Yogavasishtam @ Maharamayanam 617

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 617

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 617

அசைவு, அசைவின்மை எதுவுமே உண்மையில்லை!

ஸர்வ்வதி³க்கம்ʼ மஹாகோ³ளே நப⁴ஸி ஸ்வர்கதாரகம்ʼ
கிமாத்ரோர்த்³த்⁴வமத⁴: கிம்ʼ ஸ்யாத்ஸர்வமூர்த்³த்⁴வமத⁴ஶ்ச வா (6.2/127/22)

सर्व्वदिक्कं महागोळे नभसि स्वर्कतारकं
किमात्रोर्द्ध्वमध: किं स्यात्सर्वमूर्द्ध्वमधश्च वा (6.2/127/22)

sarvvadikkam mahaagol’e nabhasi svarkataarakam

kimaatrorddhvamadha: kim syaatsarvamoorddhvamadhashcha vaa (6.2/127/22)
ஶ்ரீராமன் கேட்டான்:”  பகவான், இந்த உலகம் எப்படி இருந்து கொண்டிருக்கிறது?  தொடுவானத்தில் எப்படி பூமி  சுழல்கிறது ? உலகத்திலுள்ளதும் அதற்கப்பாற் நிலை கொள்கின்ற மலைகள் எவ்வாறு இருக்கின்றன என்றும். சற்று விவரமாக கூறுவீர்களாக! ”

வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” ஒரு குழந்தை ஒன்றுமேயில்லாத இடத்தில் தனது விளையாட்டுப் பொருள் உள்ளதாக நினைக்கிறது.அதே போல் தான் எல்லைகளற்ற போதத்தில் உலகம் நிலை கொள்வதும்.

கோணல் பார்வையுடையவன் ஆகாயத்தில் முடிக் கற்றைகள் சுருண்டு பந்து போல் இருப்பதை காண்கிறான். ஆனால் நமக்குத் தெரியும் ஆகாயத்தில் அப்படி ஒன்று இல்லை என்று.அம்மாதிரி எண்ணங்கள் அனந்தமான போதத்தில் முளைத்து வரும்பொழுது அதற்கு சிருஷ்டி என்று பெயர் சூட்டுகிறோம்.பகற் கனவிலும் கற்பனையிலும் ‘ கட்டியெழுப்பின ‘ மாளிகைக்கு- நகரத்திற்கு தாங்குவதற்கு தூண்கள் எதுவும் தேவையில்லை.ஏனென்றால் அந்த நகரத்தை தாங்கி பிடிப்பது கற்பனை மட்டும் தானே! உலகம் எனும் கற்பனையை நாம் உணருவது அனந்தாவபோதத்தில் அதன் அனுபவம் உளவாகும் பொழுது தான்.

போதத்தில் உள்ளார்ந்திருக்கின்ற விசேஷமான திறன் காரணமாக எவையெல்லாம் கண்ணுக்குத் தெரிகின்றனவோ, அவை காணப்படுகின்ற காலம் வரை,  அவையெல்லாம் உண்மையில் இருப்பதாக தோன்றுகிறது.

கோணல் பார்வையுடையவன் ஆகாயத்தில் முடிச்சுக்கள் எனும் பந்து காண்பது போல் உலகம் போதத்தில் இருப்பதாக காட்சியளிக்கின்றது.போதம் ஆரம்பத்திலேயே ‘நீர் மேல் நோக்கி ஒழுகுவதாகவும், நெருப்பு கீழ்நோக்கி படர்ந்து எரிவதாகவும்’ எண்ணியிருந்தால் அவை அப்படியே தோன்றியிருக்கும்.அதாவது முதலில் எப்படி கற்பனை செய்யப்பட்டதோ அப்படியே தான் எல்லா மூலப்பொருட்களும் அவைகளின் சேரக்கைகளும் இப்பொழுதும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.போதத்தில் ஆகாயத்தில் பூமி வாழ்வதாகவும் தோன்றியது; அது இன்றும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.ஆகாயம்  பூமியின் மேலே இருப்பதாக கற்பனை தோற்றம் தருகிறது.

இவ்வாறு தான் இரட்டைசக்திகளின், பலவிதமான அசைவுகளின் உற்பத்தி.உலக- உலகங்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட மலைகளே தான் பூமியின் எல்லை. அதற்கப்புறம் இருளடைந்த படுகுழி தான்! அங்கும் சில வஸ்துக்கள் இருக்கலாம்.நட்சத்திரங்கள் நிறைந்த ஆகாயகோளம் மிகவும் தொலைவில் உள்ளது.அங்கும் வெளிச்சமும் இருளும் உண்டு.உலக- உலகத்திற்கப்பாறபட்ட மலைகளிலிருந்து வெகு தொலைவில்த் தான் நட்சத திரங்கள் நிலை கொள்கின்றன.துருவ நட்சத்திரத்தைத் தவிர மற்ற நட்சத்திரங்கள் எல்லாம் தங்களது அச்சாணியில் சுழன்று கொண்டிருக்கின்றன.ஆனால் இவையெல்லாமே போதத்தின் கற்பனைகளே! அந்த உண்மையை மறந்து விடக் கூடாது.உலோக- அலோகபர்வதநிரைகளுக்கப்பால் உலக எல்லைகளுக்கப்பால் உள்ள வானத்தின் எல்லை ஒரு பழத்தின் தோல் போல்த்தான் நிலை கொள்கின்றது.
இவையெல்லாம் போதத்தின் கற்பனைகள் மட்டுமே! இவைகளை உண்மை என் நினைத்து விடக் கூடாது.நட்சத்திரத்திற்க்கப்பாலுள்ள தொடுவானத்திற்கு அப்புறமுள்ள ஆகாயம் அதை விட இரு மடங்கு பரப்பளவுள்ளது.அங்கும் இருளடைந்த இடங்களும் ஒளிமயமான இடங்களும் உண்டு.இவையெல்லாம்  ஆகாயத்தின் எல்லைகளாகவும் இரண்டு அரைஉருண்டைகளுக்கு மத்தியில் அடுக்கி வைக்கப் பட்டிருக்கிறது.ஒன்று மேலே இருக்கிறது; மற்றொன்று கீழேயுள்ளது.அவைக்கிடையில் ஆகாயத்தின் தொடுவானமிருக்கிறது.

‘விசுவம் என்பது சூரிய சந்திரர்களால் ஒளிமயமாக்கப் பட்ட தொடுவானம் தான்.அதில், ‘ மேலே’, ‘ கீழே’ என்பன போன்ற கற்பனை எப்படி உளவாக முடியும்?’

‘உயர்ந்தெழுந்திருத்தல்’, ‘ கீழே விழுதல்’ ‘ அசைவது’, ‘அசையாமல் இருப்பது’என்பவையெல்லாமே போதத்தில் எழும் கற்பனைகள் மட்டுமே.அவை எதுவுமே உண்மையில்லை! சத்தியமாக அவை எதுவுமே ‘ இருப்பவை’அல்ல! 

  

Yogavasishtam @ Maharamayanam 615

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 615

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 615

முளக்திக்கும் பந்தனத்திற்கும் இடையிலுள்ள வித்தியாசம் அவர்களது போதத்தில்த் தான்.!

நைவ தஸ்ய க்ருʼதேனார்த்தோ² நாக்ருʼதேனேஹ கஶ்சன
யத்³யதா² நாம ஸம்பன்னம்ʼ தத்ததா² ஸ்த்விதரேண கிம்ʼ (6.2/125/46)

नैव तस्य कृतेनार्त्थो नाकृतेनेह कश्चन
यद्यथा नाम सम्पन्नं तत्तथा स्त्वितरेण किं (6.2/125/46)
naiva tasya kri’tenaarttho naakri’teneha kashchana

yadyathaa naama sampannam tattathaa stvitarena kim (6.2/125/46)

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்து சொன்னார்:” போதம் விழித்தெழுந்தவனில் உண்டாகும் அனுபவத் தோன்றல்களில் ‘ இது சுகம்’, ‘ இது துன்பம்’ என்கின்ற பாகுபாடு எதுவும் கிடையாது.’உலகமும், ஆத்மாவும் எதுவும் உண்மையில்லை’ என்ற பகுத்தறிவு உண்டாகும் பொழுது, எல்லாமே ஒன்றின் பிரிக்க முடியாத பகுதிகளே தான் என்று உணரும் பொழுது சுகம், துக்கம் என்பன போன்ற வார்த்தைகள் வெறும் பொருளற்ற உளறல்கள் தான் ! அவர்களது துன்பத்திற்கு ஆழமில்லை,ஏனென்றால் அவர்கள் அம்மாதிரி கவலைகளுக்கெல்லாம் அப்பாறப்பட்டவர்களல்லவா! பரமசிவன் பிரம்மாவின் தலைகளில் ஒன்றை கிள்ளி எடுத்தார் என்று சொல்வார்கள்.பிரம்மா விரும்பியிருந்தால் இன்னொரு தலையை வளர்த்துக்கொண்டிருக்க முடியும்.ஆனால் அவர் அதை செய்யவில்லை.ஏனென்றால் ‘இந்த ‘ சிருஷ்டி’ என்ற சங்கற்பமே பொய்யாக இருக்கும் பொழுது எனக்கு இன்னொரு தலை இருந்தாலென்ன இல்லாவிட்டால் என்ன?’

ஏதாவது செய்து நேட வேண்டிய ஒன்றும் அவருக்கு கிடையாது. என்ன கர்மம் செய்தாலும் அவருக்கு எந்த நன்மையும் கிடையாது. என்ன நிகழ வேண்டுமோ அது அவ்வாறே நிகழட்டும். அதில் மாறுதல்கள் செய்ய வேண்டிய அவசியம் தான் என்ன?”

காமனை எரித்து சாம்பலாக்க முடிந்த பரம சிவனுக்கு, தன் உடம்பின் பாதியை தன் மனைவிக்கு கொடுக்க வேண்டி வந்தது.எல்லா ஆசைகளிலிருந்தும் விடுபட சக்தியுள்ள சிவன், எல்லா பிரிய பந்தங்களிலிருந்தும் முக்தி பெற தகுதியுடைய சிவன் தன் மனைவியிடம் பிரியம் வைத்துள்ளது போல் நடந்து கொள்கிறான்.அவருக்கு ஆஸக்தியினாலோ, ஆஸக்தி இல்லாமல் இருப்பதாலோ என்ன பயன்?

அது அப்படியே இருக்கடஃடும்.

பகவான் மஹாவிஷ்ணு கூட பல விதமான கர்மங்களில் மூழ்கியிருக்கத் தான் செய்கிறார்.அது மட்டுமில்லை; அவர் எல்லோரையும் அவரவர் கர்மங்களை செய்யுமாறு வலியுறுத்தவும் செய்கிறார்.அவரும் மரணத்தை எதிர்க் கொள்கிறார்; பிறகு பிறக்கவும் செய்கிறார்.சிலரை கொல்லவும் செய்கிறார். அவரும் குழந்தையாக இருக்கிறார்; வளருகிறார்.அவ்வாறு பகவானும் மாற்றங்களுக்கு உட்பட்டவர் போல் தோற்றமளிக்கின்றார்.ஆனால் அந்த நேரங்களில் கூட அவர் இவைகளிலிருந்தெல்லாம் முக்தராகவே இருக்கிறார்.இந்த காணப்படும் கர்மங்களிலிருந்து ஒதுங்கியிருப்பது அவருக்கு மிகவும் எளிதானது! ஆனால் அம்மாதிரி கட்டுப்பாடுகளால் என்ன பயன்?

ஆகவே எல்லாமே அப்படியே தொடருகின்றன.

அனந்தாவபோதசாக்‌ஷாத்காரம் பெற்றவர்களின் மனோநிலையை இது தான்.ஜீவன்முக்தர்களென்றாலும், சூரிய- சந்திரர்களும்,அக்னி முதலியவர்களும்,தங்களது இயற்கை கர்மங்களை இடைவிடாமல் தொடர்ந்து செய்து கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.அஞ்ஞானிகளான மனிதர்களைப் போல் ஒருவருக்கொருவர் சாதாரண மனிதர்களைப்போல் எப்பொழுதும் எதிர்அணியில் நின்று கொண்டு போராடுவதாக காட்சியளிக்கும் தேவர்களின் குருவான பிரஹஸ்பதியும் அசுரர்களின் குருவான சுக்கிராச்சாரியரும் ஜீவன் முக்தர்களே!மிகவும் கொடூரமான போர்களில் ஈடுபட்டு போர்க்களங்கள் பல கண்ட ஜனக ராஜனும் ஜீவன் முக்தனான ராஜ ரிஷியே! உள்ளத்தால் பூரண முக்தியடைந்தும் அரசனுக்குரிய கடமைகளை செவ்வனே நிறைவேற்றிய அனேகம் ராஜரிஷிகள் உள்ளார்கள். லௌகீக கர்மங்களில் ஈடுபடும் பொழுது முக்தனும் அஞ்ஞானியும் ஒரே போல் நடந்து கொள்வார்கள்.முக்திக்கும் பந்தனத்திற்கும் இடையிலுள்ள வித்தியாசம் அவர்களது போதத்தில்த் தான்.உபாதிகள் அஞ்ஞானியின் போதத்திற்கு எல்லைகள் உண்டுபண்ணுகின்றன. ஆனால் முக்தனின் போதத்திற்கு எல்லைகள் கிடையாது.
.
மகாபலி, பிரகலாதன்,நமுசி,வியத்திரன்,அந்தகன்,முரன்,முதலிய அரக்கர்களும் முக்தர்களாக வாழ்ந்தார்கள்.விருப்பு- வெறுப்புக்கள்,மனோ விருத்திகள்,உள்மனம் எதுவும் அவர்களை பாதிப்பதில்லை.எல்லைகளில்லாத அவபோதத்தில் ஆனந்தம் அனுபவிக்கும் பொழுது,எல்லாவிதமான வேற்றுமைகளும் மறைந்து போகின்றன.

சிருஷ்டியில் நாம் காண்கின்ற வேற்றுமைகள்,வானவில்லில் நாம் காண்கின்ற வண்ணப் பகிட்டு போல்த்தான்.அது வெறும் தோன்றல் மட்டும் தான்.ஆகாயத்தில் வெறுமையும், தூரமும் அனுபவப்படுகிறது. அதிவும் வெறும் மனப்பிரமை தான்.அதே போல், உலகம் எனும் மாயத்தோற்றம். அனந்தாவபோதத்தில் கால- தேச வித்தியாசங்களுக்கு ஆட்பட்டதாகவும்,தாற்காலிகமானதாகவும் காட்சியளிக்கிறது.

.

