன்பம் இராது, இனிப்பான அமுதென்ற கரும்பு ரஸம் கிடைக்கும் 

என்பதை நமக்கு புரியவைப்பதற்காக தேவி இம்மாதிரி காட்சியளிக்கிறாள். பிரம்மம்  தான் கரும்பின்சாறு. 

மனோ நிவுருத்திமார்க்கம் தான்  பிரம்மத்தை அடைய ஒரேவழி என்று தேவி நமக்கு உணர்த்துகிறார்..

இந்த ரூபம் மந்திரிணி என்றும் இந்த தேவி சியாமளாதேவி என்றும் அழைக்கப் படுகிறாள்.. 

மந்திரம்11

பஞ்சதன்மாத்ர ஸாயளகா

தேவியின் இந்த பெயர் ஐம்புலன்களினால்  உளவாகின்ற பஞ்ச ரஸங்களையும் பஞ்ச பூதங்களையும் குறிப்பிட்டு 

காட்டுகின்றது.. பஞ்ச ரஸங்கள்- ஒலி, ஸ்பரிசம்,காட்சி,ருசி,மற்றும் கந்தம் அல்லது மணம் 

என்பவையாகும்.இந்த ஐந்தும் பஞ்சபூதங்களான ஆகாயம் வாயு, நீர்,நெருப்பு, மற்றும் பூமி யை குறிக்கின்றன.

நாம் அனுபவிக்கின்ற துன்பங்களுக்கெல்லாம் காரணம் இந்த பஞ்ச தன்மாத்ராக்கள் தான்.ஆண் யானை 

பெண்யானையுடன் முட்டி உருமிக்கொண்டு போகும் பொழுது வழியில் வரும் குழியை பார்க்காமல் ஆபத்தில் 

சென்று மாட்டிக் கொள்ளும். மான்கள் வேடர்கள் உண்டாக்கும் ஒளியினால் கவரப்பட்டு ஆபத்தை விலைக்கு 

வாங்கும் விட்டில் பூச்சிகள் விளக்கின் ஒளியால் கவரப்பட்டு உயிரை இழக்கும். தூண்டலின் 

கோர்ககப்பட்டிருக்கும் இரைக்கு ஆசைப் பட்டு மீன் உயிரை இழக்கும்.வண்டுகள் மலரின் நறுமணத்தால் 

ஈர்க்கப்பட்டு அதனுள்ளே போய் அமர்நதிருக்கும் இரவு மலர் மூடிப்போகும் வரை .அதற்குள் உயிரை இழக்கும். 

ஆகவே இந்த பஞ்ச தன் மாத்ரைகளை கட்டுக்குள் வைத்திருந்தால் ஆபத்து நம்மை அண்டாது என்று 

லலிதாம்பிகையின் இந்த நாமம் நினைவூட்டுகிறது.

இன்னொரு விதத்தில் பார்த்தால், முன் மந்திரத்தில் தேவியின் வில்லை குறித்து  பராமரிசிக்கப் பட்டது.இந்த 

மந்திரத்தில் தேவியின் ஐந்து அம்புகள் பராமரிசிக்கப் படுகின்றன.. லலிதாம்பிகைக்கு ஐந்து அம்புகள் உண்டு. 

அவை மலர்களாலானவை. தந்திர சாஸ்திரத்தில் இந்த மலர்கள் பல விதமாக வருணிக்கப்பட்டுள்ளது 

இந்த மலர்கள் முறையே தாமரை, ரக்த கைரவம் என்பது தெற்றி மலர்,கல்ஹரா என்ற பேராம்பல் 

மலர்,இந்திராக என்ற சரக்கொன்றை மலர்,மற்றும் மாம்பூ என்பவையாகும்.இந்த மலர்கள் முறையே கிளர்ச்சி, 

பிரமை, குழப்பம்,ஊக்குவித்தல்,மற்றும் அழித்தல் என்பவற்றையு குறிக்கின்றன.இந்த அம்புகள் போரில் 

பயன்படுத்தப் படும் சில யுக்திகளையும்  பிரதிபலிக்கின்றன.தேவி லலிதாம்பிகை இந்த அம்புகளை நம்முடைய 

மாயா பிரம்மத்தைக் அழிப்பதற்கு பயன் படுத்துகிறார் மாயையை உண்டு பண்ணுபவளும் அவளேஅழிப்பவளும் 

அவளே.

இந்த மலரம்புகள் அவளது வலது கீழ்ப்பகுதியிலுள்ள கையிலுள்ளன..வராஹி தேவி என்ற  பெயர் இந்த 

தேவிக்குண்டு..

எட்டாவது, ஒன்பதாவது, பத்தாவது மற்றும் பதினொன்றாவது மந்தரங்களில் தேவியின் சில பீஜாக்‌ஷரங்கள் 

மறைந்திருக்கின்றன.

எட்டாவது மந்திரம் ராக ஸ்வரூபா இதில் ராகஸ்வ என்பதை மட்டும் எடுத்துக் கொள்வோம்.ரா+ஆக+ஸ்வ.

ஆக என்றால் சம்ஸ்கிரதத்தில் சிவ என்று பொருள்..சிவ என்பதின் பீஜம் ஹாம்.இதை நாம் ஹா என்றெடுத்துக் 
கொள்ளளலாம்.ரா என்பதை அப்படியே எடுத்துக் கொள்ளலாம்.ஸ்வஎன்றால் இம்அப்படி ஹ்ரிம் என்ற பீஜ 

மாகியது.

இதே போல் மற்ற மூன்று மந்திரத்திலும் பீஜாக்‌ஷரங்கள் மறைந்து கிடக்கின்றன.அதனால் தான் லலிதா 

ஸஹஸ்ர நாமம் வேத சாஸ்திரங்களுக்கு ஈடானது என்று அறிஞர்கள் சொல்கிறார்கள்.

முக்கியமாக தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது லலிதா ஸஹஸ்ரநாமத்தை  ராகத்ததுடனோ, ஸவரத்துடனோ 

சொல்லக்கூடாது என்பது தான்.ஏனென்றால் அப்படி செய்யும் பொழுது பீஜங்கள் சிதைந்து போக 

வாய்ப்புண்டு.
.