யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 630

Yogavasishtam @Maharamayanam 630

தினமொரு சுலோகம்

நாள்630

உலகத்தின் தோற்றம்

யதா³ தாதா³த்மகாத்மைகபரோ ஹ்ருʼதி³ ஸஹஸ்தி²தம்ʼ

அப்ரதா⁴னீகரோத்யேதச்சித்தம்ʼ ஸ்வார்த்த²ஸ்வபா⁴வத: (6.2/138/21)

यदा तादात्मकात्मैकपरो हृदि सहस्थितं
अप्रधानीकरोत्येतच्चित्तं स्वार्त्थस्वभावत: (6.2/138/21)

yadaa taadaatmakaatmaikaparo hri’di sahasthitam
apradhaaneekarotyetachchittam svaartthasvabhaavata: (6.2/138/21)

.
முனிவர் தொடர்ந்து சொன்னார்:” அதற்கு பின் எனக்கு அனந்தாவபோதத்தில் லயித்து ஒன்றாகி விட வேண்டும் என்று தோன்றியது.அந்த பிராணியின் உயிர்த்துடிப்பிலிருந்து விடுபட்டு, போதவடிவத்தில் மூழ்க ஆரம்பித்த பொழுது மீண்டும் எனது புலன்கள் செயல்பட ஆரம்பித்தன.ஆனால் நான் அவைகளை கட்டுப்படுத்தி, போதத்தில் நுழைந்தேன்.போதத்தில் நுழைந்த உடனேயே நான் இரு உலகங்களையும் ஒரே நேரத்தில்அனுபவிக்க ஆரம்பித்தேன். எல்லாமே இரண்டு இரண்டாக தென்பட்டது.ஆனால் நான் காண்பதற்காக பயன்படுத்தின மேதா சக்தி ஒன்றாக இருந்ததால் நான் கண்ட இரண்டு காட்சிகளும் ஒரே போல் தோன்றின.பாலும் நீரும் ஒன்றாக இரண்டறக் கலப்பது போல் அவையும் ஒன்றாகவே தோன்றின.

கண நேரத்தில் இன்னொரு பிராணியின் போதத்தில் என்போதத்தை ஐக்கியப்படுத்தினேன்.இரண்டு உலகமும் ஒன்றாகிவிட்டன.எல்லாவற்றையும் இரண்டாக காணும் வியாதியால் பாதிக்கப்பட்டவன் நிலவையும் இரண்டாக காண்கிறான்.ஆனால் அந்த வியாதி குணமானவுடன் அவன் ஒரு நிலவை மட்டுமே காண்பான். நான் ஞானத்தை கைவிடவில்லை.இருந்தாலும் என் மனோ விருத்திகள் பலவீனமாகிவிடஃடதால், இன்னொரு பிராணியின் எண்ணங்களை தனதாக்கிக் கொண்டேன் .அத்துடன் அந்த பிராணியின் உலகம் எனக்கு அனுபவப்பட ஆரம்பித்தது.சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அந்த இன்னொரு பிராணி உறக்கத்திலாழ்ந்து விட்டது.ஆமை எப்படி தன் உறுப்புக்களை உள்ளே இழுத்துக் கொள்கிறதோ, அது போல் அந்த பிராணியும் தனது மனோ விருத்திகளை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டது.

அந்த பிராணியின் புலன்கள் இறந்ததற்கு சமானயிற்று.அவை ஒரு ஓவியன் திறமையாக வரைந்துள்ள சித்திரம் போல் காணப்பட்டது.ஒரு கண நேரம் நான் வெளியுலக விவகாரங்களையெல்லாம் தவிர்த்து விட்டு அந்த பிராணியின் உறக்கத்தையும் அனுபவித்தேன்.

அயர்வின் காரணமாக அவனது நாடி நரம்புகள் நெருக்கமானதாக இறுகிவிட்டிருந்தன.உள்கொண்ட உணவின் காரணமாக அவனது மூச்சு மெல்ல உள் வந்து வெளி போய்க்கொண்டிருந்தது.

” உயிர் சக்தி இதயத்தில் தானாகவே விழித்தெழும்பொழுது, மனமெனும் பொருள் முக்கியமல்லாததாக்கிவிடுகிறது.அதாவது மனத்திற்கு எந்த ஒரு முக்கியத்துவுமும் இல்லாமலாகி விட்டிருந்தது.ஏனென்றால் பிராணன் தானாகவே உணரப்படுகின்ற ஒன்றாயிற்றே! அதற்கு மனதின் உந்துதல் தேவையில்லை”

இந்த நிலையில் ஆத்மாவின் விஷயம் ஆத்மாவே தான்.விஷயமும் விஷயியும் ஒன்றாகிவிட்டிருந்தது.வெளி விவகாரங்களோ எதுவும் இல்லாமலாகிவிட்டது.அது தானே ஆத்மாவாக ஒளிர்கிறது.”

இராமன் வினவினான்:” மனதிற்கு சிந்திப்பதற்கான திறமை உயிர் சக்தி உள்ள பொழுது தான் கிடைக்கிறது.அதற்கென்று தனியான இருப்பு கிடையாது. அப்படியென்றால், அதில் என்ன தான் உள்ளது?”

வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” உடல் அனுபவிக்கிறதென்றாலும் அது உண்மையில் இருக்கின்ற ஒன்றல்ல! மனம் என்ற பொருளுக்கு , கனவில் காணுகின்ற ஒரு மலையின் உண்மைத்தன்மை தான் உள்ளது.ஆக எந்த ஒரு பொருளும் ஒரு காலத்திலும் சிருஷ்டிக்கபட்டவையில்லை.ஏனென்றால் அப்படிப்பட்ட சிருஷ்டிகளுக்கு அடிப்படை எதுவும் கிடையாது.ஆகவே மனம் ‘ உள்ளது’ இல்லை,
எல்லாமெல்லாம் பிரம்மமே! ஆகவே உலகம் அப்படியே இருக்கின்றது.தேகமும் மனதும் பிரம்மமே! ஆனால் சத்தியத்தை உணர்ந்தவர்கள் இதை எப்படி காண்கிறார்கள் என்று விவரிக்க இயலாது.

பிரித்து பார்க்க முடியாத அனந்தாவபோதம் தானாகவே காணும் பொருளாகிறது.அதுவே மனதுமாகிறது.அசைவு என்றொரு கற்பனை அதில் தோன்றிய பொழுது,பிராணன் உயிர்சக்தியாகிற்று; அது ஒரு விஷயமாயிற்று.பிராணன் புலன்களின் வழியாக அனுபவங்களை உளவாக்குகின்றது.அவ்வாறு உலகம் தோன்றுகிறது..
.

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 633

Yogavasishtam @ Maharamayanam 633

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 633

எல்லாம் ஒரு நாள் முடிவிற்கு வரும்.

ப³லம்ʼ பு³த்³தி⁴ஶ்ச தேஜஶ்ச க்ஷயகால உபஸ்தி²தே

விபர்யஸ்யதி ஸர்வத்ர ஸர்வதா² மஹதாமபி (6.2/140/6)
बलं बुद्धिश्च तेजश्च क्षयकाल उपस्थिते

विपर्यस्यति सर्वत्र सर्वथा महतामपि (6.2/140/6)
balam buddhishcha tejashcha kshayakaala upasthite

viparyasyati sarvatra sarvathaa mahataamapi (6.2/140/6)
வியாதன் கேட்டான்:” முனிவர் அவர்களே, அம்மாதிரி பிரமையினாலுளவாகின்ற எண்ணங்கள் தங்களைப் போலுள்ள மகான்களையும்  பாதிக்குமோ? தியானம் முதலிய சாதனைகளால் அவைகளுக்கு முடிவு வந்திருக்க வேண்டுமல்லவா?”