Yogavasishtam @ Maharamayanam 613

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 613

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 613

அந்த சர்வ வியாபியான பகவான் தான் எல்லாவற்றின் சாராம்சம்,
ப்ரபோ³த⁴மனுக³ச்ச²ந்த்யா அப்ராப்தாயா பரம்ʼ பத³ம்ʼ
ஏகஸ்யா அப்யனேகஸ்யா: ஸர்வம்ʼ ஸர்வத்ர யுஜ்யதே (6.2/125/18)
प्रबोधमनुगच्छन्त्या अप्राप्ताया परं पदं
एकस्या अप्यनेकस्या: सर्वं सर्वत्र युज्यते (6.2/125/18)
prabodhamanugachchhantyaa apraaptaayaa param padam
ekasyaa apyanekasyaa: sarvam sarvatra yujyate (6.2/125/18)

வஷிஷ்டா தொடர்ந்தார்: கிழக்கு நோக்கிச் சென்ற மன்னர், அவர் குடித்த நீரின் அமானுஷ்ய சக்தியால் மயங்கி விழுந்தார். அவரை மேற்கு மன்னர் மீட்டார். மேற்கின் ராஜா பாறையாய மாறிய பொழுது, அவர் தெற்கின் ராஜாவால் காப்பாற்றப்பட்டார். ராஜாவை ஒரு பாறையாக மாற்றிய பிசாசுக்கு போதுமான மாமிசத்தைக் கொடுத்து இது செய்யப்பட்டது. ஒரு பசு மாட்டின்உருவில் வந்த ஒரு தேவதையின் சூனியத்தால் மேற்கு மன்னர் காளையாக மாறியிருந்தார். தெற்கே சென்ற மன்னரே மீண்டும் அவரை மீட்டார். ராஜா தெற்கே சென்று ஒரு மாணவரானபோது, அவரைக் காப்பாற்ற மற்றொரு மாணவர் தேவைப்பட்டார். கிழக்கின் ராஜா சிங்கமாக மாறியபோது, மேற்கு மன்னரால் காப்பாற்றப்பட்டார்.
ராமன் கேட்டார்: இந்த யோகிகள் மூன்று பருவங்களிலும் இத்தகைய மாறுபட்ட செயல்களை எவ்வாறு செய்ய முடியும்?

வஷிஷ்டா கூறினார்: ஆத்மஞானம் பெறாத மக்கள் இதைப் பற்றி பல்வேறு கோட்பாடுகளை முன்வைத்திருக்கலாம். அவர்கள் எதையாவது புலம்பட்டும், ஆனால் ஒரு ஆத்மஞானம் என்ன என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்வீர்களாக..சத்தியசாக்‌ஷாத்காரம் அடைந்தவர்களுக்கு, தூய்மையான மற்றும் எல்லையற்ற போதத்தைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை.பௌதிக பிரபஞ்சம் போன்ற ஒரு விஷயம் இருந்ததில்லை.

படைப்பு இருக்கிறதோ அல்லது ‘படைப்பு’ இல்லையோ,. இந்த எல்லையற்ற போதத்தில் மகிழ்ச்சியடைபவர் சர்வவல்லமையுள்ள இறைவனே தான்.. அந்த சர்வ வியாபியான பகவான் தான் எல்லாவற்றின் சாராம்சம், ஆன்மா. அது எப்போதும் அப்படியே இருக்கும். பரமனை யார் கட்டுப்படுத்த முடியும்? எப்படி, எங்கே, எப்போது இது சாத்தியமாகும்? சர்வவல்லமையுள்ள பரமனுக்கு எங்கு வேண்டுமானாலும் வசிப்பதற்கு காரணம் ஒன்றும் தேவை இல்லை. சுய இச்சை- விருப்பம் மட்டுமே போதுமானது. அவர் அனைவரின் ஆத்மாவல்லவா?

எல்லாவற்றின் ஆத்மா அது தான் என்கின்ற பொழுது, எதை அதிலிருந்து வேறுபடுத்திப் முடியும்?

ஆகவே, பரமாத்மா தன்னுடைய சுய விருப்பத்தின் படி எங்கு வேண்டுமென்றாலும்எப்படி வேண்டுமென்றாலும் ஒளிர்வார் என்று அறியவும். கால வித்தியாசங்கள்- கடந்த காலம், நிகழ் காலம் மற்றும் வருங்காலம் என்ற வித்தியாசங்கள் எதுவும் இல்லாமல்,ஸ்தூலம் என்றோ சூக்்மமென்றோ வேறுபாடு இல்லாமல்பரமன் கர்மமண்டலங்களை நடத்திச் செல்கிறார்..

அவர் தூய்மையான போதம் என்ற விழிப்புணர்வை இழக்காமல், அருகிலும் தொலைவிலும், யுகங்களாலும் கண் சிமிட்டுவது போல் அவர் கண நேரத்தில் சுறுசுறுப்பாக இருக்கிறார். எல்லாமே ஆத்மாதான்,, என்றாலும் எல்லா காட்சிகளும் மாயையானவை. பரமன் பிறவியில்லாதவனாகவும்,சிருஷ்டிக்கப்படாதவனாகவும்அளவகளுக்கெல்லாம் புறம்பானவனாகவும் மறுக்க முடியாதவனாகவும் இருக்கிறான்.

எது உண்மையானதோ, அது அப்படியே மாற்றங்களில்லாமல் இருக்கிறது. போதம் மட்டுமே உண்மையானது. அதுவே மூன்று உலகங்கள். அது பிரபஞ்சத்தின் ஆத்மா. அதுவே தான் விசுவம் என்ற மூர்த்தி பாவத்தை கைக்கொள்கின்றது.அதற்கு காரணம் விஷய-விஷயீ ஒருங்கிணைப்புடன். . யார் இந்த ‘காண்பவனை’ உருவாக்கியது ? யா இந்த விஷயீ? இந்த சிருஷ்டி எப்படி, எப்போது நிகழ்ந்தது? போதத்தால் இயலாத காரியம் ஏதாவது உண்டா?

“விபஶ்சித் ராஜாவின் போதம் அறிவொளி பெற்றது, ஆனால் அவர் முழுமையை அடையவில்லை. எனவே அது ‘ஒன்று’ என்றாலும், அந்த ‘ஒன்று’ பல வழிகளில் வெளிப்படுகிறது. ”

போத-போத நிலைகளில் எல்லாம் சாத்தியமாகும். பரம சத்தியம் சாக்‌ஷாத்கரிக்கப்படவில்லையென்றால்,இம்மாதிரி விஷயீ மாற்றங்கள் சாத்தியமானவையே! . இந்த அரைகுறை விழிப்பு தான் மற்று பல சித்திகளுக்கும் காரணமாகின்றன. சித்தத்தில், இந்த நான்கு விபஶ்சித் மூர்த்திகளும் மற்றவர்களின் அனுபவங்களை தனதாக்கிக்கொண்டதும் அம்மாதிரி ஒரு சித்தியே!

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 612

Yogavasishtam @ Maharamayanam 612

போதம் ஒன்று தான் என்றிருந்தாலும் அது பலவிதமான தோற்றங்களைஏ ஏற்றுக் கொள்கிறது! 

ஏகதே³ஶக³தா: விஷ்வக்³வ்யாப்ய கர்மாணி குர்வதே
யோகி³னஸ்த்ரிஷு காலேஷு ஸர்வாண்யனுப⁴வந்த்யாபி (6.2/124/8)

एकदेशगता: विष्वग्व्याप्य कर्माणि कुर्वते
योगिनस्त्रिषु कालेषु सर्वाण्यनुभवन्त्यापि (6.2/124/8)

ekadeshagataa: vishvagvyaapya karmaani kurvate

yoginastrishu kaaleshu sarvaanyanubhavantyaapi (6.2/124/8)

இராமன் கேட்டான்:” பகவான் , விபஶ்சித் மன்னனின் ஒரேயொரு தனி மனித போதம் தானே நாலாக பிரிந்து நின்று கொண்டிருந்தது.அவர்களுக்கு எப்படி தனித்தனியாக ஆசைகள் இருக்கமுடியும்?”

வஸிஷ்டர்சொன்னார்:” போதம் உண்மையில் ஒன்று தான் என்றிருந்தாலும், அது ‘ அத்வைதம் ‘ தான் என்றிருந்தாலும், அது சர்வ வியாபி என்றிருந்தாலும்,தூக்கத்திலிருப்பவனின் கனவு காணுகின்ற மனம் போல்,பலதரப்பட்ட தோற்றங்களை ஏற்றுக் கொள்கிறது.கண்ணாடி எப்படி பலபொருட்களை பிரதிபலிக்கின்றது போல்,போதம் இயற்கையிலேயே மாசற்றதாக இருப்பதால் அது தன்னுள் எல்லாவற்றையும் பிரதிபலிக்கின்றது.கண்ணாடி உருவாக்குவது ஒரே பொருளைக் கொண்டு தான் என்றாலும் அது பலவிதமான பொருட்களை பிரதிபலிக்கின்றது.போதம் தனது அவபோத எல்லைக்குள் வரும் எல்லாவற்றையும் பிரதிபலிக்கின்றது.

அவ்வாறு பன்மை ஏகாத்மமானதாகத் தோன்றுகிறது.ஆனால் அது ஏகவும், அனேகமும் தான். இன்னொரு விதத்தில் பார்த்தால் அது ஏகமோ அனேகமோ இல்லை.அதே ஓரே நேரத்தில் ஏகவும் அனேகனுமாக தோற்றமளிக்கின்றது.ஆகவே இந்த நான்கு விபஶ்சித் மன்னர்களும் தங்கள் தங்கள் அனுபவங்களை போதத்தில் பிரதிபலித்தார்கள் என்று நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

யோகிகளுக்கு எல்லாயிடங்களிலும் ஒரே நேரத்தில் செயல்படவும்,மூன்று காலங்களில் அனுபவங்களையும் ஒரே இடத்திலிருந்து கொண்டே தனதாக்கிக் கொள்ள முடியும்.

நீர் ஒன்று தான்.அது எல்லா இடத்திலும் நிரம்பியிருக்கிறது.ஒரே நேரத்தில் நீரால் பல செயல்களை செய்ய முடியும்.அது பலவிதமான அனுபவங்களை தனதாக்கிக் கொள்கிறது என்று சொல்லலாம்.

ஒரே பகவான் விஷ்ணு நான்கு கரங்களும், நான்கு சரீரங்களும் பயன்படுத்தி விசுவத்தை பரிபாலனம் செய்கிறார்.அனேகம் கைகளுள்ள ஒரு சத்வம் தன் இரு கைகளால் ஒரு விலங்கைப்போல் பிடித்துக் கொண்டு இன்னொரு கையால் அதை கொல்கிறது.

விபஶ்சித் மன்னன் இப்படித்தான் நால்வரான பல விதமான செயல்களில் ஒரே நேரத்தில் ஈடுபட்டு வந்தார்.பூமியில் புற்கள் நிறைந்த நிலத்தில் அவர்கள் படுத்து இறங்கினார்கள்.பல பல்லாண்டு பூமியின் பகுதிகளிலும் அவர்கள் வசித்தார்கள்.காடுகளில் மகிழ்ச்சியுடன் பயணித்தார்கள்.பாலைவனங்களை கண்டு களித்தார்கள்.மலை உச்சிகளிலும் சமுத்திரத்தின் ஆழத்திலும் வசித்தார்கள்.கடலிலும் காட்டிலும் களித்து வாழ்ந்தார்கள்.கடறகரைகளிலும் நகரங்களிலும் கேளிக்கையாடினார்கள்.சில நேரங்களில் குகைகளில் ஒளிந்து வாழ்ந்தார்கள்.

கீழ்திசையில் நோக்கிச் சென்ற விபஶ்சித் மன்னன்,ஶாக பூகண்டத்தில் உதயகிரியின் அடிவாரத்தில் ஏழுவருடம் நீண்ட உறக்கத்திலாழ்ந்திருந்தான்.அங்கு அவன் கண்ட அப்சரஸுகள் அவனை மதி மயங்கச் செய்தார்கள்.கல்லிலிருந்து கிடைத்த நீரை குடித்து அவன். கல்லாகவே மாறிவிட்டிருந்தான. நினைவு திரும்பிய மன்னன் கொஞ்சம் நாட்கள் மஞ்சள்காட்டில் மாறு வேடத்தில் வாழ்ந்து வந்தான்.அங்கு ஒரு யகஷியின் உதவியால் அவன் சிங்கமாக மாறினான்.கொஞ்சம் காலத்திற்கு பின் அவன் துர்மரணம் அடைந்தான். ஒரு தவளையாக மறுபிறவி எடுத்தான்.ஒரு பத்து வருடம் தவளையாக வாழ்ந்தான்.

மேற்கு திசையை நோக்கிச் சென்ற விபஶ்சித் மன்னன் சூரியாஸ்தமன மலையில் ஒரு அப்சரஸின் மாயவலையில் சிக்கி, ஒரு மாதம் அவளுடன் இணைந்து வாழ்ந்தான்.

வட திசையில் போன மன்னன் ஶாக பூகண்டத்தில் நீலகிரியில் ஒரு பாழுங்கிணற்றில் நூறு வருடகாலம் வாழ்ந்தான்.

மேற்கே போன அரசன் காலப் போக்கில் கல்வியறிவு பெற்று பதிநான்கு வருடம் அங்கேயே வாழ்ந்தான்.

Ashtavakramanikal 7

Friday, 1 January 2016

அஷ்டாவக்கிரமணிகள் 7

மணி இரண்டு 

ஓசை ஒன்று

ஜனகரின்  மூன்று கேள்விகள்.

              कथम् ऩानमवप्नोति कथम् मुक्थिर्भविश्यति !

          वैराग्यम् च कथम् प्राप्तम् एतद् ब्रूहि मम प्रभो !

கத²ம் னானமவப்னோதி கத²ம் முக்தி²ர்ப⁴விஶ்யதி !

வைராக்³யம் ச கத²ம் ப்ராப்தம் ஏதத்³ ப்³ரூஹி மம ப்ரபோ⁴ !

         புராதன பண்பாட்டின் படி சீடன் குருவை அணுகி தனக்கு தெரிய வேண்டியதை கேட்க வேண்டும்; அதற்கு பின் தான் குரு அவனுக்கு கல்வியறிவை புகட்ட ஆரம்பிப்பார்.

’தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்’ என்ற அவா சீடன் மனதில் இருக்க வேண்டும்.அப்பொழுது தான் கல்வியின் பயனை அவன் அடைய முடியும்.

