தினமொரு சுலோகம்
நாள் 283
உள்ளது ஒன்று தான்!
तेनाहं नाम नेहास्ति भावाभावोपपत्तिमान्
अनहंकार रूपस्य संबन्ध: केन मे कथं (५/५३/१५)
தேனாஹம்ʼ நாம நேஹாஸ்தி பா⁴வாபா⁴வோபபத்திமான்
அனஹங்கார ரூபஸ்ய ஸம்ப³ந்த⁴: கேன மே கத²ம்ʼ (5/53/15)
tenAhaM nAma nehAsti bhAvAbhAvopapattimAn
anahaMkAra rUpasya saMbandha: kena me kathaM (5/53/15)
உத்தாலகர் தனது சிந்தைய தொடர்ந்தார்.:’ உண்மையில் போதத்திற்கு எந்த வாசனையோடு பந்தமும் உண்டாக முடியாது.அதற்கு எந்த வரையறைகளும் கிடையாது.அது அணுவிலும் சூக்ஷமமானது.ஆகவே மனோ வாசனைகளுக்கு அதை தாக்க முடியாது.மனமாகட்டும் அஹம்காரத்திலும் இந்திரியங்களினால் உளவான நிழல் போதத்திலும் ஆண்டு கிடக்கிறது..அந்த நிழல் தான் தனக்கு எல்லைகளுண்டு என்ற கற்பனையை தானாகவே உண்டாக்கிக் கொள்கிறது.இதையே திரும்பத் திரும்ப எண்ணி, தானாகவே அஹம்பாவத்தையும் தனது எல்லைகளையும் பிரமைமூலம் சங்கல்பத்தில் கொள்கிறது.
ஆனால் அவைகள் எதுவும் பெறமுடியாத அவபோதம் நான்.அந்த அஞ்ஞானம் உண்டாக காரணமான நிழல்போதமும் சரீரமும் கர்மங்களில் மூழ்கியிருக்கட்டும்.இல்லை கர்மங்களை கைவிட்ட்டும்.அதனாலெல்லாம் பாதிக்கப் படாத அனந்தாவபோதம் நான்.அவபோதத்திற்கு இறப்பு பிறப்பு கிடையாது. அதற்கு யாரும் உரிமையும் கொண்டாட முடியாது.அது எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது;எப்பொழுதும் அழிவில்லாமல் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.தான் மட்டுமாக, வேறுபட்டு இருக்கமுடியாத ஒன்றாக இருப்பதால் அது நேடுவதற்கு வேறொன்றுமில்லை.இறப்பும் பிறப்பும்கிடையாது அவை மோனோ கற்பிதங்களே! ஆத்மாவிற்கும் அவைகளுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை.அஹம்பாவத்தால் தன்னை ஒரு எல்லைக்குள் கட்டிப் போட்டுக்கொள்ள கொண்டவைகளாக மட்டுமே ‘ அறிய ‘ முடியும்.வரையறுக்க முடியும்.ஆத்மா எல்லைகளுக்கெல்லாம் புறம்பானது.தோன்றுவதோ மறைவதோ ஆத்மாவிற்கில்லை.அஹம்பாவம் என்பது ஒரு பாழ் மயக்கம். மனம் என்பது கானல் நீர்.பிரபஞ்ச வஸ்துக்கள் வெறும் உயிரற்ற ஜடமே.யார் இவைகளில்’நான்’ என்று உரிமை கொண்டாடுவது.?
தேகம் என்பது எலும்புகளுடன் இரத்த மாமிசாதிகளாலும் நிரப்பப்பட்ட பட்டு காற்றடித்த பை.!ஆத்ம விசாரம் செய்வதால் மனம் இல்லாமலாகிவிடுகிறது.போதத்தில் தானாக சேர்த்துக்கொண்ட எல்லைகளோ வெறும் மனோ சங்கல்பங்களான ஜடம். அப்படியிருக்கையில் இந்த ‘ அஹம்’ என்பது தான் யார்? இந்திரியங்கள் தங்கள் விருப்பங்களை பூர்த்தி செய்வதற்காக சதா முயன்று கொண்டேயிருக்கிறது. அதற்காகவே கர்மங்களை செய்கின்றது.பிரபஞ்சத்திலுள்ள எல்லா பொருட்களும் லௌகீகமானவை. பிறகு அஹம் எங்கே?
இயற்கை தனது உடன்பிறந்த சுபாவத்திற்கு உகந்தமாதிரி ஒன்றுக்கொன்று ஒத்து ப்போகின்ற கர்மம் அனுஷ்டிக்கிறது.கண் ஒளியாகவும் காதுகள் ஒலியாகவும் இணை சேர்ந்திருக்கிறது.தானாக நிலைகொள்கின்றது எது? அஹம் எங்கே நிலை கொள்கின்றது ? ஆத்மா , எல்லாருடைய ஆத்மாவாக எங்கும் எப்பொழுதும் இருக்கிறது.அதுவே பரமாத்மா! நான் யார்? என் சொரூபம் தான் என்ன? நான் என்ன பொருளால் உருவாக்கப் பட்டுள்ளேன்? யார் என்னை உருவாக்கியது? எதை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும்? எதை தள்ளிவிட்டேன் வேண்டும்? ‘ நான்’ என்று எதை அழைப்பது? அப்படியொன்று இல்லவேயில்லையே! இந்த பிரபஞ்சத்தில் தோற்றமும் மறைதலும் இல்லாத ஒன்றுமில்லையே? ‘ அஹம்’ என்ற ஒன்று ‘ இல்லாத’ ஒன்றாக இருக்கும்பொழுது அந்த ‘ அஹத்துடன்’ யார், எப்படி பந்தப்பட்டிருக்கிறது முடியும்?
இப்படி எந்த ஒரு உறவும் உண்மையல்ல என்று இருக்கையில்,அதை உணரும்பொழுது ‘ இரட்டை’ தத்துவம் ( த்வைதம்) பொருளற்றதாகிறது.அந்த எண்ணமே அழிந்து போகிறது.ஆகவே இருப்பது அந்த ‘ விஶ்வ சத்’ மட்டும்தான்.அது தான் பிரம்மம், ஆத்மா, பரமாத்மா எல்லாம்.அந்த ஒன்று தான் உண்மை.உள்ளது.அது தான் நான்.பிறகு ஏன் இந்த பிரமைகளுக்கு ஆட்படவேண்டும்? எங்கும் எப்பொழுதும் நித்திய சுத்தமான,போதம் மட்டும் தான் உண்மை என்றிருக்கும்பொழுது,’ அஹம’ என்ற எண்ணம் மட்டும் உண்மையாக முடியும்?
ஆகவே ஒரு பிரபஞ்ச வஸ்துவும் சத்தியமல்ல.ஆத்மா மட்டும் தான் சத்தியம்.ஏதாவதொரு பொருளுக்கு சத்திய நிலையை நாம் சங்கல்பித்தாலும் அந்த பொருளுக்கும் ஆத்மாவிற்கும் எந்த ஒரு உறவும் கிடையாது.புலன்களும் மனதும் அதாதின் தர்மங்களை செய்கின்றன.ஆனால் அவை எதுவும் போதத்தை பாதிப்பதில்லை.இந்த உறவுகள் என்பவை தான் என்ன? அவை எவ்வாறு உளவாயிற்று? ஒரு கல்லும் இரும்பு துண்டமும் அருகருகே கிடப்பதால் அவைகளுக்குள் ஏதோ தொடர்பு உள்ளது என்று சொல்வது அறிவீனம்.