முனிவர் சொன்னார்:” உலக சக்கர சுழற்சி முடிவிற்கு வரும்பொழுது எல்லாமே முடிவிற்கு வந்து விடும். சில காரியங்கள் படிப்படியாக முடிவிற்கு வரும்; மற்றவை திடீரென முடிவிற்கு வரும்.எப்படியிருந்தாலும் எது நிகழ வேண்டுமோ அது நிகழ்ந்தே தீரும்.

” அது மட்டுமில்லை; பலம்,புத்தி, ஒளி, தேஜஸ், என்பன போன்றவற்றிற்கும் கஷ்டகாலம் வரும் பொழுது இடைஞ்சல்கள் உண்டாகத்தான் செய்யும் .அது எல்லா காலத்திலும் மகான்கள் உட்பட எல்லோருக்கும் பொருந்தவும் செய்யும்”

முடிவாக கூறுகிறேன்,இது வரை கூறியதெல்லாம் கனவுக் காட்சிகளைக் குறித்துத்தான்.கனவில் நிகழமுடியாத ஏதாவதுண்டா? இருந்தாலும் இந்த கனவுகளைக்குறித்து உனக்கு சொல்லா வேண்டும் என்பதில் நான் உறுதியாக இருந்தேன்.இனி உண்மையில் நிகழ்ந்தது என்ன என்று கூறுகிறேன்.

நான் அம்மாதிரியான பிரளயத்தைக் கண்டது ஒரு மலை உச்சியிலிருந்து தான். நான் அதன் உச்சியில் ஏறினேன்.அங்கு சென்றடைந்ததும் காட்சிகள் முற்றிலும் மாறி விட்டன.பிரளய ஜலமெல்லாம் எங்கு போய் மறைந்தது என்று தெரியவில்லை.சேறும் சகதியுமாக காணப்பட்ட பூமியில் கழுத்து வரை அமிழ்ந்திருந்த தேவர்களும் யானை முதலிய மிருகங்களும் காணப்பட்டன.திடீரென என்னை அசதி கவ்வியது. நான் உறக்கத்திலாழ்ந்து விட்டேன்.

இதற்கு பிறகு நான் என் சுய போதத்தில் இருந்தேன் என்றாலும், முன்னாலேற்பட்ட அனுபவங்களினிலுண்டான மனோபாதிகள் என்னை விட்டு முற்றிலும் நீங்கி விட்டிருக்கவில்லை.அப்படி இரண்டு போத நிலைகளின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து விழித்தெழுந்த நான்,அந்த மலை உச்சி மற்றொருவனின் இதயத்திலிருப்பதைக் கண்டேன்.இரண்டாவது நாள் நான் சூரிய உதயத்தைத் கண்டேன்.அதன் பின் ஒவ்வொன்றாக உலகப்பொருட்கள் முளைத்து வந்தன.எல்லாவற்றையும் மறந்து விட்டு சாதாரண வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு முயன்றேன்.

நான் எனக்குள்ளேயே சொல்லிக்கொண்டான்:’ எனக்கு பதினாறு வயதாகிறது. இவர்கள் என் தாய்தந்தையர்கள்.’

அப்பொழுது நான் ஒரு கிராமத்தையும் ஆசிரமத்தையும் கண்டேன்.நான் அந்த ஆசிரமத்தில் வசிக்க ஆரம்பித்தேன்.அது எனக்கு உண்மையான அனுபவமாக இருந்தது.பழைய அனுபவங்களைக் குறித்துள்ள ஞாபகங்கள் மங்க ஆரம்பித்திருந்தது.என் உடல் மட்டும் தான் எனக்கு நங்கூரமாக இருந்தது.

ஞானம் என்பது என்னை விட்டு வெகு தூரத்திலிருந்தது.என் உயிர் சக்தி வாசனைகள் எனும் மனோபாதிகள் மட்டுமாக விஞ்சியிருந்தது.நான் செல்வம் சேர்ப்பதற்காக என் வாழ்வை செலவழிக்க ஆரம்பித்தேன்.நான் எல்லா விதமான சமூக ரீதியானதும் தார்மீக ரீதியானதும் ஆன எல்லா கடமைகளையும் செவ்வனே செய்து வந்தேன்.’ கரணீயம்’ என்றால் என்ன என்றும் ‘ கிரஹணீயம்’ என்றால் என்றும் நான் அறிந்திருந்தேன். அப்படியிருக்கையில் ஒரு நாள் ஒரு முனிவரை சந்தித்தேன்.அவர் எனது குடிலுக்கு விருந்தாளியாக வந்தார்.நான் வரை மரியாதையுடன் வரவேற்றேன்.ஒரு இரவு அவர் என்னிடம் ஒரு கதை சொன்னார்.அவர் அளவிடமுடியாத விசுவத்தைக் குறித்தும் அதன் மகிமைகளைக் குறித்தும் விவரமாக சொன்னார்.எல்லாமெல்லாம் எல்லைகளற்ற போதம் மட்டும் தான் என்று சந்தேகத்திற்கிடமின்றி அவர் அடித்துக் கூறினார்.

என் போதம் விழித்தெழுந்தது.நொடியிடையில் எனக்கு என் முன் கால நினைவுகள் திரும்பி வந்தன.வேறு ஒருவனின் உடலில் எப்படி நுழைந்து வசிக்கலானேன் என்றும் புரிந்துகொண்டேன்.அவன் விசுவ புருஷன் என்று எண்ணி அவனிலிருந்து வெளியே வர முயற்சித்தேன்.நான் அவனுடைய பிராணனில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டேன்.அப்படி அதனுடன் சேர்ந்து நானும் வெளியே வந்து விட்டேன்.

அப்பொழுது என் உடல் பதுமாசனத்திலிருப்பதை கண்டேன்.

நான் ஒரு ஆசிரமத்திலிருந்தேன் அப்பொழுது. எனக்கு பணிவிடை செய்ய என்னைப் சுற்றி நிறைய சீடர்கள் இருந்தார்கள்.இந்த சீடர்கள் சொல்கிறார்கள் , ‘நான் சமாதி நிலை அடைந்து ஒரு மணி நேரம் தான் ஆயிற்று’ என்று.நான் இதயத்தில் நுழைந்த ஆள் ஒரு சக பயணி தான்.அவன் உறக்கத்திலிருக்கிறான்.யாரிடமும் எதுவும் கூறாமல் நான் அந்த உறங்கி கிடந்தவனின் இதயத்தில் மீண்டும் நுழைந்தேன்.அவன்இதயத்தில் விசுவப் பிரளயம் முடிவிற்கு வந்து விட்டிருந்தது.நான் வசித்து வந்த கிராம்மும், சொந்த பந்தங்களும் மறைந்து விட்டிருந்தார்கள்.எல்லாம் பிரளயத்தில் எரிந்து போய்விட்டிருந்தன.நான் வாயுவை தியானித்துக் கொண்டு சுற்றி வரலானேன்.
.



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 631

Yogavasishtam @ Maharamayanam 631

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 631

பிராணன் மனதின் சாரதி

யதா³ ஸ்வகர்மணி ஸ்பந்தே³ வ்யக்³ர: ப்ராணோ ப்⁴ருʼஶம்ʼ ப⁴வேத்
ததா³ ததீ³ஹிதவ்யக்³ர: ப்ராணோ நாத்மோத்³யமி ப⁴வேத் (6.2/139/12)
यदा स्वकर्मणि स्पन्दे व्यग्र: प्राणो भृशं भवेत्
तदा तदीहितव्यग्र: प्राणो नात्मोद्यमि भवेत् (6.2/139/12)
yadaa svakarmani spande vyagra: praano bhri’sham bhavet
tadaa tadeehitavyagra: praano naatmodyami bhavet (6.2/139/12)
வஸிஷ்டர்தொடர்ந்தார் சொன்னார்:” மனம் தான் உலகின் சிருஷ்டி கர்த்தா.அதனுள் சத், அசத் இரண்டும் கலந்தேயிருக்கிறது.