இன்றைய கல்வி முறையில், ஓட்டல்களில் காணப்படும் பலகாரப் பட்டியல் போன்ற ‘சிலபஸ்’ எனப்படும் விஷயங்களின் பட்டியலை மாணவர்களின் தலையில் கட்டி வைக்கிறார்கள்;அவர்களும் பெற்றோர்களின் வறுப்புறுத்தலுக்கும், உலக நடைமுறையிலிருந்து வேறுப்பட்டு சஞ்சரிப்பதிலுள்ள அபாய பயத்தினாலும் தனக்கு பிடித்ததோ பிடிக்காததோ, கல்விக்கு(கூ)டங்களில்-குடத்திலிருந்து  நீரை கொட்டுவது போன்று  அவர்களின் செவிப்பறையில் சொரிகிறார்க்ள். வருடாந்திர தேர்வுகளில் அவர்கள் செவிகளின் மூலம் உட்கொண்டவைகளை வெளியேற்றிவிட்டு நிம்மதியாக தன் வழியை தேடி செல்கிறார்கள். ஆகவே நாம் மருத்துவம் படித்தவர்கள் ஆட்சியாளர்களாகவும், விஞ்ஞானம் படித்தவர்கள் கணக்கர்களாகவும் அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட கல்வியறிவிற்கு சம்பந்தமில்லாத தொழிலில் ஈடுபடுவதை காண்கிறோம்;அதன் விளைவுகளை அனுபவிகிறோம்.

ஜனகர் காலத்தில் அப்படியில்லை; மாணாக்கன் எவ்வளவு பெரிய பதவியிலிருந்தாலும் தனக்கு தெரிய வேண்டியதை குருவினிடம் பணிவுடன் கேட்கின்ற கலாச்சாரம் நிலவிலிருந்தது.

அவன் கேட்கின்ற கேள்விகள் மூலம் தனது அறிவு நிலையையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது என்ன என்பதையும், தெரிந்துகொள்ள உள்ள ஆர்வத்தையும் கேட்கின்ற முறையில் தனது பணிவையும் வெளிப்படுத்துகிறான்.

ஜனகர் சர்வ ஐஸ்வரியங்களும் பெற்றவராயிருந்தும், சர்வ அதிகாரங்கள் படைத்த சக்கரவர்த்தியாக இருந்தும் தனது சந்தேகங்களை மிகவும் பணிவுடன் கேட்கிறார்.

” ப்ரூஹி மம பிரபோ” என்ற சொற்றொடர் அவரது பணிவை காண்பிக்கிறது.

“ப்ரூஹி” சொல்லாலும் என்னுடைய பிரபோ என்கிறார். 

அந்த ‘பிரபோ’ எனும் சொல் மிகவும் கவனிக்க வேண்டிய ஒன்று. பிரபு என்றால் ‘பிரபைக்குடையவன்,ஒளிபடைத்தவன், எல்லாவித ஐசுவரியங்களுக்கும் உடையவன், அறிவின் பொக்கிஷம் என்றெல்லாம் பொருள் கொள்ளலாம். மாணாக்கன் குருவை அணுகும்பொழுது குரு தன் அறிவுக்கண்களை திறக்கும் வல்லமை படைத்தவர் என்ற நம்பிக்கையுடன் அணுக வேண்டும் என்பது நமது மரபு.

மாதா, பிதா, குரு எல்லோரும் தெய்வத்திற்கு சமானமானவர்கள்; ஏனென்றால் மூவரும் நம்முடைய அறிவுக்கண்களை திறக்க உதவுகிறார்கள்.மாதா சிசு தனது கர்ப்பத்திலுள்ள பொழுதே நல்ல எண்ணங்களை உள்ளத்திலே கொண்டும்  நல்லவைகளை கண்களால் கண்டும், நல்லவைகளையே காதுகளால் கேட்டும், நல்ல உணவுகளை உண்டும், நல்ல கருமங்களையே செய்தும் சிசுபவிற்கு நல்லறிவை புகட்டுகிறாள். அப்படிச் செய்ய தவறினால் பிறக்கின்ற சிசுவிற்கு பாதிப்பு ஏற்படுகிறது. 

மாதாவிற்கு அடுத்த படியாக தந்தை,தன் குழந்தைக்கு நடக்கவும் பேசவும், உலக அறிவை புகட்டியும் அடித்தளம் அமைத்துக் கொடுக்கிறார். 

குருவாகப்பட்டவர் இந்த இருவரின் மொத்த உருவமாக மட்டுமல்லாமல் ஞானத்தையும் கொடுக்கிறார்.ஆகவே குரு சிஷ்ய பந்தம்- அன்யோன்யம்- விவரிக்க இயலாத ஒன்று.

இன்றைய கல்வி முறையில் தாய் தந்தையிரின் கடைமை கல்விக்கூடங்களுக்கு கட்டணம் கட்டுவதோடு முடிந்து விடுகிறது. மாணவர்களுக்கோ தன் பெற்றோர் கட்டணம் கட்டிவிட்டார்கள்; குருவின் கடன் கற்பிப்பது.அதைக் கடந்த ஒரு மரியாதை கலந்த அன்யோன்ய பந்தம் ஏற்படுவதில்லை. 

கற்பிக்கின்ற ஆசிரியர்களுக்கு சம்பளம் கல்விக்கூடங்கள் கொடுக்கின்றன. அவர்களது விசுவாசம் கல்விக்கூடங்களிடம் தானே தவிர மாணவர்களின் நலனில்லை.

ஜனக-அஷ்டாவக்கிர பந்தம் எந்த விதமான வக்கிரமும் இல்லாமல் உண்மையான குரு சிஷ்ய பந்தமாக இருந்தது.

ஜனகர் மூன்று கேள்விகள் கேட்கின்றார்: 

ஞானம் எப்பொழுது உண்டாகிறது? 

விமோசனம்-முக்தி-எப்பொழுது சம்பவிக்கின்றது? 

வைராக்யம் எப்பொழுது உண்டாகிறது?

அவரது கேள்விகள் அவர் தெரிந்துகொள்வதில் ஆர்வம் உள்ளவர் என்பதை நிதரிசனமாக்கிறது.அம்மாதிரி அறிவுப்பசியுள்ளவர்களுக்குத் தான் கல்வி புகட்டலாம் என்பது நமது கலாச்சாரத்தின் இன்னொரு மாண்பு.

மாணாக்கன், ‘ஜிக்ஞாஸு” ஆக இருக்கவேண்டும்.

ஞானம், முக்தி, வைராக்யம் மூன்று சொற்களையும் ஒரே மூச்சில் சொன்னது மூலம் இவைகளுக்குள் ஏதோ தொடர்புள்ளது தனக்குத் தெரியும் என்பதை வெளிப்படுத்துகிறார் ஜனகர் .

முதலில் ஞானம் என்றால் என்ன என்று பார்ப்போம்.

ஜனகர் வேத வேதாந்தங்களில் நிறைய கற்றுத் தேர்ந்தவர். அப்படிப்பட்டவர் அந்த நூல்களில் காணாத-கிடைக்காத ஞானத்தை தேடி அஷ்டாவக்கிரரிடம் வந்து சேருகிறார். கேள்விகளை தொடுக்கிறார். அப்படியென்றால் இந்த நூல்களிலெல்லாம் ஞானம் இல்லையா? வேத வேதாந்தங்களில் பிறகு என்ன தான் உள்ளது? 

இந்த நூல்களிலெல்லாம் ஞானத்தை அடைவதற்கான வழி முறைகள் தான்.இல்லை,இல்லை; வழிமுறைகளைக்  குறித்துள்ள தகவல்கள் தான். அவைகளெல்லாம் தகவல் களஞ்சியம் தான்.ஆனால் அந்த தகவல்கள் ஞானத்தை ஒருவருக்கும் பெற்றுத் தருவதில்லை.

ஏனென்றால் ஞானம் பெறப்படுகின்ற பொருளல்ல; அது ஒரு நிலை; வார்த்தைகளில் விளக்க முடியாத ஒரு குண விசேஷம்.அதை எப்படி விளங்க வைப்பது?

ஸ்வாமி சின்மயானந்தா அஷ்டாவக்கிர கீதைக்கான தனது விளக்கவுரையில் கூறுகிறார்:

“இருட்டில் விளக்கு கம்பத்தை பேய் என்று மிரளுகிறான் ஒருவன்.அவனது முன் அனுபவம், மற்றும் தன்னை சூழ்ந்துள்ள இருள்,அவனுக்கு அப்படி ஒரு மயக்கத்தை உண்டு பண்ணுகின்றன.அது வெறும் விளக்கு கம்பம் தான் என்ற அறிவின்மை,பேய் எனும் மாயத்தோற்றத்தை உருவாக்குகிறது.அது அவனுள் பயத்தை உளவாக்குகின்றது. அம்மாதிரியான பயம் அவனுக்கு துயரத்தை அளிக்கின்றது.”

தான் யார் என்ற ஆத்மபோதம் இல்லாத்தாலும்,இருள் பின்னிய மாயத் தோற்றத்தினாலும் அவனுக்கு துயரம் உண்டாகிறது.

இப்படிப்பட்ட ஒரு நிலையைத் தான் நம் முன்னோர்கள் ஞானமின்மை என்றோ அவித்யை என்றோ குறிப்பிட்டார்கள்.இம்மாதிரியான அவித்யை நீங்குவதற்கு நமக்கு ஆத்மபோதம் உண்டாக வேண்டும்.இந்த ஆத்மபோதம் உண்டாகிவிட்டால் மாயத்தோற்றங்கள் மறைந்துவிடும்.

“இத்தனுவே நானா மெனுமதியை” என்கின்ற அவித்யை நீங்கப்பெறவேண்டும்.   நாம் பிரபஞ்ச சிருஷ்டிகளை பௌதிக சரீரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட இந்திரியங்கள் வழியாக உணருகின்றவரையிலும் அவனது ஞானம் குறைபாடுடையதே.அதற்கு எல்லைகள் உண்டு.அவன் முழு சத்யத்தை அறிவதில்லை; ஆகவே மனக்குழப்பத்திற்கும் சஞ்சலத்திற்கும் ஆளாகிறான்.  விருப்பு-வெறுப்பு உடையவனாகிறான்.அவன் பந்தங்களில் சிக்கி உழலுகிறான்.

புத்திசாலி மாணாக்கன் ஞானம் என்பதை தெரிந்துகொள்வதால் மட்டும் திருப்தி அடைந்துவிட முடியாது.அப்படிப்பட்ட அறிவு வெறும் ‘ஏட்டு சுரைக்காய்; கறிக்குதவாது” அவித்யை எனும் மாய வலையிலிருந்து விடுபடவேண்டும்.அதற்கான வழிமுறையை தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.அதைத்தான் ஜனகர் தனது இரண்டாவது கேள்வியாக முன்வைக்கிறார்.

’பௌதிக உடலே நான்’என்ற நினைப்பிலிருந்து எவ்வாறு விடுபடமுடியும்?

 “கதம் முக்திர்பவிஷ்யதி”

அவரது மூன்றாவது கேள்வி, இரண்டாவது கேள்விக்கான பதிலை ஓரளவிற்கு குறிப்பிட்டுக் காண்பிக்கின்றது.

’ராகமின்மை”-‘விராகதை”, பற்றின்மை, ஆசையின்மை உண்டானால்த்தான் விடுதலை கிடைக்கும். ஆசையின்மை எனும் வைராக்யம் எவ்வாறு அடைவது என்று கேட்கிறார் ஜனகர்.

தன்னை பௌதீக உடலுடன் பந்தப்படுத்திக்கொண்டு தன்னைச் சுற்றி ஒரு பிரபஞ்சத்தை சிருஷ்டித்துக்கொள்கிறோம்.

அந்த  பிரபஞ்சத்திலுள்ள எந்தப் பொருளும் பூரண திருப்தியை  அளிப்பதில்லை. ஆகவே நாம் மேலும் மேலும் பொருள்களையும் பந்தங்களையும் தேடிக்கொள்கிறோம்.இப்படி

ப்பட்ட பந்தங்கள் அதிகரிக்க அதிகரிக்க, உண்மையான ‘நான்’ யார் என்று தெரிந்து கொள்வது கடினமாய்க் கொண்டேயிருக்கிறது. நமது இந்திரியங்கள் மூலமும், மனஸின் மூலமும் இந்த பிரபஞ்சத்தை காண்கின்ற வரை, நாம் உணர்ச்சிகளுக்கும், விருப்பு-வெறுப்பு போன்ற உணர்வுகளுக்கும் ஆளாகிறோம்.இந்த பந்தங்கள் நம்மை கட்டிப்போட்டுள்ளதாக உண்ருகிறோம்.ஞானம் நம்மை விட்டு அகன்று அகன்று போய்க்கொண்டிருக்கிறது.

ஆனால் மிக்கவரும் இந்த பந்தனங்களிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று விரும்புவதில்லை. ஜனகரைப் போன்ற புத்திசாலி மாணாக்கன் விடுபடவில்லை என்றால்த் தான் ஆச்சரியப் பட வேண்டும். ஆகவே அவர் தனது இரண்டாவது கேள்விக்கணையைத் தொடுக்கிறார்.

அப்படிப்பட்ட விடுதலை- பந்தங்களின் முறிவு- உலகப் பொருள்களுடன் பற்றுள்ளவரை நமக்கு கிடைக்காது. 

‘பற்றின்மை’ என்றால் உலகத்திலுள்ள பொருள்களையெல்லாம் பிறருக்கு தானமாக கொடுத்து விட்டு காட்டிற்கு ஓடிவிட வேண்டுமென்பதல்ல.அது நடக்கவும் நடக்காது. காட்டிலும் ‘பற்றுதல்’ ஏற்படக்கூடும். அங்கும் நிழல் தேவைப் படும்; சூட்டிலிருந்தும் குளிரிலிருந்தும் பாதுகாப்பு தேவைப் படும்,மழைக்காலத்திற்கென உணவுப் பொருள்களை சேகரிக்கத்தோன்றும்.ஆகவே  இருக்குமிடத்திலேயே இருந்து கொண்டு பௌதீகப் பொருள்களின் மீது பற்று வைக்காமலிருப்பது தான் முக்திக்கு சரியான வழி.அதற்கு வைராக்கியம் வளர வேண்டும். இவ்வளவும் ஜனகருக்கு புரிந்ததால் மூன்றாவது கேள்வியெழுகிறது. “வைராக்யம் ச கதம் ப்ராப்தம்”

Posted by RHS at 01:52 

.

ரமணஜோதி 73

Spiritual
Monday, 23 February 2015
ரமணஜோதி 73
ரமணஜோதி 73
எது ஞானம்?
          நூலறி வறியாப் பேதைய னென்றன்

         மாலறி வறுதரு ளருணாசலா
‘நூல்கள் வழியாக கற்று அறிந்துகொள்ளும் அறிவே அறிவு என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கின்ற பேதை நான். இந்த பேதையின் ‘மாலறிவை’ அறுத்து எனக்கு முக்தியளிப்பாய் அருணாசலா” என்கிறார் பகவான் இந்த சுலோகத்தில்.

வேதங்களும் சுருதி ஸ்மிரிதிகளும் பிரம்மனைக் குறித்த உண்மையை தெளிவாக எடுத்துச் சொல்கின்றன. வேத-வேதாந்தங்களைக் கற்றதினால் மட்டுமே ஒருவன் ஞானியாகி விடமாட்டான்; அவனுக்கு முக்தி கிடைக்கும் என்பதற்கு எந்த உறுதியுமில்லை.

இதன் மூலம் பகவான் வேத வேதாந்தங்களின் உபயோகத்தை நிராகரிக்கிறார் என்றர்த்தமில்லை.அது மட்டும் போதாது என்கிறார்.

பரமன் அருள் இருந்தால் மட்டும் தான் நாம் பரமனை அணுக முடியும்; பரமனுடன் இரண்டற கலந்திட முடியும். அதற்கு விஷய வாசனைகள் அற்றுப் போகவேண்டும் ;வைராக்கியம் வரவேண்டும்.அவித்யை அழிய வேண்டும்.

மாலறிவு அல்லது அவித்யா அழியவேண்டுமென்றால் பரமன் அருள் வேண்டும் .அதை வேண்டுகிறார் பகவான் இந்த செய்யுளில்.
ஞானத்தைப் பற்றியும் மாலறிவைப்பற்றியும் அஷ்டாவக்கிர சம்ஹிதையில் ஜனகர் மிகவும் விரிவாக கூறுவார்.அதைச் சற்றே பார்ப்போம்.
  “ஆச்சரியம்! ஆச்சரியம்! ‘அப்பழுக்கில்லாததும்,சாந்தியின் சொரூபவுமான இந்த உலக நியதிகளுக்கெல்லாம் மேலானதுமான அறிவே நான் என்கின்ற உண்மை’ தெரியாமல் எவ்வளவு பெரிய அறிவிலியாக இருந்திருக்கிறேண் ?” என்று ஜனகனின் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்துடன் ஆரம்பிக்கறது அஷ்டாவக்கிர சம்ஹிதையின் இரண்டாம் அத்தியாயம். ஜனகர் மிகவும் பெரிய அறிவாளி. வேதங்களையும் சாஸ்திரங்களையும் கரைத்துக் குடித்த மாஹா ஞானியான ராஜரிஷி..அவருக்கே இப்படி அங்காலாய்க்கின்ற ஒரு நிலைமை ஆன்மாவைப்பற்றின உண்மை ஞானம் உதயாமாகும் போது உண்டாகிறது.
          அஹோ நிரஞ்சன: சாந்தோ

          போதோ அஹம் ப்ரக்ருதே: பர:

          ஏதாவந்தமஹம் காலம்

          மோஹேனைவ விடம்பித: !

                   சுலோ 2 அத்.2 அஷ்.கீ
எனக்கும் இந்த உடலுக்கும் என்ன தொடர்பு? இந்த தேஹத்தை பிராகாசிப்பிப்பது

 ‘ நான் ‘ தான் என்பது தான் ஒரே உறவு. அதே போல் இந்த உலகில் நாம் காணுகின்ற சகல பொருள்களையும் –இந்த ஜகத்தை முழுவதும்- காண்பிப்பதும் ‘ நான் ‘தான் என்பது உண்மை.

ஆனால் அப்படி நாம் காணும் இந்த ஜகத்தை நம் இந்திரியங்கள் மூலம் நமக்கு காட்டும் பொழுது ‘நான் ‘ என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறேன் ? ‘நான் ‘ எப்படி பாதிக்கப் படுகிறேன் என்று கேட்டால் ஒன்றும் செய்வதும் இல்லை;ஒருவிதத்திலும் பாதிக்கப்படுவதுமில்லை.’என்பது தான் பதிலாக இருக்க முடியும்.

 நான் ‘ வெறும் சாக்ஷி மாத்திரமாய் நின்று கொண்டிருக்கிறேன். ‘நான்’ காணும் இந்த ஜகத்—உலகம்—தேஹம் உட்பட எல்லாமே என்னுடையது தான். ஏனென்றால் அவையெல்லாம் என்னால் தோற்றுவிக்கப் படுகின்றவை.

இன்னொரு விதத்தில் பார்த்தால் இந்த உலகமும் என்னுடையதில்லை; தேஹமும் என்னுடையதில்லை. ஏனென்றால் நானே இல்லை.எல்லாயிடத்திலும் பிரமனே இருக்கிறான்.

அப்படியானால் இந்த உலகம் எக்கேடு கெட்டுப் போனால் எனக்கு என்ன? என்னுடைய தேஹம் மட்டும் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்க முடியுமா? முடியாது. ஏனென்றால் எல்லாமே பிரம்மம்..

ஒரு சிறு உதாரணம் பார்ப்போம்

நாம் மனித வர்க்கத்தில் பிறந்துள்ளோம். ஆகவே இந்த உலகிலுள்ள மனிதர்களெல்லாம் என்னுடையவர்கள் என்பது எல்லோரும் ஒத்துக் கொள்ளக் கூடிய ஒரு உண்மை.

ஆனால் எப்பொழுது மற்ற நாடுகளில் வசிக்கின்ற மனிதர்கள் என்னுடைய நாட்டில் வசிப்பவர்களுக்கு எதிராக திரும்புகிறார்களோ அப்பொழுது மற்ற நாட்டினர் என்னுடையவர்கள் அல்லாமலாகிவிடுகிறார்கள். அப்பொழுது அவர்களது நாசம் எனக்கு வருத்தத்தை அளிப்பதில்லை; மாறாக சந்தோஷத்தை அளிக்கிறது.

என்று எனது நாட்டினர் எனது பிராந்தியத்திற்கு இடைஞ்சலாகிறார்களோ அப்பொழுது நேற்று வரை எனது நாட்டினர் என்று உரிமை பாராட்டி வந்தவர்கள் விரோதிகள் ஆகிறார்கள். பல வருடங்களுக்கு முன் மும்பையில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த தென்னிந்தியர்கள் மும்பைவாசிகள் சிலரால் அன்னியர்களாக கருதப்பட்டார்கள்; இன்று பீஹார் மானிலத்தவர் மும்பையில் அன்னியர்களாக கருதப்படுகிறார்கள். .ஏன் ,தமிழகத்திலேயே,இங்கேயே பிறந்து ,தமிழ் பேசி, தமிழை வளர்த்து வந்த பிராமாணர்கள் அன்னியர்களக கருத்ப்பட்டார்கள்.

குடும்பத்திலுள்ள மற்ற அங்கத்தினர் எனது மனைவி-மக்களுக்கு விரோதமாக செயல்படும் பொழுது எனது வட்டத்தை பின்னும் குறுக்கி நான்-என் மக்கள் என்று சுருங்கிப்போகிறோம். மனைவி மக்கள் நாம் சொன்னதை கேட்காத போது நம் விருப்பத்திற்கு மாறாக நடந்து கொள்ளும் பொழுது நான் என்னிலேயே சுருங்கி விடுகிறேன்.

எனது காலோ கையோ ஒத்துழைக்காத போது அந்த அங்கங்களை வெட்டி எறியவும் தயங்க மாட்டேன்.

இந்த தேஹத்தை இனிமேல் சரி பண்ண முடியாது என்ற ஒரு நிலை வரும் பொழுது இந்த தேகத்தை உதறித் தள்ளிவிட்டு வேறு தேகம் தேடி தயங்காமல் சென்று விடுகிறேன். இதிலிருந்து எல்லாம் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது நான் என்பது இந்த தேஹமல்ல்; ‘அது’ தனி. தேஹத்தோடு ஒருமைப் படும்போது பலவித இன்னல்களுக்கு ஆளாகிறோம்

இது தான் எனக்கும் தேகத்திற்கும்,இந்த உலகிற்கும் உள்ள பந்தம்

இப்படிப்பட்ட பந்தத்தை ‘நான்; அறுத்து எறிந்து விட்டு விமுக்தனாக முடிந்தால் .மற்றவர்களிடம் இந்த தேகம் உட்பட உலகிலுள்ள எல்லா வஸ்துக்களிடமுள்ள விருப்பு வெறுப்புக்கள் அற்றுப் போய்விடும்.

ஆனால் இந்த அறிவைப் பெறுவதற்கு அருணாசலனின் அருள் வேண்டும்.

இந்த அறிவே உண்மையான அறிவு.

இதையே தான் உபனிஷத்துக்கள் ப்ரம்ம ஞானம் என்கிறது.

          சத்யம் ஞானம் அனந்தம் பிரம்ம:

என்று கூறப்பட்டு நாம் கேட்டுள்ளோம்.

இந்த பிரம்ம ஞானம் பெறுவதற்கு பரமனின் அருள் வேண்டும் என்பதை கிருஷ்ண பரமாத்மாவும் பகவத் கீதையில் விளக்கமாக கூறியுள்ளார்.

பத்தாம் அத்தியாயம் எட்டாம் சுலோகத்தில் பகவான் கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்:

          அஹம் ஸர்வஸ்ய ப்ரபவோ மத்த: சர்வம் ப்ரவர்ததே !

          இதி மத்வா பஜந்தே மாம் புதா பாவஸமன்விதா: !!

‘நானே அனைத்திற்கும் பிறப்பிடம்;இந்த ஜகத்திலுள்ள சர்வமும் என்னிடமிருந்தே விரிவடைகின்றன. இதை உணர்ந்தவர்கள் என்னை விட்டு வழுவாமல் கர்மங்களை அனுஷ்டிக்கிறார்கள்.’

இப்படி பகவானை சரணடைந்து அவனுக்கு பிரியமான கர்மங்களை அனுஷ்டிப்பவர்களை,அப்படியொரு யோக நிலைக்கு மாறுவதற்கு மற்றவர்களுக்கு தூண்டுகோலாக இருக்கும் ஞானிகளை, பரமன் மேலும் மேலும் வலுவளித்து புத்தியோகத்தை அளித்து இந்த உலகம் முழுவதும் அந்த பிரம்மனே என்கின்ற அறிவை பெற உதவுகிறான். அதன் மூலம் ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம் அடைய செய்கிறான்.
தேஷாம் ஸததயுக்தானாம் பஜதாம் ப்ரீதிபூர்வகம் !

ததாமி புத்தியோகம் தம் யேன மாமுபாந்தி தே !!

ப.கீ அத் 10 சுலோ 10.
ஆன்மபோதம் தெளிந்தவர்கள் விழிப்புடையவர்களாகிறார்கள். அவர்களுக்குப் புரியும்,

” நானே எல்லா உயிர்களிலும் உறையும் ஆத்மா;நானே அவைகளின் ஆதியும் நடுவும் அந்தமுமாயிருக்கிறேன்.” 
ஆகவே எல்லோரும் யக்ஞ சங்கல்ப்பத்திலிருந்து வழுவாத முறையில் எந்தவொரு சிருஷ்டிக்கும் தீங்கு விளையாத வகையில்,நன்மை பயக்கும் வகையில் கர்மங்கள் அனுஷ்டிக்க வேண்டும். அப்படி செய்ய்யும் பொழுது நாம் தூக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்தவர்களாகிறோம். ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம் பெற்றவர்களாகிறோம்.
          அஹமாத்மா குடாகேச ஸர்வபூதாசயஸ்தித: !

          அஹமாதிஸ்ச மத்யம் ச பூதானாமந்த ஏவ ச !!

                   ப.கீ அத்10 சுலோ 20
சுருக்கமாக சொல்லப்போனால் பரமனின் அரூள் இருந்தால் நாம் விழிப்புறுகிறோம்; சத்தியமான ஞானம் பெறுகிறோம்.

அஷ்டாவக்கிரமணிகள் 6

Ashtavakramanikal
Tuesday, 13 October 2015
அஷ்டாவக்கிரமணிகள்

மணி ஒன்று. ஓசை ஆறு
நூலின் கட்டமைப்பு
எல்லா வேதாந்த நூல்களும் குரு சிஷ்ய ஸம்வாத ரூபத்தில்த்தான் உளது.அதே பாரம்பரியத்தை தொடர்ந்து இந்த நூலும் அதே பாணியில் தான் அமைந்துள்ளது. இருந்தாலும் நிறைய வேற்றுமைகளும் உள்ளன.
இவைகளில் முக்கியமானது சிஷ்யனின் மன நிலையிலுள்ள வித்தியாசம்.
பகவத் கீதையை எடுத்துக்கொண்டால் அர்ஜுனன் சீடன். அவனது மனோ நிலை ஒரு விதமான விரக்திமுகமாகக் காணப்படுகிறது. நூலின் பின்புலமோ ஒரு பரம்பரையே உற்றார் உறவினர் எல்லோரும் இரு கட்சியாக பிரிந்து சண்டைக்குத் தயாராக நிற்கும் யுத்தக் களம். அர்ஜுனன் மனம் தளருகிறான்; வில்லையும் அம்பையும் கீழே போட்டு விட்டு நான் ஏன் யுத்தம் செய்யணும் எனறு வினா எழுப்புகிறான். அர்ஜுனன் சிறந்த வீரன்; ஆனால் பெரிய அறிவாளி யல்ல. சாதாரண மனிதன்.ஆசா பாசஙளும் விருப்பு வெறுப்புக்களும் உள்ள மனிதன்.
ந ச சக்னோம்யவஸ்தாதும் ப்ரமதீவ ச மே மன: !

நிமித்தானி ச பச்யாமி விபரீதானி கேசவா !
கேசவா, என்னால் நிற்க இயலவில்லை.மனம் சுழல்கிறது. கேடுடய சகுனஙளையும் காண்கிறேன்,என்கிறான் அர்ஜுனன்
அவன் யாரிடம் கேள்வி எழுப்புகிறான்,தன் தோழனிடம்.

பதிலளிக்கின்ற கிருஷ்ணரோ தெய்வீகம் பொருந்திய பரமாத்மா.