‘ பிராணன் என் அசைவு. பிராணன் இல்லாமல் நானில்லை’ என்ற சங்கற்பத்தோடு மனம் பிராணனை கொண்டு வந்தது.அப்படி அதுவே என் இலட்சியமாயிற்று. ‘ சிறிது நேரத்திற்கு என் பிராணனை இழக்க நேரிட்டாலும், எனக்கு என் பிராணன் திரும்பவும் கிடைக்கும்.’ என்று நான் சங்கற்பித்துக் கொண்டேன்.

இந்த பிராணன் மனதுடன் சேரும்பொழுது பிரமையினாலுளவாகின்ற உலகைக் காண்கிறது.’ நான் இனி ஒரு பொழுதும் பிராணனும் உடலுமில்லாமல் இருக்கமாட்டேன் என்று சங்கற்பித்துக் கொள்வதால், அது பிறகு ஒரு பொழுதும் தன் இயற்கை சொரூபமான தூய போதத்தை அடைவதில்லை’

சந்தேகம் எனும் புயல் காற்றில் சிக்கி ஒரு எல்லையிலிருந்து இன்னொரு எல்லைக்கு அது ஊசலாடிக்கொண்டிருக்கின்றது.அந்த ஊசலாட்டத்தின் விளைவு தீராத துன்பம்! ஆத்மஞானம் முளை விடுவது வரை ‘ இது தான் நான்’ என்ற தவறான எண்ணம் ஒழிவதில்லை.முக்தி மார்க்கத்தை தேடுவதினால் மட்டுமே ஆத்மஞானம் பெற முடியும் .ஆகவே என்ன செய்தாவது முக்தியை நேடியே ஆகணும்..

மனம் எப்பொழுதும் ‘ என் உயிர் சக்தி, – பிராணன்- என் வாழ்வு ‘ என்ற கற்பனையில் வாழ்வதால் மனம் பிராணனில் அபயம் கொண்டுள்ளது.உடல் ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும் பொழுது மனம் நன்றாக செயல் படுகிறது.உடல் பலவீனம் மனதை பாதிக்கிறது.மனம் வேறு எதைக் குறித்தும் சிந்திக்காமல் உடல் சம்பந்தப்பட்ட வியாதிகளில் மட்டும் கவனம் செலுத்துகிறது.

” பிராணன் தனக்கு தானாகவே நேடிக்கொண்ட அசைவில் கவனமாக இருக்கும் பொழுது,அது தன்னையே மறந்தது போல் செயல்படுகிறது.அப்படியிருக்கையில் ஆத்ம விசாரணைக்கான ஊக்கம் உண்டாவதில்லை.”

பிராணனுக்கும் வண்டிக்கும் இடையிலுள்ள உறவு வண்டிக்கும் வண்டியோட்டுபவனுக்குமிடையிலுள்ள உறவு தான்.அனந்தாவபோதத்தில்  முதன் முதலாக உருவான சங்கற்பம் இப்படிப்பட்டதாக இருந்ததால் அது இன்றும் தொடர்கிறது.போதம் விழித்தெழாதவர்களுக்கு இது புரியாது.

அஞ்ஞானிகள் நேரம், தூரம், காலம் , விஷயம் , மனம்,பிராணன்  என்று பலவற்றையும் குறித்துள்ள எண்ணங்களில் எந்த மாற்றமும் இல்லாமல் செயல்பட்டுக் வருகிறார்கள்.மனமும் பிராணனும் சொருமிப்புடன் செயலாற்றும் பொழுது தனி ஒருவன் பல விதமான செயல்களில் ஈடுபடுகிறான்.ஆனால் அவைகளுக்கிடையில் ஒவ்வாமை உளவாகும்பொழுது சுருதி பிசகுகிறது.இரண்டும் ஓய்வெடுத்துக்கொள்ளும் பொழுது சுஷுப்தி நிலை ஏற்படுகிறது.

நாடி நரம்புகளில் உணவுப்பொருட்கள் சேகரிக்கப்படும் பொழுது, ஒருவனில் மந்தம் ஏற்படுகிறது.உடல் பலவீனப் படும் பொழுதும் பிராணனின் பயணத்திற்கு தடை ஏற்படுகிறது.பிராணனால் பயணிக்க முடியாத பொழுது நீண்ட உறக்கம் தானாக வந்தடைகிறது. 

ஏதாவது காரணத்தால் நாடி நரம்புகள் பலவீனமாகும் பொழுதுஅவைகளில் பல விதத்திலுள்ள மாசுக்கள் குவிவதற்கு இடையாகிறது.பிராணன் அசாதரண செயல்களில் ஈடுபடும்பொழுதும் சுஷுப்தி வந்து சேரலாம்” 
முனிவர் சொன்னார்:”  இருள் எங்கும் பரவிய பொழுது நான் யார் இதயத்தில் நுழைந்து வசிக்க ஆரம்பித்தேனோ, அவன் நீண்ட உறக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட்டான்.நானும் அந்த உறக்கத்தை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவித்தேன்.ஆனால் உண்ட உணவு செரிமானவுடன், நாடிகள் தூய்மையடையவும் பிராணன் பயணம் துவங்கவும்செய்தன.அந்த நேரத்தில் சுஷுப்தி பலவீனம் அடைந்தது.”
.

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 629

Yogavasishtam @ Maharamayanam 629

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 629

பிரம்மமே தான் உலகமாக ஒளிர்கிறது

ஸ்வப்ன: ஸ்வப்னோ ஜாக³ராயாமேஷ ஸ்வப்னே து ஜாக³ரா

ஸ்வப்னஸ்து ஜாக³ரைவேதி ஜாக³ரைவ ஸ்தி²தா த்³விதா⁴ (6.2/137/38)

स्वप्न: स्वप्नो जागरायामेष स्वप्ने तु जागरा

स्वप्नस्तु जागरैवेति जागरैव स्थिता द्विधा (6.2/137/38)

svapna: svapno jaagaraayaamesha svapne tu jaagaraa

svapnastu jaagaraiveti jaagaraiva sthitaa dvidhaa (6.2/137/38)

முனிவர் தொடர்ந்தார்:” அந்த கனவுலகிலும் சூரியசந்திரர்களும், மாமலைகளும், சமுத்திரங்களும்,தேவாசுர ஜாதிகளும்,நகரங்களும், காடுகளும், கால கணக்குகளும், திசைகளும், எல்லாமே இருந்தன.அந்த கனவுக் காட்சி உண்மை போல் தோன்றியது.உறக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்த பிறகு முளைத்த உலகம் அது என்று எனக்கு த் தோன்றியது.

நான் என்னையே கேட்டுக்கொண்டேன்:’ நான் இப்பொழுது உறக்கத்திலில்லையென்றாலும் ஏன் கனவுக்காட்சிகளை காண்கிறேன்?

சிறிது நேரம் யோசித்த பொழுது எனக்கு அதன் காரணம் புரிந்தது.’ கண்டிப்பாக அது போத சத்தில் ஒரு திவ்விய உருவம் தான்! அந்த போதத்தில் என்ன என்ன தோன்றுகின்றதோ, அவையெல்லாம் உலகமாக காணப்படுகிறது’

இந்த போதக் கரு எங்கெல்லாம் தன் சுய உருவத்தை காண்கின்றதோ, அங்கெல்லாம் , அப்பொழுது, உலகம் காணப்படுகிறது. என் போதம் ஆனந்தாவபோதத்தை விட்டு விலகிப் போவதில்லை.’கனவுப் பொருளாக தோன்றுகின்ற உலகம் அனந்தாவபோதத்தில் உருவாகின்ற ஒரு வெறும் கற்பனைத் தோற்றம் மட்டும் தான்’ என்று எனக்கு புரிகிறது.இந்த போதத்தின் ஒளிமயமான வெளிப்படுதல் தான் ஜாக்ரத் உலகம். முழுவதும் பிரித்து பார்க்க முடியாத, ‘ ஒன்றன்றி வேறில்லை’ என்ற ஏகமான பொருள் தான் !

“விழிப்பு நிலையுடன் ஒப்பிட்டு பார்க்கும் பொழுது கனவு என்பது வெறும் கனவு தான்! ஆனால் கனவு நிலையில் கனவு என்பது விழிப்பு நிலையே தான்! அப்பொழுது கனவிற்கும் விழிப்பு நிலை அனுபவத்திற்கும் எந்த வித்தியாசமும் கிடையாது.விழிப்பு நிலை இரண்டு விதத்திலுண்டு.”

.
ஒரு தனிமனிதன் என்பது போதமே தான்.நூற்றுக் கணக்கான உடல்கள் அழிந்தாலும் போதம் அழிவதில்லை.போதம் ஆகாயம்  போல்தான்.ஆனால் அதற்கு குறிப்பிட்ட ‘சரீரம்’ உள்ளது போல் தோற்றமளிக்கிறது.எல்லைகளற்ற ஒன்று பல எல்லைகளுக்குட்பட்ட பொருட்களாக உள்ளேயும் வெளியேயும் இருக்கின்றது என்று கூறலாம்.ஏனென்றால் எண்ணிக்கையிலடங்காத பொருட்கள் அனுபவம் எனும் வெளிச்சத்திற்கு வருவது,அந்த அனந்தாவபோதத்தில் இருந்து கொண்டு தான்.ஜீவன் உள்ளே உள்ள  உலகிற்கு போகும் பொழுது கனவுகள் முளை விடுகின்றது.ஜீவனில் வெளியுலக உணர்வு எழும்பொழுது அது விழிப்பு நிலையாகிறது.ஜீவன் தன் பார்வையை சுய இருப்பை நோக்கி ஒரு முனைப்படுத்தும் பொழுது  கனவு உண்டாகிறது.

இந்த ஜீவன் தான் வெளியில் தெரிந்தாலும் இல்லையென்றாலும் ஆகாயமாகவும், பூமியாகவும், காற்றாகவும் , மலையாகவும்,கடல்களாகவும், மற்றும் இன்ன பலவாகவும் பரந்து கிடக்கின்றது.இந்த சத்தியத்தை அறிவதோடு ஒருவன் வாசனைகள் என்ற மனோபாதிகளிலிருந்து விடுதலை பெற்று விடுகிறான்.

பிறகு நான், ‘ உறக்கம் என்றால் என்ன’ என்று என்னையே கேட்டுக்கொண்டேன்.அதைக் குறித்து விசாரம் செய்ய ஆரம்பித்தேன்.

இந்த பௌதிக பிரபஞ்சத்துடன் எனக்கு என்ன தொடர்புள்ளது? ‘நான் இனி ஓய்வு எடுத்துக்கொள்கிறேன்’ என்று எப்பொழுது ஒருவனுக்கு தோன்றுகிறதோ அப்பொழுது அவன் உறக்கத்திலாழ்கிறான்.உடலில் எப்படி சேதனமும்( மாற்றங்களுக்குட்பட்டதும்) அசேதனமும்( மாற்றங்களுக்குட்படாததும்),( நகம், முடி முதலியன) என்று இரண்டு பிரிவுகளை உள்ளதோ அது போல் உறக்கத்தையும் இரண்டாக பிரித்து பார்க்க முடியும்.

மனதில்,’ நான் அமைதியாக ஓய்வெடுக்கட்டும்’  என்ற எண்ணம் உதயமாகும் பொழுது உறக்கம் வருகிறது.இது ‘ விழிப்பு’ நிலையிலும் உண்டாகலாம்.

அதற்குப் பின் நான் நாலாவது நிலையான ‘ துரீயத்தைக்’ குறித்து விசாரணை செய்ய ஆரம்பித்தேன்.இந்த நிலையில் உலகம் என்னும் காட்சி முற்றிலும் மறைந்து போவது முழுமையான ஒளி உள்ளில் பரவுவதால்த் தான்.

உலகம் உண்மையானதாக இருக்கின்றது. எந்தவொரு பொருளும் மாற்றத்திற்குள்ளாவதில்லை.துரீய நிலை மாற்றமில்லாமல் இருப்பதால்த்தான் விழிப்பு-கனவு- உறக்கம் என்ற அவஸ்தைகளும் மாற்றங்களுக்குட்படாமல் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

‘ இந்த உலகம் ஒரு பொழுதம் சிருஷ்டிக்கப் பட்டதில்லை; அப்படி சிருஷ்டிக்கப் படுவதற்கான காரணங்களும் கிடையாது’ என்ற அறிவின் முழுமையில், ‘ பிரம்மமே தான் உலகமாக ஒளிர்கிறது’ என்ற பகுத்தறிவின் நிலை தான் துரீயம்.



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 628

Yogavasishtam @ Maharamayanam 628

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 628

உள்ளே காணும் கனவு வெளியே நிகழ்வது போல் தோன்றுவது ஏன்?

விவேஶ மானஸா மௌனி தத: ஶாஸ்த்ரவிவேகிதாம்ʼ

தி³னைரேவ யதா² புஷ்பமாமோதே³னனராஶயம்ʼ
विवेश मानसा मौनि तत: शास्त्रविवेकितां

दिनैरेव यथा पुष्पमामोदेननराशयं
vivesha maanasaa mauni tata: shaastravivekitaam

dinaireva yathaa pushpamaamodenanaraashayam
வேடன் உருவில் இருந்த வியாதன் கேட்டான்:” அப்படியென்றால், கடுமையான, அல்லது எளிதான பயிற்சிகள் எதுவும் இல்லாமல் ஒருவனால் எப்படி துக்கத்தை இல்லாமலாக்க முடியும்?”
முனிவர் சொன்னார்:” உன்கையிலிருக்கும் வில்லையும் அம்பையும் இப்பவே தூர எறிந்து விடு! பிறகு இங்கேயே மீதி நாட்களுக்குப் மௌனமாக இருந்து துக்கமேதுமில்லாதவனாக இருப்பாய்”

வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” வேடன் இந்த உபதேசத்தை எளிதாக ஏற்றுக்கொண்டான்.

‘ சில நாட்களிலேயே அவனில் வேத சாஸ்திரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட அறிவு உதயமாயிற்று.மலர்களின் மணம் ஒருவனின் உடலில் படருவது போல் எளிதாக நிகழ்ந்தது அது’

ஒரு நாள் அவர் முனிவரிடம் கேட்டார்: ‘ மகா முனியவர்களே! உள்ளத்தில் தோன்றும் கனவுக் காட்சிகள் ஏன் வெளியுலகில் நிகழ்வது போல் தோன்றுகிறது.’

முனிவர் சொன்னார்:’ என்னுள்ளும் இந்த கேள்வி முதலில் எழுந்தது உண்டு.அதற்கு தீர்வு காண்பதற்காக நான் என் கவனத்தை ஒரு முனைப் படுத்தி,தியானம் செய்ய ஆரம்பித்தேன்.தூய போதத் தியானத்தோடு பத்மாசனத்தில் அமர்ந்தேன்.ஆயிரமாயிரம் பொருட்களை நோக்கி போய்க்கொண்டிருந்த மனதை என் இதயத்தில் ஒருமுனைப் படுத்தினேன்.உயிர் மூச்சுடன்  என் மனதையும் வெளியே தள்ளிவிட்டேன். அந்த உயிர்மூச்சு- பிராணன்- ஒரு உயிரினத்தினுள்ளே பிரவேசித்து என் முன்னால் வந்து நின்றது..அந்த பிராணி பிராணனை உள்ளிழுத்துக் அதன் இதயத்தில் ஏற்றுக் கொண்டது.அப்பொழுது நான் அந்த பிராணியின் இதயத்தில் பிரவேசித்தேன்.என் புத்தி யால்( மேதா சக்தியினால்) அந்த பிராணியை பின் தொடர்ந்தேன்.