அவர் அளிக்கின்ற பதில்கள் அர்ஜுனனுக்கு மட்டுமின்றி எல்லா சாமானியர்களுக்கும் பொருந்தக் கூடிய விதத்திலுள்ளன. அந்த கேள்வி பதில்களில் ஒரு தெய்வீகம் (mysticism) ஒளி(பகர்)ந்து கொண்டிருந்தது.
ஆகவே பகவத் கீதை கர்ம யோகம், பக்தி யோகம், ஸன்யாஸயோகம்,ஞானயோகம் எனறு பல மார்க்கஙகளை விளக்குவதாக அமைந்த்து ள்ளது. அதனால் சிலர் மனஙளில் குழப்பத்தையும் உண்டாக்குவதாக உளது. அர்ஜுனனே இம்மாதிரி குழப்பத்திற்கு ஆளாகி கேள்விகள் கேட்கின்றான்.
அஷ்டாவக்கிர கீதையிலோ மஹாராஜா ஜனகர் யுத்தக்களத்தில் நிற்கவில்லை. சாந்தியும் சமாதானமும் நிறைந்த நாட்டை ஆண்டு கொண்டிருந்தார்.அவர் மனதில் எந்த சஞ்சலமும் இல்லை.

சிறந்த அறிவாளியாகவும் இருந்தார்.ஆகவே அஷ்டாவக்கிர கீதை ஒரு அறிவு பூர்வமான சம்வாதமாக அமைந்துளது. அஷ்டாவக்கிர கீதை என்பதற்கு பதிலாக ஜனக அஷ்தாவக்கிர சம்வாதம் என்ற பெயரே இந்த நூலிற்கு பொருத்தமானதாக இருக்கும்.
பல இடங்களில் அஷடாவக்கிர முனிகளுக்கு ஈடாக ஜனகரும் கருத்துக்களை தெரிவித்து ள்ளார்.
நமது வேதாந்த நூல்களில் குருவாகப்பட்டவர் சீடர்களின் நிலைக்கேற்ப வித்தியாசமான அணுகுமுறைகளை கையாண்டுள்ளார்கள். எல்லாவற்றின் நோக்கமும் ஆத்ம ஸாக்‌ஷாத்காரத்தை விளக்குவது தான். இருந்தாலும் சிலருக்கு முக்தி அடையமுடிகிறது. வேறு சிலருக்கு முக்தி கிட்டாமலேயே போய்விடுகிறது..ஏன் இப்படி என்ற கேள்விக்கு பதிலாக இந்த நூல்கள் ‘ஜீவ நானா வாதத்தை’ ஆதாரமாக கொண்டு விளக்கங்கள் அளிக்கின்றன. வேறு சிலர் விவகார சத்தை அல்லது அக்ஞ்ஞான சத்தை என்கின்ற வாதத்தை எடுத்துரைத்தார்கள்.

 சஙகரர் மற்றும் பிற ஆசாரியர்களும் ஏன் பகவத்கீதையும் கூட இந்த விதிமுறைகளை அனுசரித்து போயுள்ளது.

நானா ஜீவ தத்துவத்தின் துணையில்லாமலோ விவகார வேற்றுமைகளின் அடிப்படையிலு மல்லாமலோ ஆத்ம ஸாக்‌ஷாத்கார தத்துவத்தை விளக்கிய மஹான்களும் இந்த பாரத தேசத்தில் தோன்றியுள்ளார்கள்.

இந்த தத்துவ முறையை திருஷ்டி சிருஷ்டி வாதம் அல்லது ஏக ஜீவ வாதம் என்று கூறுவார்கள்.

மாணடூக்கிய உபனிஷத்திலும் கௌட பாத காரிகயிலும் இந்த திருஷ்டி சிருஷ்டி வாதம் தெளிவாக தெரிகிறது. யோக வாசிஷ்டத்தில் பல இடங்களில் இந்த வாதம் முந்தி நிற்கிறது.
ஆதி சங்கர பகவத் பாதாள் இயற்றிய ஆத்மபோதத்தில் காணும் கீழ்க்கண்ட சுலோகம் இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு
பரிச்சின்ன இவாக்னாத்

           தன்னாசே ஸதி கேவல்:

          ஸ்வயம் ப்ரகாசதே ஹ்யாத்மா

          மேகாபாயேம்சுமானிவ

                     ஆபோ சுலோ 4
அக்ஞானகலுஷம் ஜீவம்

ஞானாப்யஆஸாத்வினிர்மலம்

க்ருத்வா ஞானம் ஸ்வயம் நஸ்யதே

ஜலம் கதகரேணுவத்
ஆபோ சுலோ 5
நமது அஞ்ஞான த்தினால்-அறிவின்மையால் நமது சக்திக்கு எல்லையுண்டு என்று நினைக்கிறோம்.. அஞ்ஞானம் அழிக்கப்படும் பொழுது நமது உண்மையான ஸ்வபாவ சொரூபம் வெளிச்சத்திற்கு வருகிறது. சூரியன் எப்பொழும் ஒளிர்ந்துகொண்டுதானிருக்கிறான்; மேகங்கள் சில நேரங்களில் அவனை மறைத்து விடுகின்றன.மேகங்கள் விலகும்பொழுது சூரியன் சுயம் பிரகாசனாக மீண்டும் தென்படுவான்.

நிரந்தரமான அப்யாசத்தினால் அஞ்ஞானம் நீங்கி நமது ஆத்மா நிர்மலமாகும்பொழுது நமது உண்மையான சொரூபம் வெளிவருகிறது.

இந்த சுலோகங்களில் ஆதிசங்கரர் அஞ்ஞானவாதத்தின் துணையோடு அத்வைத சித்தாந்த்தை விளக்க முற்படுகிறார்.
இதே ஆதி சங்கரர் ‘ஸ்வாத்மன சம்வாதம்’ என்ற நூலில் ஏக ஜீவ வாதத்தை கையிலெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார். 
யோக வாசிஷ்ட்த்திலும் பல இடங்களில் ஏகஜீவவாதம் விளக்கப்பட்டுள்ளது.
ஆதி சேஷரால் இயற்றப்பட்ட ‘பரமார்த்த சாரம்’ என்ற நுலிலும் இந்த தத்துவ விசாரம் வெளிப்படையாக தெரிகிறது. 
மதுசூதனசரஸ்வதியின் ‘அத்வைத சித்தி’யும் அதனுடைய வியாக்கியானமான பிரம்மானந்த சரஸ்வதியின் ‘ப்ரம்மான்ந்தீயம்’ எனும் நூலும் ஏக ஜீவ வாதம் அல்லது ‘திருஷ்டி-சிருஷ்டி’ வாதம் என்ற தத்த்துவத்தை விளக்கியுள்ளது.
இவ்வாறு புராதனமும் சமீபகாலத்து நூல்களும் திருஷ்டி-சிருஷ்டி வாத்த்தை தங்களது தத்த்துவ விளக்கத்திற்கு ஊன்றுகோலாக எடுத்துக்கொண்டிருந்தாலும் இது மற்ற தத்துவ விளக்கங்களோடு கூட்டிகுழைத்து தரப்பட்டிருப்பதால் புரிந்து கொள்வதற்கு மிகவும் சிரமப்பட வேண்டியுள்ளது.அதன் காரணமாகவே ஆத்ம த்த்துவத்தை புரிந்து கொள்வதில் காலதாமதமும் உளவாகிறது.
அஷ்டாவக்கிர கீதையிலாகட்டும் இந்தமாதிரியான எந்த கலவையும் இல்லாமல் ஏக ஜீவ வாத்த்தையும் திருஷ்டி-சிருஷ்டி தத்துவத்தையும் அவைகளின் சுத்த சொரூபத்திலையே தரப்பட்டுள்ளது.

சில சுலோகங்களை உதாரணத்திற்காக இங்கே குறிப்பிடுவது சாலப் பொருந்தும் என்று எண்ணுகிறேன்.
            ஏகோத்ரிஷ்டாஸி ஸர்வஸ்ய

            முக்தப்ராயோஸி சர்வதா!
எல்லவற்றையும் அறிகின்றவன் நீ ஒருவனே.
த்வத்தோன்யோனாஸ்திஸம்ஸாரீ

நாஸம்ஸாரீச காஞ்சன!
நீயன்றி வேறொரு ஜீவன் கிடையாது.பௌதிகமல்லாத ஆத்மவஸ்துவும் நீ மட்டும் தான்.
தாதசின்மாத்ர ரூபோஸி

நதே பின்னமிதம் ஜகல்
குழந்தாய், நீ என்பது போதம் மட்டுமே; உனது தோன்றல் மட்டுமே; இந்த பிரபஞ்சம் உன்னிலிருந்து வேறல்ல.
இவ்வாறு ஜீவன்கள் பலதல்லவென்றும் ஒரே சைதன்யம்தான் எல்லாரிலும் எல்லாயிடத்தும் பிரகாசிக்கின்றது என்றும் உன்னைத் தவிர வேறொரு ஜடப் பொருளும் கிடையாது என்றும் அஷ்டாவக்கிர கீதை தெள்ளத்தெளிவாக பல இடங்களில் .ருசுப்படுத்துகின்றது.
அஷ்டாவக்கிரகீதையில் பௌதிக உலகில் வெளிப்படையாகத் தெரிகின்ற ஜீவன்களுக்குள் நிலவும் வித்தியாசங்களையும் ஞானம்-அக்ஞானம் அடிப்படயிலான வாதங்களுக்கு நேரடியாக எந்த பிரதி வாதமும் காணப்படவில்லை என்றாலும், இந்த சம்வாத்த்தின் அடிப்படையாக உள்ள திருஷ்டி-சிருஷ்டி த்த்துவம் இம்மாதிரி சந்தேகங்களை முற்றிலும் இல்லாதாக்கி விடுகின்றன.
ஆகவே இந்த நூலுக்குள் போகுமுன் திருஷ்டி-சிருஷ்டி தத்துவத்தைக்குறித்து நல்லதோர் ஞானம் நமக்கு வேண்டும்.ஆகவே ஒரு சிறு தத்துவ விளக்கத்தை இந்த பகுதியில் தருகிறேன்.
1.அஜாத வாதம்
பிரபஞ்சம் என்று ஒன்று படைக்கப் படவேயில்லை .
 பிரபஞ்சம் என்பது மனித மனதின் சிருஷ்டியே .
  தேச கால வேற்றுமைகள் .. நமது சங்கல்பங்களே. 
தேசம்,காரண காரியங்கள், எல்லாம் நம் மனதில் தோன்றுபவை தான். 
ஆத்மா ஒன்று தான் உண்மையான ஒன்று .
அதை நாம் புரிந்து கொள்ளும் பொழுது,என்று புரிந்து நமது அஞ்ஞானம் விலகி வெளிச்சம் ஏற்படுகிறதோ அன்று அந்த ஒளியில் இந்த பிரபஞ்சம் மறைந்துவிடும்.
ஆன்மாவின் உண்மை சொரூபத்தை அறியாத நிலையில் நமது மனம் அவித்யையில் மூழ்கி நீ,நான்,இது,அது என்ற வேறுபாடுகளுக்குள் சிக்கி ஒரு மாயா உலகத்தை சிருஷ்டிக்கின்றது..இது நாம் கனவுகளில் காணுகின்ற உலகத்திலிருந்து மாறுபட்டதல்ல; விழித்தெழுந்திருக்கும்பொழுது அந்த உலகம் காணாமல் போய் விடும்.நமது வாழ்விற்கும் நாம் காணுகின்ற கனவுகளுக்கு முள்ள வித்தியாசம் முன்னது சிறிது நீண்ட கால அளவுடையது என்பது தான்.
2. த்ரிஷ்டி-சிருஷ்டி வாதம்
முன்னால் சொன்னதை ஜீரணிப்பது பலருக்கும் கடினமாக இருக்கும். இதை மற்றொரு விதத்தில் கூறுவது தான் இரண்டாவது தத்துவம். எளிமையாக கூறப்படுகிறது இங்கே.
எப்பொழுது நான் என்ற எண்ணம் உதிக்கின்றதோ அப்பொழுது இந்த உலகம் உருவாகிறது. .. நான் காண்கிறேன்; நான் செய்கிறேன்; நான் இங்கிருக்கிறேன்; நான் சுகமாக இருக்கிறேன்; நான் துக்கமாக இருக்கிறேன்; எல்லாம் நான் எனும் சிந்தையுடன் தொடர்பு உடையது.

‘ தேஹமே நான்’ என்ற நினைப்புடைய நான், ‘நான் இங்கிருக்கிறேன்’ என்றால் இந்த தேகம் இங்கிருக்கிறது என்று பொருள். ‘எனக்கு வலிக்கிறது’ என்றால் இந்த தேகத்திற்கு வலிக்கிறது என்றர்த்தம்.. தேகாஸ்பத்மான நான் மறைந்து உண்மையான நான் உதயமாகும்பொழுது இந்த தேச கால வித்தியாசங்கள் மறைகின்றன. வலியும் தெரிவதில்லை; ருசியும் தெரிவதில்லை உண்மையான ‘நானுக்கு’.
இதை திருஷ்டி-சிருஷ்டி வாதம் என்று கூறுகிறார்கள். இந்த உலகம் நம் திருஷ்டியில் தான் நிலை கொள்கிறது. நான் முதலில் தோன்றுகிறது; பிறகு உலகம் தோன்றுகிறது. உலகத்தை நம் மனது சிருஷ்டிக்கின்றது. நான் மறைந்தால் உலகமும் மறைகின்றது.

அஜாதவாதமே தான் இதுவும். வேறு விதமாக விளக்கப் பட்டிருக்கிறது ;அவ்வளவு தான்
முக்தி மார்க்கத்தை விளக்கும் வேதாந்த நூல்கள் சாதாரணமாக கீழ்க்கண்ட கட்டமைப்புடன் காணப்படுகின்றன:
· நூலின் உத்தேசம்
· தாத்பர்யம்
· குரு-சிஷ்ய இலக்கணங்கள்
· சாதனா சதுஷ்டயம்
· அவஸ்தா த்ரயம்
· பஞ்சகோச விவேகம்
· தத்துவமஸி தாத்பர்யம்
· சமாதி நிலைகள்-  
          நிர்விகல்ப-சஹஜ சமாதி
· ஜீவன் முக்தி
ஆனால் அஷ்டாவக்கிர ஜனக சம்வாதமோ ஆதியோடந்தம் அதீத நிலையொன்றையே விவரிக்கின்றது. ‘ஒன்றின்றி வேறில்லை என்ற தத்துவம் மேலோங்கி நிற்கிறது.