நான், அந்த பிராணியின் உள்பகுதி எண்ணிக்கையற்ற குழாய்களும் கால்வாய்களுமாக பகுக்கப் பட்டிருப்பதை கண்டேன்.குடல, பித்தப்பை, முதலிய பாகங்களைக் கண்டேன்.வீட்டு ப் பொருட்கள் நிறைந்த ஒரு வீடு போல் காணப் பட்டது..உள்ளே மிகுந்த சூடு அனுபவப்பட்டது.வெளியே இருந்து குளிர்மையான காற்று வந்து கொண்டிருந்ததால் உயிர் உடலில் நிலைத்து நின்றது.அங்கிருந்த குழாய்களில் இரத்தம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் உள்ளே ஒரே இருட்டாக இருந்தது.

பிராண வாயுவின் போக்கில் ஏதாவது ஏற்ற இறக்கங்கள் ஏற்பட்டால், இந்த இரத்தம் குழாய்கள் உடலின் ஆரோக்கியமின்மையை துல்லியமாக காட்டித் தந்தது.அதில் ஒரு குழாய் தாமரையின் தண்டு போல் இருந்தது.அதன் வழியாக வலுவான காற்று சஞ்சரிக்கும் பொழுது , சிறிதே வாயு பயணிக்கும்பொழுது பொழுது ஏற்படும் ஓசை கேட்டது.பலவிதமான பொருட்களால் அந்த இடம் நிறைந்திருந்தது .ஆனால் பிராண வாயுவின் ஓட்டம் இவைகளையெல்லாம் கோர்த்து சொருமிப்புடன் செயலாற்ற வைத்தது.

உடலின் சில பகுதிகள் சுமுகமாகவும்.வேறு சில பகுதிகள் கலக்கமாகவும்இருந்தன.நாக்கின் கீழ்ப் பகுதியில் எங்கோ உலக சங்கீத வித்வான்களின் கச்சேரி நடப்பது போலவும்,மற்ற சில பகுதிகளில் இனிய பாட்டுக்கள் கேட்பது போலவும் தோன்றியது.நான் அந்த பிராணியின் இதயத்தில் நுழைந்தேன்.அங்கு நான் ஒளியின் தத்துவமாக மாறினேன்.அங்கு மூன்று உலகங்களும் பிரதிபலிக்கின்றதை கண்டேன்.அங்கு மூன்று உலகங்களுக்கும் காணத் தகுந்த ஒளி இருந்தது.எல்லா உயிரினங்களின் உள்ளுணர்வு அது தான்! அங்கு தான் ‘உயிர்’ வாழுகிறது.

ஜீவன் உடல் முழுவதும் பரவியிருக்கிறது.ஆனால் ஆத்ம ஒளி என்ற உள் பிரகாசத்திற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட இடமுண்டு.பிராண வாயுவால் சூழப்பட்டு பாதுகாப்பான இடத்தில் நிலைகொள்கின்றது அது. மண்பானையில் நீர் நுழைவது போல், நான் அதன் உள் நுழைந்தேன்.என் ஆத்ம ஒளியில் இருந்து கொண்டு நான் விசுவத்தை முழுவது மாகக் கண்டேன்.



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 626

Yogavasishtam @ Maharamayanam 626

தினமொரு சுலோகம்

 நாள் 626

தேவர்களின் புலம்பல்

தே³வா ஊசுரயம்ʼ தே³வி உபஹாரி க்ருʼதோஅம்பி³கே
ஸார்த⁴ம்ʼ ஸ்வபரிவாரேண ஶீக்⁴ரமாஹ்ரியதாமிதி (6.2/134/14)

देवा ऊचुरयं देवि उपहारि कृतोअंबिके
सार्धं स्वपरिवारेण शीघ्रमाह्रियतामिति (6.2/134/14)

devaa oochurayam devi upahaari kri’toambike

saardham svaparivaarena sheeghramaahriyataamiti (6.2/134/14)
பாஸன் தொடர்ந்தார்:” சித்தர்களுடையதும் மாமுனிவர்களுடையதுமான பிரார்த்தனையைக் கேட்டு திவ்விய ஜனனியாக கருங்காளி தோன்றினாள்.அவள் இரத்தமும் நீரும் இல்லாமல் காய்ந்து வரண்டு போய் காணப்பட்டாள்.அனேகம் சைத்தான்களும் பிசாசுக்களும் அவளுக்கு சேவை செய்து கொண்டு கூடவே வந்தார்கள்.அவள் ஆகாயம் தொடும்படியான உயரத்துடன் காணப்பட்டாள்.பரம்பொருளில் உறுதியாக நிலை கொண்ட அவள் அந்த பேய் உருவத்தின் மீது அமர்ந்தாள்.

தேவர்கள் சொன்னார்கள்:” அம்மா, திவ்விய ஜனனீ, இதோ அம்மாவிற்கான காணிக்கை! அம்மா நீ உன் பரிவாரங்களோடு சேர்ந்து இந்த பிணத்தை ஒரு நொடியில் உண்டு தீர்க்கவும்.”

தேவர்கள் இவ்வாறு கூறினவுடன் மகா காளி தனது பிராணசக்தியை பயன்படுத்தி அந்த பிணத்திலிருந்து உயிர்சக்தியை உறிஞ்சி குடிக்க ஆரம்பிததாள்..அவளது தேகம் படிப் படியாக புஷ்டியடைய ஆரம்பித்தது.அவளுக்கு வயிறு நிறைந்ததும் நடனமாட ஆரம்பித்தாள்.

உலக- உலகமல்லாத மலைத் தொடர்ச்சியில் , உலகின் எல்லைகளில் அமர்ந்திருந்த தேவர்கள் இந்த காட்சியை கண்டு களித்தார்கள்.பிசாசுக்கள் அந்த பிணத்தைத் தின்ன ஆரம்பித்தார்கள்.உலகின் நிலைமை அப்பொழுது மிகவும் பரிதாபமாக இருந்தது.உலகிலிருந்த மலைகள் உடைந்து பொடிப் பொடியாயிருந்தன! ஆகாயம் இரத்தத்தின் சிகப்பு நிறத்தில் உள்ள  ஆடைணிந்தது போல் தோன்றியது.நடனம் செய்து கொண்டே அம்மா காளி தன் ஆயுதங்களை சுழற்றி அங்கும் இங்கும் எறிந்தாள்.அதன் தாக்கத்தில் மீதமிருந்த நகரங்களும் பட்டணங்களும் அழிந்தன.அவைகளைக் குறித்துள்ள ஞாபகங்கள் மட்டும் தான் மீதமிருந்தது.

உலகம் முழுவதும் காளியின் பரிவாரங்களான பிசாசுக்களால்  நிறைந்தது.உலக- ஆலோகத்திலுள்ள மலை உச்சிகளில் நின்றிருந்த தேவர்களின் மனதில் பீதி நிறைந்திருந்தது.”

இராமன் வஸிஷ்டரிடம் கேட்டான்:” அந்த உயிரற்ற சடலம் உலகம் முழுவதும் நிறைந்து மூடியிருந்தது என்று சொன்னீர்களல்லவா? பிறகு எப்படி உலக- உலகிலில்லா மலைகளைக் காண்பதற்கு முடிந்தது?”

வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” அந்த மலைகள் அந்த பிணத்தின் தோள்களுக்கு மேல் தெரிந்தது.