முக்கியமாக கீழ்க்கண்ட கருத்துக்கள் தெள்ளத் தெளிவாக எடுத்துரைப் பட்டுள்ளன:
· உண்மை நிலை—-என்றுமெவர்கும் இயல்பாக உள்ள நிலை.
அதை வெளியேயிருந்து கொண்டு வர வேண்டியதில்லை.தனியாக எந்த முயற்சியும் தேவையில்லை.எதையும் தியானம் செய்ய வேண்டியதில்லை. ஒன்றையும் தியானம் செய்யாமல்- நினையாமல் சும்மா இருத்தலே அதற்கான மார்க்கம்.
· நீ பற்றற்ற மாசற்ற, சுயம் பிரகாசன்.நீ சமாதி மற்றும் ஏனையே மார்க்கங்களை தேடி ஓடுகிறாயே அதுவே உன் பந்தம்.
· சித்த விருத்தியை அடியோடு ஒழி. சித்த விருத்தியால் எந்த பயனும் இல்லை.நீ பந்தமற்று, முக்தனாகவே உண்மையான ஆத்மாவாகவே இருக்கிறாய்.
· பிரபஞ்சமனைத்தும் உன் மனதின் கற்பனையே. உன் மனமும் கற்பனையே. ஆத்மா ஒன்று தான் நிஜம்.
· கரும நினைவு எவ்வாறு அறியாமையினால் எழுகிறதோ அவ்வாறே கருமத்தை துறத்தலும்.
· ஆகவே நிவிருத்தியை விழைதலும் பிரவிருத்தியை வெறுத்தலும் பாழ்.
இந்த நூலை மொத்தமாக பார்க்கும் பொழுது குரு-சிஷ்ய சம்வாதமாக தோன்றினாலும் நான்கு தெளிவான பகுதிகள் உள்ளன:

· ஆஷ்டாவக்கிர்ர் ஜனகரின் சந்தேகத்திற்கு அளிக்கும் விளக்கம்

· ஜனகரின் சுவானுபவ விவரணம்

· ஆஷ்டாவக்கிரரின் மேல் விளக்கம்

· ஜனகரின் பிராணமம்

,

அத்தியாயம் 13,5,8,-11,15-18 அஷ்டாவக்கிரரின் விளக்கங்களை தருகிறது.
அத்தியாயம்2,4,6,7,12,13,14,19,20 ஜனகரின் சுவானுபவ விவரணமாக அமைந்துள்ளது
அத்தியாயம் ஒன்றில் அஷ்டாவக்கிர் ஆத்ம சொரூப லக்ஷணத்தை விளக்கி,சஹஜ ஞானத்தைஉபதேசிக்கிறார்.
அடுத்த பகுதியிலிருந்து இந்த அதி விசேஷமான சம்வாதத்தின் மணி நாதத்தை கேட்போம்.

Posted by RHS at 06:28 

அஷ்டாவக்கிரமணிகள்

Wednesday, 29 July 2015அஷ்டாவக்கிர மணிகள்

 அஷ்டாவக்கிர மணிகள்
மணி 1 ஓசை 5

சாஸ்திரம் பொய்ப்பதில்லை !

கதம் ஞானமவாப்நோதி

கதம் முக்திர்பவிஷ்யதி

வைராக்யம் ச கதம் ப்ராப்த

மேதத் ப்ருஹி மம ப்ரபோ!
ஞானத்தை எவ்வாறு அடைவது? மோக்ஷம்( முக்தி) எவ்வாறு பெறுவது? எவ்வாறு வைராக்யத்தை உறுதிப் படுத்திக் கொள்வது? என்கின்ற ஜனகரின் மூன்று முக்கியமான கேள்விகளுடன் துவங்குகின்ற அஷ்ட வக்கிர சம்வாதம் 20 அத்தியாயங்களில் முன்னூற்றிற்கும் மேற்பட்ட சுலோகங்களாக விரிவடைந்து உலக சிருஷ்டி தத்துவத்தையும் ஆத்ம சாக்ஷத்காரம் அடைவதற்கான வழி முறைகளையும் தெளிவாக விவரிக்கின்றது.

பகவத் கீதை போன்ற விரிவான நூல் அல்ல இது. என்றாலும் மிகவும் சுருங்கச்சொல்லி புரியவைக்கின்ற நூல் இது.
எல்லா மிதிலை மன்னர்களையும் ஜனகர் என்றே அந்த நாட்களில் கூறி வந்தார்கள். ராமாயண சீதா பிரட்டியின் தந்தை ஜனகனும் அந்த வரிசையில் வந்த ஒரு மிதிலாதிபதி தான். .ஆனால் இந்தக் கதை சீதாபிராட்டியின் தந்தை ஜனகர் சம்பந்தப் பட்டதாக தெரியவில்லை ஆனால் ஒன்று மட்டும் உறுதி: அன்றைய அரசர்கள் ராஜ்ய பரிபாலனத்தில் மட்டுமல்லமல் வேத-வேதாந்தங்களிலும் தேர்ச்சி பெற்றவர்களாயிருந்தார்கள்.
மேற்கூறிய கேள்வியை கேட்ட ஜனகர் வேத-வேதாந்த பயிற்சியில் முதற்படியில் நிற்கின்ற மாணவனல்ல. நன்றாக கற்றறிந்தவர். அறிவு வேறு, ஞானம் வேறு, என்று புரிந்துகொண்டு மேற்கண்ட கேள்விகளை கேட்கிறார்.
ஆகவே அஷ்டவக்கிரரின் பதில்களும் வேதாந்தத்தின் அரிச்சுவடியாக இல்லாமல் ஒரு உயரிய நிலையிலேயே ஆரம்பிக்கின்றது

   முக்திமிச்சசி சேத்தா த

விஷயான் விஷவ்த்ய ஜ

க்ஷமா ர்ஜ்ஜவதயா தோஷ

சத்யம் பீயூஷ வல் பஜ

அஷ்டவக்கிரர் நேரடியாக பதில் கூறுகிறார்:

“குழந்தாய், உனக்கு முக்தி வேண்டுமென்றால், நீ விஷயங்களிலுள்ள வாசனைகளை விஷம் என புறந்தள்ள வேண்டும். நீ க்ஷமை( பொறுமை), ஆர்ஜ்ஜவம் (நேர்மை), தயா (கருணை), சம்திருப்தி( போதும் என்ற மனம்), சத்யம என்கின்ற குணங்களை அமுது போல் கைவரிக்க வேண்டும்
அஷ்டவக்கிரரின் இந்த பதிலிருந்து நாம் புரிந்து கொள்ளவேண்டியது இஹலோக விஷயங்களால் ஒரு பொழுதும் நாம் திருப்தி அடைய முடியாது. நிறைவு என்பது கானல் நீராகத் தான் இருக்கும். விஷய வாசனைகளை விட்டொழித்தால்த் தான் நிரந்தரமான மகிழ்ச்சியையும் நிறைவையும் பெறமுடியும். உலக விஷயங்களில் ஈடுபட ஈடுபட நமது அவைகள் மீதுள்ள ஆசைகள் பெருகிக்கொண்டே இருக்கும். அவைகளை விஷம் போல் ஒதுக்க வேண்டும்.
இதன் பொருள் உலக விஷயங்களை அறவே தவிர்க்க வேண்டும் என்பதல்ல; அப்படி ஒதுக்கினால் அந்த ஆசைகள் மீண்டும் மிகவும் அதிக சக்தியுடன் முளைத்து புறப்படும்..

அந்த விஷயங்களால் கிடைக்க கூடிய மகிழ்ச்சி நிலையானதல்ல என்று புரிந்து கொண்டு, அவை விஷ சமானமானவை என்று உணர்ந்து அவைகளிலுள்ள ஈடுபாட்டை குறைத்துக் கொண்டே வந்து ஒரு நாள் அறவே ஒழித்து விட வேண்டும் என்பது தான்.

முயற்சி திருவினையாக்கும் என்பதற்கு ஒப்ப அதற்கு ஆறு குணங்கள் அவசியம்

அவை தான்,

பொறுமையும் விடா முயர்ச்சியும்,

மற்றவர்களின் தவறுகளை மன்னிக்கும் குணம், அல்லது சகிப்புத்தன்மை,

எதையும் நேர்வழியில் அணுகும் மனபக்குவம்,

 பிற உயிரினகளிடம் அன்பும் கருணையும் ,

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக உண்மையை கடைபிடிக்கின்ற துணிவு.

இந்த இடத்தில் ஒன்றை குறிப்பிடவேண்டும். சத்யம் என்றால் கண்ணால் காண்பதும் காதால் கேட்பதும் அல்ல.

மற்றவர்களுக்கு எது நன்மை பயக்குமோ அது தான் சத்யம். நன்மை பயக்க கூடியது என்றால் அவர்களுக்கு பிரியமானது என்று பொருளல்ல. அவர்களுக்கு அப்பிரியமானதாக இருந்தாலும் நாளடைவில் அவர்களுக்கு நன்மை பயக்கும் என்றால் அதைத்தான் நாம் சொல்ல வேண்டும்,ஆதரிக்க வேண்டும்.
அஷ்டவக்கிரர் இந்த சம்வாதத்தில் நிறைய இடங்களில் ஜனகரை கண்டித்து அவரது தவறுகளை சுட்டிக் காட்டி கடைசியாக ஜனகரின் அஹந்தையை அழித்து அவருக்கு ஞான ஸாக்ஷாத்காரம் பெறும்படி செய்கிறார்.

இப்படிப்பட்ட இந்த சம்வாதம் தோன்றுவதற்கான சூழ் நிலை மிகவும் சுவாரசியமானது. எப்படி ஒரு குருவால் ஒரு சில நொடிகளில் ஒரு உத்தம சீடனை உண்மையை புரிய வைக்க முடியும் என்பதற்கான ஒரு சிறந்த உதாரணம் இந்த கதை.
ஜனகர் மிகுந்த அறிவாளி என்றும் அவர் எப்பொழுதும் வித்துவான்களை தனது அரசவையில் ஆதரித்து வந்தார் என்றும் கூறினோம் அல்லவா?

அதன்படி தினமும் ஒரு பிரம்மசாரி வேதங்களை ஜனகர் முன்னிலையில் படித்துக் காண்பிப்பது வழக்கம் ஒரு நாள் வேதத்தில் வருகின்ற கீழ்கண்ட வாக்கியத்தை அவன் படித்தான்:
“குதிரையின் அங்கவடியில் ஒரு காலை வைத்து ஏறி இரண்டாவது காலை உயர்த்துவதற்கு முன் பிரம்மஞானம் பெறலாம்.”

ஜனகனுக்கு இந்த வாக்கியம் உண்மையாக இருக்க முடியாது என்று தோன்றியது.

ஆகவே திரும்பத் திரும்ப இந்த வாக்கியத்திலுள்ள பொருள் கற்பனை இல்லையே என்று கேட்டான். அந்த பிரம்மசாரியும் ,”ஆமாம், உண்மை தான்”. என்று கூறினான்.

“அப்படியானால் நிரூபித்து காட்டு, நான் ஒரு குதிரையை வரவழைக்கிறேன்,” என்றான் ஜனகராஜன்.

அதற்கு அந்த பிரம்மசாரி,’’எனக்கு அவ்வளவு திறைமை இல்லை. ஆனால்,அந்த வாக்கியம் பொய்யில்லை.” என்று பதில் கூறினான்.

ராஜா அந்த பையனை சிறையிலிட்டார். பிறகு அரசவையிலுள்ள ஒவ்வொரு பண்டிதர்களிடமும் அதே கேள்வியை கேட்டான் ஜனகன்.

எல்லோரும் ஒரே மாதிரியான பதிலையே கூறினார்கள்.

“அந்த வாக்கியம் உண்மை, ஆனால் அதை நிரூபிக்கக் கூடிய திறமை என்னிடம் இல்லை.”

அரசன் அவர்கள் எல்லோரையும் சிறையிலிட்டான்.

எந்த ஒரு பண்டிதன் மிதிலா நகருக்கு வந்தாலும் அதே கதி தான்.

அப்படியிருக்கும் பொழுது ஒரு நாள் அஷ்டாவக்கிர மகா முனிகள் மிதிலா நகரின் கோட்டைக்கு வெளியே ஒரு மரத்தடியில் இளைப்பாறிக்கொண்டிருந்தார். அங்கு வந்த பிராம்மணர்களிடம் இந்த நாட்டை ஆளும் ராஜா எப்படிப்பட்டவர்? மிகுந்த அறிவாளியா? தான தருமம் செய்யக் கூடியவரா? என்றெல்லாம் கேட்டார். அவர்கள் அங்கு நடக்கின்ற சம்பவத்தை விவரமாக கூறினார்கள்.

முனிகள் அவர்களிடம், “எப்படியாவது ஒரு பல்லக்கிற்கு ஏற்பாடு செய்து என்னை ராஜனிடம் அழைத்து செல்லுங்கள்,” என்றார்.

“அந்த சாஸ்திர வாக்கியத்தை நிரூபித்து சிறையிலிருக்கும் எல்லா பண்டிதர்களையும் விடுவிக்கிறேன்” என்றும் கூறினார்.
அப்படி அஷ்டாவக்கிர முனிகள் அரசவைக்கு வந்து சேர்ந்தார்.

அந்த தேஜோமயமான முனிவரைக் கண்டதும் ராஜன் சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து நமஸ்கரித்து விட்டு,,”சுவாமி தாங்கள் இங்கு எழுந்தருளியதற்கான காரணம் யாதோ? என்னால் ஆகவேண்டிய காரியம் ஏதேனும் இருப்பின் தயை கூர்ந்து தெரிவிக்க வேண்டும்” என்று வினயமாக கேட்டுக்கோண்டான்.
முனிவருக்கு ராஜனின் பணிவைக் கண்டு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டாலும்,அதை காண்பித்துக் கொள்ளாமல், “எந்த அபராதத்திற்காக பண்டிதர்களையெல்லாம் சிறையிலிட்டுள்ளாய்? அதை முதலில் கூறு . பிறகு என்னைப் பற்றி விசாரிக்கலாம்” என்றார்.
ராஜனும் நடந்ததை எல்லாம் கூறி தன் சந்தேகத்தையும் கூறினான்

“ஒரு சாஸ்திர வாக்கியத்தை நிரூபிக்கவில்லை யென்பதற்காக அதை கற்பனையென்றோ பொய் என்றோ.கூறலாமா? நான் அதை அக்ஷரம் பிரதி சரியென்று உறுதி கூறுகிறேன்,” என்றார் முனிவர்.
ராஜன் அவரிட்மும் ,” அப்படியென்றால் நான் குதிரையை வரவழைக்கிறேன்; தாங்கள் நிரூபித்து காண்பித்து என்னை அனுக்கிரகிக்க வேண்டும்,” என்றான்.
“சந்தோஷம். உன் எண்ணம் உத்தமமானது தான்.ஆனால் அதை தெரிந்து கொள்வதற்கு நீ என் சீடனாக வேண்டும். சீடனாவதற்கு நீ தகுதியானவன் தானா என்று நான் சோதித்து அறிந்து கொள்ளவேண்டும். முதலில் குருவின் வார்த்தையில் நம்பிக்கை வேண்டும். என் மீது நம்பிக்கை இருந்தால் பண்டிதர்களை யெல்லாம் சிறையிலிருந்து விடுவித்து விட்டு என்னுடன் காட்டிற்கு வா. உன் தகுதியை சோதித்து பிறகு உபதேசம் செய்கிறேன்,” என்றார் முனிவர்.
ஜனகருக்கும் முனிவரின் மீது அதீதமான பக்தியேற்பட்டு பண்டிதர்களையெல்லாம் சிறையிலிருந்து விடுவித்து விட்டு ஒரு குதிரையில் ஏறி பரிவாரங்கள் சகிதம் முனிவரை பின் தொடர்ந்தான்.
கோட்டைக்கு வெளியே ஒரு ஆலமரத்தடியில்,முனிவர் பல்லக்கிலிருந்து இறங்கி ,அரசனையும் குதுரையிலிருந்து கீழே இறங்கச் சொன்னார்.