தேவர்கள் இவ்வாறு சிந்திக்கத் தலைப்பட்டனர்:’ ஐய்யோ! இந்த பூமிக்கென்னாயிற்று? சமுத்திரங்கள் எங்கு போய் மறைந்தன? மனிதர்களுக்கும் மலைகளுக்கும் என்ன ஆயிற்று? எங்கே சந்தன மரங்கள் நிறைந்த, நறுமணம் கமழும் மலர்வாடிகளிருந்த மலய பர்வதம்? இமயமலையிலுள்ள வெண்மையான பனி மலைகள் சேறு புரண்டதாகக் காணப்படுகிறது.பகவான் விஷ்ணுவின் இருப்பிடமான பாற்கடல்,விரும்பியதை தரக்கூடிய கற்பப்ப விருட்சம்,தயிர், தேன், மது, பால், போன்றவையாகளால் நிறைந்து விழுந்து கொண்டிருந்த  கடல்கள் எங்கு போய் மறைந்தன.தென்னை மரங்கள் நிறைந்திருந்த மலைகளையும் காணோம்.கிரௌஞ்ச பூமண்டலமும், அதில் நிறைந்திருந்த மலைத் தொடர்ச்சிகளும்,பிரம்மாவின் வாகனமான அன்னம் விளையாடுகின்ற, அப்சரஸுகள் விளையாடுகின்ற , தாமரை மலர்கள் நிறைந்த ஏரிகளையும் காணவில்லை.மாமுனிவர்கள் வசிக்கின்ற குகைகளையும் காணவில்லை.இவைகளெல்லாம் இருக்கின்ற புஷ்கரணி தேவையே காணவில்லை.சுத்தமான நீர்நிறைந்த கோமேதகத் தீவு, நினைத்த மாத்திரையிலேயே ஐசுவரியம் தருகின்ற ஶாகத் தீவு இவையெல்லாம் கூட அழிந்து விட்டிருக்கின்றன.

பூங்காவனங்களும் காடுகளும் அழிந்து விட்டிருக்கின்றன.பணிப்பளுவால் பலவீனமடைந்த ஆட்கள் இனிமேல் எங்கு ஓய்வெடுப்பார்கள்? கரும்பு தோட்டங்கள் எல்லாம் அழிந்து விட்டதால் இனி எப்படி இனிப்பு கிடைக்கும்?

மற்ற எல்லா தீவுகளையும் பலனடையச்செய்யும் ஜம்புத் தீவு கூட அழிந்து விட்டது.என்னே கஷ்டம்! அந்த எல்லோருக்கும் அபயம் நல்குகின்ற பூமி எங்கு போய் மறைந்தது?” இப்படி அங்கலாய்த்தார்கள் தேவர்கள்.
.

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 622

Yogavasishtam @ Maharamayanam 622

தினமொரு சுலோகம்

 நாள் 622

பிரம்மமே  சத்யம்! அதுவே மித்யையும்!

கல்பனம்ʼ தத்பரம்ʼ ப்³ரஹ்ம பரம்ʼ ப்³ரஹ்மைவ கல்பனம்ʼ
சித்³ரூபம்ʼ நானயோர்பே⁴த³: ஶூன்யத்வாகாஶயோரிவ (6.2/131/20)

कल्पनं तत्परं ब्रह्म परं ब्रह्मैव कल्पनं
चिद्रूपं नानयोर्भेद: शून्यत्वाकाशयोरिव (6.2/131/20)

kalpanam tatparam brahma param brahmaiva kalpanam

chidroopam naanayorbheda: shoonyatvaakaashayoriva (6.2/131/20)

விசுவாமித்திர முனிவர் கூறினார்:” மன்னவா, மேலான ஞானம் பெறாத்தால், போதம் விழித்தெழாமல், இந்த சம்சார சாகரத்தில் உழலுபவர்களை அனேகருண்டு.முன்னொரு காலத்தில் பதினேழு இலட்சம் வருடங்கள் சம்சாரத்தில் உழன்று கொண்டிருந்த ஒரு அரசன் இருந்தான்.

அந்த மாதிரி ஆட்கள் பௌதிக விஷயங்களை நினைத்துக் கொண்டும் ஆராய்ந்து கொண்டும் அவைகளின் குணநலன்களைக் குறித்து சிந்தித்துக்கொண்டும் வாழ்நாளை கழிக்கிறார்கள்.

இந்த சிருஷ்டிஎன்பது பிரம்மாவின் மனதில் உருவான கற்பனையின் விளைவே!

ஒரு பந்தின் மேல் சதா ஊர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற எறும்பு போல் மனிதர்கள் எப்பொழுதும் பயணித்துக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். அனந்தமான ஆகாயத்தில்’ கீழ்’, ‘ மேல்’ என்றெல்லாம் கிடையாது.ஆனால் பொருட்கள் விழுந்தால் அது கீழே விழுந்து விட்டது என்று சொல்கிறார்கள். பறவை உயரத்தில் பறந்தால் அது ‘ மேலே’ பறக்கிறது என்கிறார்கள்.

இந்த உலகில் ‘ வாததனம் ‘ என்றொரு இடம் உள்ளது. அங்கு மூன்று அரச குமாரர்கள் இருந்தார்கள்.அவர் கள் இந்த உலகின் எல்லைக்குச் சென்று உலகில் என்ன என்ன உள்ளது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தீருமானித்தாரகள்.சிறிது காலம் அவர்கள் பூமியிலுள்ள பொருட்களை ஆராய்ந்தார்கள்.பிறகு கடலிலுள்ள பொருட்களை ஆராய்ந்தார்கள்.இப்படி எல்லா பொருட்களைக் குறித்தும் பூர்ணமாக அறிந்து கொள்ளும் முயற்சியில் பல பிறவிகள் எடுத்தார்கள்.

ஆனால் அவர்களுக்கு உலகின் எல்லைவரை செல்லவே முடியவில்லை.அவர்கள் பந்தின் மேல் ஊர்ந்து கொண்டிருக்கும் எறும்புகளைப் போல் @பூகோளத்தின் ஒரு பகுதியிலிருந்து இன்னொரு பகுதிக்குச் போய்க்கொண்டேயிருந்தார்கள்.அவர்கள் இன்னமும் அலைந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள்.இந்த சம்சாரம் எனும் பிரமைக் காட்சிகளுக்கும் முடிவே கிடையாது.எல்லைகளற்ற போதத்தினால் உருவான இந்த பிரமைகளுக்கும் எல்லை கிடையாது.

” ‘ பரப்பிரம்மம் என்பது தான் சத்தியம்! அதுவே கற்பனையும்! ஒன்றே சத்யமும் மித்யையும் இருக்கிறது. இரண்டுமே தூய அவபோதம் தான்.ஆகாயமும் வெறுமையும் எப்படி வித்தியாசங்கள் எதுவும் இல்லாமலுள்ளதோ அது போல் இவை இரண்டும் வித்தியாசங்கள் எதுவுமில்லாமல் இருக்கின்றன! 

நீர்பரப்பில்த் தோன்றும் அலைகளுக்கும் உள்ளே தோன்றும் சுழல்களுக்கும் என்ன வித்தியாசம் ? இரண்டும் நீர் தானே! போதத்திலிருந்து வேறாக ஒன்றும் உருவாக வாய்ப்பே கிடையாது என்கின்றபொழுது இன்னொரு பொருள் எங்கிருந்து வரமுடியும்?

அனந்தபோதத்திற்கு விசுவமாக தானாகவே ஒளிர்வதற்கு தனியாக விருப்பம் எதுவும் தேவையில்லை.

அனந்த போதத்தில் எவ்விதமான உருவங்களும்,எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் தோன்ற முடியும்.அந்தஅந்த உருவங்களுக்கேற்ற குணங்களையும் தனதாக்கிக் கொள்ள முடியும்.போதத்தின் நுண்ணிய அணுவில்க் கூட எல்லைகளில்லாத சிறிதும் பெரிதுமான எல்லாவிதமான அனுபவங்களுக்கும் வாய்ப்புக்கள்  உள்ளடங்கியிருக்கின்றன..

மலைகளிலும் சிறிய கற்களும் பாறைகளும் உள்ளடங்கியிருக்கின்றன என்பது போல்த் தான் அது.அனுபவங்கள் அததற்கான நியத அனுபவங்களாக எங்கும் அனுபவப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.

உண்மையில் பார்க்கப் போனால் அவை எதுவுமே அனுபங்களில்லை தானும் ! அவை எல்லைகளற்ற அவபோதமே தான்!