“ இந்த பரிவாரங்களெல்லாம் உபதேசதிற்கு தேவையில்லையே? அவர்களை அனுப்பிவிடு ,” என்று முனிவர் கூற அரசனும் அங்கனமே செய்தான்.
பிறகு முனிவரின் அனுமதியுடன் அரசன் குதிரையின் அங்கவடியில் ஒரு காலை வத்து ஏறி இரண்டாவது காலை உயர்த்த முயன்ற பொழுது, “ இரண்டாவது காலை அங்கவடியில் வைப்பதற்கு முன் என்னுடைய கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்.” என்றார் முனிவர்.

“அப்படியே ஆகட்டும் “ என்றான் அரசன்.

“சாஸ்திரத்தில் ஞானம் பெறுவதற்கு குரு வேண்டுமென்று கூறியிருக்கிறதா ? இல்லையா?”

‘இருக்கிறது முனிவரே”

“அப்படியென்றால் எனக்கு குரு தக்ஷிணை கொடுத்து குருவாக எற்றுக்கொண்டால் தான் நான் உனக்கு உபதேசம் செய்ய முடியும்” என்றார் முனிவர்.

அரசனும் தயங்காமல்,” இந்த க்ஷணமே என் உடல், உள்ளம்,பொருள் எல்லாவற்றையும் தங்கள் பாதங்களில் சமர்ப்பிக்கிறேன். என்னை சீடனாக ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் குருவே,” என்று ஜனகன் வேண்டினான்.
“அப்படியே ஆகட்டும்” என்று கூறிவிட்டு முனிவர் பக்கத்திலிருந்த புதருக்குள் சென்று மறைந்து விட்டார்..
ராஜா குதிரையின் அங்கவடியில் ஒரு கால் வைத்த நிலையிலும் மறு கால் பூமியிலிருந்து எடுக்கும் நிலையிலும் அப்படியே நகராமல் நின்றார்.

பகல் சென்று இரவு வந்தது. அரசன் அசையவில்லை.
அரசன் திரும்பி வரவில்லையே என்று மந்திரி பிரதானிகளும் ஏனையோரும் கவலையடைந்து காட்டிற்கு வந்து பார்த்தார்கள்.

ராஜன் அசையாமல் சிலை போல் அங்கவடியில் ஒரு காலும் பூமியில் ஒரு காலுமக நின்று கொண்டிருந்தார். முனிவரை எங்கு தேடியும் காணோம்

 மந்திரி பிரதானிகள் ராஜனிடம் “வாருங்கள் அரண்மனைக்குப் போகலாம்”, என்றார்கள். அரசன் அசையவும் இல்லை ; பதில் எதும் கூறவுமில்லை.

 இரவு ஏறிக்கொண்டே போயிற்று

மிகுந்த நேரத்திற்குப் பின் மந்திரி பிரதானிகள் ராஜாவை அப்படியே பல்லக்கில் தூக்கி வைத்து அரண்மனைக்கு கொண்டு வந்து கட்டிலில் படுக்க வைத்தார்கள்.

அரசன் சலனமில்லாமல் கட்டிலில் படுக்க வைத்த நிலையிலேயெ படுத்து கிடந்தார்.

பேசவில்லை என்றுமட்டுமில்லாமல் ஆகாரமோ ஜலமோ கொடுத்தாலும் விழுங்கவுமில்லை.

ராணி மற்றும் அரசவை பிரதானிகள் எல்லாருக்கும் மிகவும் கவலையாகிவிட்டது.

எல்லோருக்கும் ஒன்றுமட்டும் புரிந்தது, ‘அஷ்டவக்கிர முனிவர் வந்தால் தான் நிலைமை மாறும்’

மறு நாள் சூரியாஸ்தமனத்திற்குப் பின் சேவகர்கள் எங்கெல்லாமோ தேடி அலைந்து அஷ்டாவக்கிரரை கண்டு பிடித்து பல்லக்கிலேற்றி கூட்டிக் கொண்டு வந்தார்கள்.

அவரிடம் மந்திரி பிரதானிகள் நிலைமையை விளக்கிக் கூறினார்கள்.

முனிவர் ராஜன் அருகில்ச் சென்று ,” ராஜன்!” என்று அழைத்தார்.

“என்ன சுவாமி ஆக்ஞை?” என்று பதில் கொடுத்தார் ஜனகர்.

எல்லோருக்கும் ஆச்சரியமாகிவிட்டது. தாங்கள் எவ்வளவு கேட்டும் பதில் கூறாத அரசர் முனிவரின் முதல் கேள்விக்கே பதில் கூறியது வியப்பாக இருந்தது.

“நீ எழுந்து ஆகாரம் எடுத்துக்கொள்,” என்றார் முனிவர்.

அரசர் எழுந்து ஆகாரம் உட்கொண்டுவிட்டு மறுபடியும் எந்த அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்து விட்டார்..

“தயவு செய்து எங்கள் பிரபுவைப் பழைய நிலைக்கு வரச் செய்யுங்கள்,” என்று மந்திரி கேட்டுக் கொண்டார்.

முனிவர் ‘சரி ‘ என்று சொல்லி எல்லோரையும் வெளியே அனுப்பிவிட்டு கதவை சாத்தினார். பிறகு ராஜனிடம் வந்து

“ராஜன் ஏனிப்படி நிச்சலனமாக உட்கார்ந்திருக்கிறாய்?”என்றார்.

அதற்கு ஜனகர் “சுவாமி,இந்த சரீரத்தின் மீது எனக்கு எந்த விதமான சொந்தமும் கிடையாது. இந்த கைகள்,கால்கள்,நாக்கு காது, கண்கள் முதலிய சர்வேந்திரியங்களும் எனதில்லை.இந்த ராஜ்ஜியம் எனதில்லை.உண்மையாகவே என் உடல் ,பொருள்,உள்ளம், அனைத்தையும் உங்கள் பாதங்களில் அர்ப்பித்து விட்டேன்.ஆகையால் உங்கள் அனுமதி இல்லாமல் எவ்விதமான செயலுக்கும் நான் உரிமை இல்லாதவன்.அதனால்தான் இப்படியிருக்கிறேன்.” என்றார்.

 அஷ்டவக்கிரர் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்து, “நீ ஞானோபதேசத்திற்கு சர்வ தகுதியையும் பெற்றுவிட்டாய்.நீ இப்பொழுது பிரம்ம சொரூபம். நீ முக்தனாகிவிட்டாய்.அகண்ட சச்சிதானந்த ஸ்வரூபமே நீ,” என்று ஆசீர்வதித்தார்.

ஜனகரோ ‘எப்படி நான் ஒரு நாளில் இப்படி பிரம்ம சொரூபமானேன்? பேத உண்ர்ச்சியும்,மனோ விகாரமும் போகாத அஞ்ஞானியன்றோ நான்,” என்று மனதுக்குள்ளேயே தர்க்கித்துக் கொண்டு,முனிவரை நமஸ்கரித்து கேட்டுக்கொண்டார்,

கதம் ஞானமவப்னோதி கதம் முக்திர் பவிஷ்யதி

வைராக்யஞச கதம் ப்ராப்தம் ஏதத் ப்ருஹி மம ப்ரபோ?
இந்த கேள்வியுடன் ஆரம்பித்த ஜனக-அஷ்டாவக்கிர சம்வாதம் இரவு முழுவதும் நீண்டு நின்றது.

காலையில் கதவை திறந்து கொண்டு வந்த மன்னரையும் முனிவரையும் பார்த்து எல்லோரும் வியந்தார்கள்.

அப்பொழுது, முனிவர் “ராஜன் இன்னும் உனக்கு சந்தேகம் ஏதாவது இருக்கிறதா?ஒருகாலை குதிரையின் அங்கவடியில் வைத்து அடுத்த காலை வைப்பதற்கு முன் பிரம்ம ஞானம் பெறமுடியுமா?” சிரித்துக்கொண்டே கேட்டார்.

ஜனகர் சொன்னார்,”இப்பொழுது எனக்கு எந்த விதமான சந்தேகமும் இல்லை.எல்லா சாஸ்த்திர வாக்கியங்களும் உண்மை தான்.”.

குருவென்பவர் பிரம்ம ஞானி. அவர் பரமாத்மாவே. அவரிடம் பூரணமாக சரணடைந்து விட்டால் நாம் ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரம் அடைந்து விடுவோம் என்பதை விளக்குகிறது மேற்கூறிய கதை.

வைஷ்ணவத்திலுள்ள பூரண சரணாகதி தத்துவமும் இதையே தான் அடிக்கோடிட்டுக் காண்பிக்கிறது. பூரண சரணாகதி அடைந்து விட்டால் பிறகு நமக்கு என்று ஒன்றும் கிடையாது. அங்கு ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் ஒன்றாகிவிடுகிறது. நமது விஷய வாசனைகள் எல்லாம் அற்றுப் போய்விடும்.

.

Posted by RHS 

ரமணஜோதி 72

Spiritual
Monday, 23 February 2015
ரமணஜோதி 72

அணுவும் நானே அண்டமும் நானே
நுண்ணுரு வுனையான் விண்ணுரு நண்ணிட

                    வெண்ணலை யிறுமென் றருணாசலா

“ என்னுள் ‘நான், நான்’ என்று ஒளிர்ந்துகொண்டிருக்கும் இந்த ஜீவ சைதன்யம் விண்ணளவு பரந்து விரிந்துகிடக்கும் பரமாத்மாவுடன் எப்பொழுது இணைய முடியும்,அருணாசலா ? எண்ண அலைகள் மனதில் என்று ஓயும்? எண்ணங்கள் அலையடிப்பது நின்றால்த் தானே ‘நான்; அழிய முடியும்? நான் அழிந்தால் தானே நான் உன்னிடம் லயிக்க முடியும் அருணாசலா? அதற்கு அருளருணாசலா” என்று பகவான் இந்த சுலோகத்தில் வேண்டுகிறார்.

‘நான்’ என்பது மிகவும் சூக்ஷ்மமான =நுண்ணுருவானது. நீயோ விண்ணைப் போல் பரந்து விரிந்து சர்வ வியாபியாக இருக்கிறாய். எப்படி நாம் ஒன்றாவது? என்று கேட்கிறார் பகவான்/

இந்த சுலோகத்தில் பகவான் இரண்டு வலிமையான கருத்துக்களை மறை பொருளாக வைத்துள்ளார்.

‘நுண்ணுரு’ ‘விண்ணுரு’ என்ற இரு பதங்களின் மூலம் கால தேச வித்தியாசங்கள் நம் மனதில் எழும் சிந்தனைகள் மூலமுளவாவது தான்; எண்ண அலைகள் தான் ‘நான்’ (அஹம்)..அந்த எண்ணங்கள் அழிந்தால் ‘நான்; ‘நீ’ என்ற வேறுபாடு மறைந்துவிடும்,

இந்தக் கருத்துக்களை உள்ளது நாற்பதில் மேலும் விளக்குகிறார் பகவான்

நானுதியா துள்ளநிலை நாமதுவா யுள்ளநிலை

நானுதிக்குந் தானமதை நாடாம—- நானுறுதியாத்

தன்னிழப்பைச் சார்வதெவன் சாராமற் றானதுவாந்

தன்னிலையி நிற்பதெவன் சாற்றுதி—-முன்னர்

எழும்புமஹந்தை யெழுமிடத்தை நீரில்

விழுந்த பொருள் காண வேண்டி —முழுகுதல் போற்

உள். நா 27-28

‘நான்’ எனும் அஹந்தை உதியாத நிலை தான் நாம் ‘அது’வாகவுள்ள நிலை.ஆதாவது நான் எனும் சிந்தை இல்லாதபோது நாம் அது வாக –பிரம்மமாக—சுத்த சைதன்யமாக இருக்கிறோம். ஆகவே உண்மையன ‘நான்; யார் என்று தெரிய வேண்டுமென்றால்-பிரம்மம் யாது என்று தெரிய வேண்டுமென்றால் எப்பொழுது எங்கிருந்து ‘நான்’ உதிக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்..அப்படி விசாரித்துத் தெரிந்து கொண்டால் தான் ‘நான்; அழிய முடியும். அந்த ‘நான்’ அழிந்தால் தான் பிரம்மனைக் காணமுடியும்

இந்த பூதவுடல் தான் நான் என்ற எண்ணம் உள்ள வரை மனம் வெளி நோக்கிச் செல்லத்தான் செய்யும்.விஷய வாசனைகள் வளரத்தான் செய்யும். ஒன்றன் பின் ஒன்றாக எண்ண அலைகள் நம்மை அலட்டத்தான் செய்யும்.

அஹந்தை எழும் இடம் என்று பகவான் குறிப்பிடுவது கால—தேசங்களின் வரையறைக்கு உட்பட்ட ஒரு ‘இடத்தை’ யல்ல.

‘நான்; உதித்த பின் தான் காலம் தேசம் என்ற எண்ணங்கள் உண்டாகின்றன .நான் இல்லையென்றால் ‘நான் இங்கே யிருக்கிறேன் என்பதற்கோ நான் நாளை வருகிறேன் என்பதற்கோ பொருளில்லை. நானே இல்லை.அல்லது நான் ( நானும் பிரம்மமும் ஒன்று என்பதால்-அஹம் நாஸ்தி—அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி ) எல்லாயிடத்திலும் இருக்கிறேன்,எப்பொழுதும் எங்கும் இருக்கிறேன்; பிறகு எப்படி ‘இங்கு’ நாளை’ என்பதெல்லாம் வரும்?

     தேஹாபிமான பாசேன

     சிரம் பத்தோ அசி புத்ரக

     போதே அஹம் ஞான கட்கேன

     தன்னி க்ரித்ய சுகீ பவ:

                அஷ்டாவக்கிர கீதை 1.14

அஷ்டவக்கிரர் ஜனக மஹாரஜாவின் ஒரு கேள்விக்கு பதிலளிக்கையில் கூறுகிறார்:

“குழந்தாய், நீ நீண்ட நெடுங்காலமாக,உன் சூக்ஷ்ம ஸ்தூல சரீரங்கள் தான் ’நான்’ என்ற அஹந்தை எனும் பாசக்கயிற்றால் கட்டப் பட்டிருக்கிறாய். ‘நானே’ பிரம்மம்’ என்ற அறிவாகப்பட்ட வாளால் அந்தக் கயிற்றை அறுத்தெறி. நீ நித்திய சாந்தி பெறுவாய்.’

மேலும் பதினேழாம் சுலோகத்தில் அஷ்டவக்கிரர் குறுவார்:

‘ நிரபேக்ஷோ நிர்விகாரோ

     நிர்பர சீதளாசய:

     அகாத புத்தி ரக்ஷுப்தோ

     பவ சின்மாத்ர வாசன:

           அ.வ்.கீ 1.17

எந்தபந்தமும் இல்லாத நீ -ஜீவாத்மா தேஹ பந்தத்தால் எல்லையில்லாத ஆசாபாசங்களுக்கு அடிமையாகிறாய் .நீ புலன்களின் வாசனைகளுக்கு இரையாகிறாய். நீ கேவல மானிடனாய்த் தீருகிறாய். உன் மனம் சதா சர்வகாலமும் எதையோ வேண்டி தவித்துகொண்டிருக்கிறது. நிம்மதியிழந்து அசாந்தனாய் இருக்கிறாய். கோபத்திற்கும் குரோதத்திற்கும் இரையாகிறாய். இந்த இஹலோக அறிவுதான் ஞானம் என்ற ‘நுனிப்புல்’அறிவிற்கு ஆளாகிறாய். இதிலிருந்து விடுபடுவதற்கு ஒரே மார்க்கம் ‘நானே பிரம்மம்” என்ற உண்மையான ஞானம் பெறுவது தான்.அதன் மூலம் நீ நிர்விகாரனும் பற்றற்றவனும் பூரணனும் மனசாந்தியுடையுவனுமாய்த் தீருவாய்.”

இதே கருத்தை ஆதி சங்கரரும் ஆன்மபோதம் என்ற நூலிலும் கூறியுள்ளார்:

     தத்யுக்தமகிலம் வஸ்து வ்யவஹாரஸ்ததன்வித:

     தஸ்மாத்சர்வகதம் ப்ரம்ம க்ஷீரே ஸர்பிரிவாகிலே

                ஆன்ம போதம் 59

உலகிலுள்ள எல்லாபொருள்களிலும் அது ( ப்ரம்மம் ) நிறைந்து நிற்கிறது.

ஆதனால் எல்லா உலக விவகாரங்களும் அதை சார்ந்தே நடக்கின்றன. பாலில் எவ்வாறு வெண்ணை மறை பொருளாக உள்ளதோ அது போல் எல்லாவற்றிலும் பிரம்மம் மறை பொருளாக இருக்கிறது.

     அனண்வஸ்தூலமஹ்ரஸ்வமதீர்கமஜவ்யம்

     அரூபகுணவர்ணாக்யம் தத்ப்ரம்மேத்யவதாரயேத்

                ஆ.போ 60

அந்த பிரம்மம் அணு உருவிலோ ஸ்தூலவடிவிலோ அல்லாமலும் பிறப்போ இறப்போ இல்லாததும் மாற்றமில்லாததும் உருவம்,மணம்,ருசி,குணம் எதுவும் இல்லாததும் ஆக இருக்கிறது.

ஒரு முறை பகவான் தனது பக்தர்களிடையே விஞ்ஞானத்தைக் குறித்து நடந்து கொண்டிருந்த விவாதத்தை உன்னிப்பாக கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

விவாதம் முடிந்தவுடன் பகவான் கூறினார், “ எது எப்படி இருப்பினும் ‘தான்’ என்பதற்குப் பிறகு தான் எல்லாமே இருக்கின்றன. ‘தான்’ இல்லையென்று யாரும் சொல்லமாட்டார்கள். கடவுள் இல்லையென்று சொல்லும் நாஸ்திகன் கூட நானிருக்கிறேன் என்று ஒப்புக்கொள்கிறான். அதனால், வருகிற விஷயமெல்லாம் தன்னிலிருந்து தான் வர வேண்டும்.தனக்கு வேறாக ஒன்றுமில்லை. “ அணோரணியான் மஹதோ மஹீயான்’என்று சுருதி சொல்லுகிறது.’மஹத்துக்கு மஹத்தாக இருப்பது அது (பிரம்மம் ) தான்’.’மஹத்துக்கு மஹத்தாக இருப்பது அதுவேல;அணுவுக்கு அணுவாக இருப்பதும் அதுவே.”

அப்பொழுது ராமமூர்த்தி எனும் அன்பர் கேட்டார்,” இந்த அணுவுக்கும் மஹத்துக்கும் வேறுபாடு எதைச் சார்ந்து வருகிறது?

“தேகத்தைச் சார்ந்து தான் வருகிறது.—ஆனால் எல்லாவற்றிர்கும் அடிப்படை மனித மனம் தான்.இத்தனை விதமான தோற்றங்கள் (அணுவாகவும் மஹத்தாகவும்) தோன்றுவதற்கு காரணம் மனம் தான். மனம் பிறந்தால் எல்லாம் பிறக்கிறது. பஞ்சபூதங்களானாலும் அதற்க்ப்பாலுள்ள சக்திகளானாலும் ஏதானுலும் மனம் பிறந்தால் அவை பிறக்கும் .மனம் அடங்கினால் எல்லாம் அடங்கி விடுகிறது. எல்லாவற்றிற்கும் அதுவே காரணம்” என்றார் பகவான்.

உபதேசவுந்தியாரில் பகவான் கூறுவார்

:”எண்ணங்க ளேமனம் யாவினு நானெனு

மெண்ணமே மூலமா முந்தீபற

யானா மனமென லுந்தீபற.”

மனம் என்பது எண்ணங்களின் குவியலே. இந்த எண்ணக்ளுக்கெல்லாம் மூல காரணம் இந்த பூதவுடலே நான் எனும் எண்ணமே. நான் எனும் எண்ணம் இல்லாவிட்டால் மற்ற எண்ணங்களே உதிக்காது. (இங்கு குறிப்பிடுகின்ற நான் சத் சித்தான ‘நானல்ல” )

Posted by RHS at 22:37 

ரமணஜோதி 71

ரமணஜோதி 71.
சிருங்கார பக்தி
          நீநா னறப்புலி நிதங்களி மயமா

          நின்றிடு நிலையரு ளருணாசலா
 இந்த சுலோகத்தில்,.சிருங்கார பக்தி மூலம் அத்வைத சித்தாந்தத்தை மற்றுமொரு முறை விளங்க வைக்கிறார் பகவான்.
“என்னை நெருக்கமாக அணைத்துக் கொண்டு— ‘நீ’ ‘நான்: என்ற பேதமில்லாத வாறு அணைத்துக்கொண்டு– எனக்கு நிரந்தரமான ஆனந்தத்தை அளிப்பாய் அருணாசலா” என்கிறார் பகவான் .
சிருங்கார ரசத்தில் நாயகன் நாயகியை ஆலிங்கனம் செய்யும் போது அங்கு ‘நீ’ ‘நான்’ என்ற பேதம் மறைந்து விடும். .அவர்கள் ஈருடல் ஒன்றாய் இணையும் போது ஏற்படும் ஆனந்தக் களிப்பை வார்த்தைகளால் விவரிக்க இயலாது. ஆனால் அந்தக் களிப்பு தாற்காலிகமானதே. இணைந்த உடல்கள் பிரிந்தே ஆக வேண்டும். அந்த இன்பம் முடிவிற்கு வந்தே ஆக வேண்டும்.
அப்படியில்லாமல் நான் யார் என்ற விசார மார்க்கத்தின் வழியாக நாம் எப்பொழுது பரமாத்மாவை அடையாளம் கண்டு கொள்கிறோமோ, அந்த பரமாத்மாவே நாம் என்று புரிந்து கொள்கிறோமோ , அப்பொழுது நமக்கு ஏற்படும் பேரின்பத்திற்கு எல்லையும் கிடையாது; முடிவும் கிடையாது.
அப்படிப்பட்ட ஆனந்தத்தை எனக்கு அருளவேண்டும் என்று அருணாசலனிடம் வேண்டுகிறார் பகவான் ரமணர் இந்த சுலோகத்தில்.
இத்தருணத்தில் நாலாயிரம் திவ்யப்ரபந்தத்தில் முதலாமாயிரத்தில் ஐந்தாம் பத்தில் 464-465 ஆம் பாசுரங்களில் பெரியாழ்வார் கூறியுள்ளதை நினைவில் கொள்வது சாலப் பொருந்தும்.
பறவை யேறு பரம் புருடா , நீ என்னை கைக்கொண்டபின்

பிறவியென்னும் கடலும் வற்றிப் பெரும்பதம் ஆகின்றதால்

இறவு செய்யும் பாவக்காடு,தீக் கொளீ வேகின்றதால்

அறிவென்னும் அமுதவாறு தலைப்பற்றி வாய்க்கொண்டதே
“கருட வாகனத்தில் சஞ்சரிக்கும் பரம புருஷனாகிய நீ என்னை ஆட்க்கொண்ட பின் மறு பிறவியெனும் கடல் வற்றிப் போய் நான் உன்னோடு ஐக்கியமாகிவிடுவதால் இகலோகத்தில் நான் செய்துள்ள பாபங்களெல்லாம் வெந்து வெண்ணீறாகி விடுகிறது. ஞானம் எனும் அறிவு என்னுள் அமுத ஊற்றாக பெருகுகிறது”..
எம்மனா ! என்குலத்தெய்வமே ! என்னுடைய நாயகனே !

நின்னுளேனாய்ப் பெற்ற நன்மை இவ்வுலகினில் ஆர் பெறுவர் ?

நம்மன்போலே வீழ்தமுக்கும் நாட்டிலுள்ள பாவமெல்லாம்

கம்மெனாதே கைவிட்டோடித் தூறுகள் பாய்ந்தனவே !
 “நான் உன்னோடு ஐக்கியமானதால் நானடைந்த நன்மைகள் இந்த உலகினில் யார் பெறுவார் ? ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம் அடைவதால் பாபங்களெல்லாம் அழிந்து விடுகின்றன” என்று பெரியாழ்வார் பாடுகிறார்
 பகவான் ரமணர் இயற்றிய ஸ்ரீ அருணாசல பதிகம் நூலிலும் சிருங்கார ப்க்தியை நாம் காணலாம்.
அன்புரு வருணா சலவழன் மெழுகா

யகத்துனை நினைமூதுநைமூ துருகு

மன்பிலி யெனக்குன் நன்பினை யருளா

தாண்டெனை யழித்திட லழகோ

வன்பினில் விளைய் மின்பமே யன்ப

ரகத்தினி லூறுமா ரமுதே

யென்புக லிடனின் நிட்டமென் னிட்ட

மின்பதற் கென்னுயி ரிறையே.
“அன்புருவாகிய அருணாசலா, என்னை ஆட்க்கொண்ட பின் கைவிடுவாயே ஆனால் அனலிலிட்ட மெழுகு போல் உருகி இல்லாதாகி விட மாட்டேனோ ? என்னை உன் அன்பினால் ஆட்கொண்டு விட்டால் பிறகு,என்னிஷ்டமே உன்னிஷ்டமல்லவா? ஆகவே நான் விரும்பும் உன் பூரண அருளெனும் அமுதை தந்து என்னை தன்யனாக்க மாட்டாயா? உன் அருளினால் விளையும் அன்பே இன்பமல்லவா? அப்படிச் செய்யவில்லையென்றால் அது உனக்கு அழகோ?” என்று காதலி காதலனிடம் செல்லமாக கோபித்துக் கொள்வது போல் இந்த சுலோகத்தை இயற்றியுள்ளார் பகவான் ரமணர்.
.ஸ்ரீ அருணாசல பதிகத்தில் பகவான் மேலும் கூறுவார்:
          தலைவநீ யென்னைக் களவினிற் கொணர்மூதுன்

               றாளிலிமூ நாள்வரை வைத்தாய்

          தலைவநின் றன்மை யென்னவென் பார்க்க்த்

                   தலைகுனி சிலையென வைத்தாய்

          தலைவநான் வலைமான் றனைநிக ராதென்

                   றளர்வினுக் கழிவுநாடி டுவாய்

          தலைவனா மருணாசலவுள மேதோ

                   தமியனார் தனையுணர் தர்கே
“ அருணாசலா, நீ என்னை என்னையறிமலையே ஆட்க்கொண்டு உன் காலடியில் இருத்திக் கொண்டாய். உன் பாதாரவிந்தங்களில் சரணடைந்திருந்தும் உன் குணங்கள் யாவை,நீ எப்படிப் பட்டவன் என்று கேட்போருக்கு என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லையே? என்ன பதில் சொல்ல? உன்னை விளக்க, சொல் கிடைக்காமல் நான் சிலை போல் தலை குனிந்து நிற்பது உனக்கு அழகோ,அருணாசலா? வேடனின் வலையிலகப்பட்ட மான்பேடை போல் நான் திரு திரு என்று விழித்துக் கொண்டிருக்கிறேனே? எனது இந்த பலவீனத்தை, அறியாமையை அழித்து எனக்கு முக்தியளிக்க மாட்டாயா?” என்று பகவான் அருணசலனனிடம் கெஞ்சி—கொஞ்சி—கேட்கிறார்.
இந்த சுலோகத்தின் மூலம் பகவான் இரண்டு உண்மைகளை வெளிக்கொணருகிறார்.
முதலாவதாக என்னதான் ஞானியானாலும் பரமனின் முன்னால் அவன் ஒரு பேதையே. பரமனின் குணாதிசயங்களை புரிந்து கொள்ளவோ விவரிக்கவோ இயலாது.
இரண்டாவது உண்மை என்னவென்றால் இந்த ஞானம் எனப்படுவது ஒரு அறிவல்ல, ஒரு அனுபூதி;அனுபவம்.அதை அனுபவித்துத் தான் அறிந்து கொள்ள முடியும். பிறர் சொல்லித் தெரிந்துகொள்ள முடியாது எனப்படுவதாகும்.
அதனால்த்தானோ என்னவோ பகவான் பல நேரங்களில் மௌனமாக இருந்து மானசீக தீக்ஷையின் மூலம் பக்தர்களுக்கு உபதேசம் அளித்தார்

அதே கருத்தை அக்ஷரமண மாலையிலும் வெளிப்படுத்துகிறார் பகவான்..

Posted by RHS at 22:33