இப்படிப்பட்ட அனுபவங்களின் கூட்டுத் தொகை தான் உலகம்.பிரம்மத்தின் ஒளிமயமான வெளிப்பாடு!
என்னே ஆச்சரியம் ? தன்னுடைய சுய ‘சத்’ உருவம் கைவிடாமலே, பிரம்மம் , ‘ நான் ஒரு ஜீவாத்மா’ என்று எண்ணுகிறது! 

பாஸ மன்னா, இனி தங்கள் அனுபவங்களை விவரமாகச் கூறுவீர்களாக!

பின்குறிப்பு: @  நமது மாமுனிகள் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் முன்னாலேயே ‘பூமி உருண்டையானது. பந்து போலுள்ள  அதன் மேற்பரப்பில் மனிதர்களும் மற்ற உயிரினங்களும் வசிக்கின்றனர்’ என்று அறிந்திருந்தனர். கலீலியோவும் மற்ற மேற்கத்திய விஞ்ஞானிகளும் இந்த உண்மையை கண்டறிய ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாயின.. 

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 627

Yogavasishtam @ Maharamayanam 627

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 627

இரண்டு வித சிருஷ்டிகள்

ப்³ரஹ்மாதீ³னாம்ʼ த்ருʼணாந்தானாம்ʼ த்³விதா⁴ ப⁴வதி ஸம்ப⁴வ:

ஏகோ ப்³ரஹ்மமயோ(அ)ன்யஸ்து ப்⁴ராந்திஜஸ்தாவிமௌ ஶ்ருʼணு (6.2/136/22)

ब्रह्मादीनां तृणान्तानां द्विधा भवति संभव:

एको ब्रह्ममयोऽन्यस्तु भ्रान्तिजस्ताविमौ शृणु (6.2/136/22)

brahmaadeenaam tri’naantaanaam dvidhaa bhavati sambhava:

eko brahmamayo’nyastu bhraantijastaavimau shri’nu (6.2/136/22)
தேவர்களின் சிந்தனை தொடர்ந்தது:’ பாருங்கள்; பிசாசுக்கள் எல்லோருமாக அந்த பிணத்தைத் தின்று தீர்த்து விட்டார்கள்.ஆகவே பூமியை காண முடிகிறது. அந்த உடலிலிருந்து எலும்புகள் புது மலைகளாக உருவெடுத்திருக்கின்றன.’

தேவர்கள் இவ்வாறு சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது பிசாசுக்கள் ஆகாயத்தில் நடனமாட ஆரம்பித்தார்கள்.தேவர்கள்  பூமியில் சிறிதே மீதமிருந்த இரத்தத்தை எடுத்து சமுத்திரத்தில் ஊற்றினார்கள்.பிறகு ‘சமுத்திர நீர் மது வாகட்டும்’ என்று சங்கற்பம் செய்தார்கள்.அது அப்படியே ஆயிற்று. பிசாசுக்கள் மதுவை குடித்து விட்டு மது மயக்கத்தில் நடனத்தைக் தொடர்ந்தார்கள்.

இந்த பூமி மேதஸால் உருவானதால் அது மேதினி என்றறியப்படலாயிற்று.அவ்வாறு பூமியில் உயிரினங்கள் மீண்டும் தோன்றின.சிருஷ்டிகர்த்தா ஒரு புது  உலகையும் மனித குலத்தையும் சிருஷ்டித்தார்.

பாஸன் சொன்னார்:’ நான் அக்னி தேவனிடம் கேட்டேன்:’ இறப்பதற்கும் முன் யாராயிருந்தேன்.?’

என் கேள்விக்கு பதிலாக அக்னி தேவன் ஒரு கதையை கூறினார்: ‘ கேள், எல்லைகளற்ற ஒரு இடம் உள்ளது.அது முழுவதுமாக தூய போதமாக இருந்தது.அதில் அனேகம் உலகங்கள் நுண்ணிய அணுக்களாக ஊர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.அதில் ஒரு விசுவ புருஷன் தோன்றினான்.அவன் ஆத்மாவை உணர்ந்தவன். நாம் கனவுகள் காண்பது போல், அவனுக்கு தனது சக்தியை சுய ஒளியில் உணர்ந்திருந்தாள்.அவனது அனுபவங்களிலிருந்து ஐம்புலன்கள்,அவையின் அங்கங்கள்  என்று எல்லாம் உருவாயிற்று.அதுவே ஒரு உடலாகவும் உருமாறியது.இந்திரியங்கள் தங்களுக்கேற்ற பொருட்களை கற்பித்து எல்லாவற்றையும் ஒன்றாக்கி உலகத்தை சமைத்தது. .
அந்த உலகில் அசுரன் என்ற பெயரில் ஒரு உயிரினம் தோன்றியது.அவனுக்கு தனது சக்தியில் மதிப்பேற்பட்டது. ஒருமுறை ஒரு முனிவரின் குடிலை அழித்தத காரணமாக அவரின் சாபத்தைக் ஏற்று வாங்க வேண்டி வந்தது.அந்த முனிவர்,’ நீ உன் உருவத்தின் காரணமாக அகங்காரியானாய்.நீ இறந்து ஒரு கொசுவாக பிறப்பாய்’ என்று சபித்தார்.அவன் அந்த சாபத்தின் காரணமாக ஒரு கொசுவாக பிறந்தான்.. 

அந்த கொசு இறந்து சாம்பலாயிற்று. மயங்கி விழுந்த மனிதனைப்போன்ற, அவன் உடலில்லாமல் ஒரு உயிரானான்.அந்த உயிர் ஆகாயத்தில் கலந்துவிட்டது.பிறகு அந்த உயிர் வாயுவுடன் கலந்தது. வாயு உயிர் சக்தி தான் ! அவனில் ஜீவன் உயிர்த்தெழுந்தது.அது உயிர்சக்தியையும் நீரையும் சேர்த்துக்கொண்டது.தன் மூலப்பொருட்களான பஞ்ச பூதங்களையும் அனந்த போதத்தின் ஒரு நுண்ணிய அணுவையும் சேர்த்து அந்த சத் வஸ்து ஒரு தனித்துவத்துடன் அசைய ஆரம்பித்தது.சாதகமான சூழ்நிலைகளிலும் விதையிலிருந்து முளை வெளிப்படுவது போல் அவனில் அனந்தபோதம் முளை விட்டது.
அந்த முளைவிட்ட அவபோதத்தில் முனிவரின் சாபம், கொசுவின் கற்பனைகள் எல்லாம் இருந்தன.அப்படி அந்த சத் வஸ்து ஒரு கொசுவாயிற்று.

இராமனின் கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் முறையில் வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” பிரம்மா முதல் புற்கொடி வரை எல்லா உயிரினங்களும் இரண்டு விதமான பிறவிகளுக்கு ஆட்பட்டவர்களாகிறார்கள்.ஒன்று : பிரம்மாவின் சிருஷ்டி. இரண்டு: பிரமையினால் உண்டாகும் சிருஷ்டி

சிருஷ்டிகர்த்தாவின் உள்ளத்தில் முதன் முதலாக உண்டாகும் யதேச்சையான , முன் ஒருபொழுதும் அனுபவப்படாத,  முதல் சங்கற்பம் பிரம்மாவின் சிருஷ்டி.அது கர்ப்பப் பையிலிருந்து உண்டாகும் பிறவியில்லை.

லயித்து ப் போயுள்ள வாசனைகளாலும் பிரமையினாலுண்டாகின்ற கற்பனைகளாலுண்டாகின்ற சிருஷ்டிகள் மாயா சிருஷ்டிகள்.அவை விஷய – விஷயீ கட்டுக்குள் பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் சிருஷ்டிகள்.”

அந்த கொசு தனது துணையுடன் ஒரு புற்கொடியில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தது.அந்த புற்கொடியை ஒரு மான் தின்றுவிட்டது. மானைப் பார்த்துக்கொண்டே இறந்ததால் அது ஒரு மானாக பிறந்தது.ஒரு வேடன் அந்த மானைக் கொன்றான்.அடுத்த பிறவியில் அந்த மான் வேடனாக பிறந்தது.

வேடன் காட்டில் அலைந்து திரியும் பொழுது ஒரு முனிவரை சந்தித்தான்.அந்த முனிவர் அவனில் போதத்தை விழித்தெழ செய்தார்.

‘ ஏன் நீ இந்த கேடு கெட்ட வாழ்க்கை வாழ்கிறாய்? வேடனின் வாழ்க்கையைத் துறந்து மோக்‌ஷ வழியில் சென்று நிர்வாண நிலையை அடைவாயாக!’ என்று முனிவர் உபதேசித்தார்.



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 623

Yogavasishtam @ Maharamayanam 623

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 623

பாஸ மன்னனின் அனுபவங்கள்.

ப³ஹு த்³ருʼஷ்டம்ʼ மாயா த்³ருʼஶ்யம்ʼ ப³ஹு ப்⁴ராந்தமகே²தி³னா

வஹ்வேவ ப³ஹுதா³ நூனமனுபூ⁴தம்ʼ ஸ்மராம்யாஹம்ʼ (6.2/131/30)

बहु दृष्टं माया दृश्यं बहु भ्रान्तमखेदिना

वह्वेव बहुदा नूनमनुभूतं स्मराम्याहं (6.2/131/30)

bahu dri’sht’am maayaa dri’shyam bahu bhraantamakhedinaa

vahveva bahudaa noonamanubhootam smaraamyaaham (6.2/131/30

பாஸன் சொன்னார்:” நான் அங்கும் இங்கும் அலைந்து திரிந்தேன்.பலவற்றையும் கண்டேன்,அனுபவித்தேன்.இருந்தும் எனக்கு அசதி தோன்றவேயில்லை.நான் பல விஷயங்களையும் பலவிதங்களில் அனுபவித்தேன். இதையும் நான் நினைவு கூறுகிறேன்.
வெவ்வேறு உடல்களில் குடியேறிய எனக்கு நீண்ட காலம் எண்ணிக்கையற்ற சுக- துக்க அனுபவங்கள் ஏற்பட்டன.

பலவிதமான ஆசைகளாலும் சாபங்களாலும் நான் வெவ்வேறு உடல்களை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டி வந்தது.எண்ணிக்கையிலடங்காத பொருட்களும் காட்சிகளும் நான் கண்டேன் ; அனுபவித்தேன்.எல்லாவற்றையும் காண வேண்டும் அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை என்னுள் இருந்து கொண்டேயிருந்தது.அக்னி பகவான் அம்மாதிரியான ஒரு வரத்தை ஏற்கனவே எனக்குத் தந்திருந்தார்.

விசுவத்தைக்குறித்து அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது தான் எனது வாசனைகளாக இருந்தது.ஆகவே, நான் பலவிதமான உடல்களை ஏற்றுக்கொண்ட பொழுதும் எனது ஆரம்ப இலட்சியத்தை மறக்கவில்லை..ஏறக்குறைய ஓராயிரம் வருடங்கள் மரமாக வாழ்ந்தேன்.அப்பொழுது என் ஆசைகள் என்னிலேயே மையம் கொண்டிருந்ததால் நான் பலவிதமான துன்பங்களை அனுபவிக்க வேண்டிவந்தது.மனோ விருத்தி எதுவுமே இல்லாமல் நான் பூக்களையும் காய்களையும் உற்பத்தி செய்து கொண்டிருந்தேன்.

பிறகு ஒரு நூறு வருடங்கள் மேரு மலையுச்சியில் தங்க நிறமுள்ள மானாக மேய்ந்து கொண்டிருந்தேன்.புல் மேய்ந்து கொண்டிருந்த எனக்கு சங்கீதத்தில் விருப்பம் இருந்தது.மிகவும் சிறிய பிராணியாக இருந்த நான் யாருக்கும் எந்த விதமான பாதகமும் செய்யாதவனாக இருந்தேன்.
ஐம்பது ஆண்டு காலம் நான் ஒரு வன் மிருகமாயிருந்தேன். அப்பொழுது எனக்கு எட்டு கால்கள் இருந்தன. நான் சிங்கத்தை விட அதிக பலமுள்ளவனாக இருந்தேன்.பிறகு நான் ஒரு படிப்பாளியாக இருந்தேன்.அதன் பின் ஒரு அன்னமாக பிறந்தேன்.அந்த உருவில் ஆயிரத்து ஐந்நூறு வருடம் வாழ்ந்தேன்.பிரம்மாவின் வாகனமான ஹம்ஸத்தின் மகனாயிருந்தேன் நான்.பிறகு ஒரு நூறு வருட காலம் பகவான் நாராயணனின் பக்தர்கள் பாடும் திவ்ய சங்கீதம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்..பிறகு ஒரு குள்ள நரியாக காட்டில் வசித்தேன்.அந்த காட்டில் மதம் பிடித்த ஒரு யானையின் முன்னால் அகப்பட்டு இறப்பின் படிகளையும் மிதித்தேன். அந்தக் கணத்தில் அந்த யானையை ஒரு சிங்கம் அடித்துக் கொன்றதால் பிழைத்துக் கொண்டேன்.அதன் பின் நான் ஒரு அப்ஸரஸாக பிறந்தேன்.வேறு ஒரு உலகில் தனியனாக வாழ வேண்டி வந்தது ஒரு முனிவரின் சாபத்தால்த்தான்.

அதன் பின் ஒரு நூறு வருடகாலம் ஒரு வால்மீகப் பறவையாக வாழ்ந்தேன்.என் கூடும் அந்த கூடிருந்த மரமும் நசித்துப் போனவுடன் என் துணைவனும் என்னை விட்டுப் பிரிந்து போனான்

பிறகு நீண்ட காலம் தொலைவில் ஒரிடத்தில் தனியனாக வாழ்ந்தேன்.பிறகு தவத்தில் ஈடுபட்டு சன்னியாசியாக வாழ்ந்தேன்.அந்த காலத்தில் ஆசையின்மையை பயின்று வந்தேன்.அப்பொழுது நிறைய விஷயங்கள் புரியலாயிற்று.நீர்மட்டுமுள்ள ஒரு உலகைக் கண்டேன்.

வேறு ஒரிடத்தில் ஒரு பெண்மணியின்  உடலில், கண்ணாடியலென்பது போல் மூன்று உலகங்களும் பிரதிபலித்துக் கண்டேன்.அவளிடம் ‘ யார்நீ’ என்று கேட்டதற்கு, அவள் ‘ நான் தான் தூய அவபோதம்’ என்றாள்.அவள் கூறினாள்,” இந்த உலகங்கள் எல்லாம் என அவயவங்கள்! தங்களில் ஆச்சரியத்தை உண்டு பண்ணியுள்ளது போல் எல்லாப் பொருட்களும் ஆச்சரியம் தான்! எல்லாவற்றையும் இதே மாதிரி ஆச்சரியத்தோடு பார்க்கும் வரை தங்களால் ஒன்றின் உண்மை நிலைமையையும் அறிந்து கொள்ள முடியாது.உலகங்கள் ஒருவனின் அவயவங்களே! கனவில் கேட்கும் ஒலிகள்போல் நான் எல்லாருடைய குரல்களையும் கேட்கிறேன்.”

எண்ணிக்கையில் அடங்காத உயிரினங்கள் அவளில்லாமல் உற்பத்தியாகி, அவளிலேயே லயித்து விடுகின்றன.வேறு ஓரிடத்தில் நான் ஒரு விசித்திரமான மேகத்தைக் கண்டேன்.அதில் ஒன்றுக்கொன்று மோதிக்கொள்கின்ற அம்புகள் உளவாக்கின  அதி பயங்கரமான ஓசையை கேட்டேன்.அந்த மேகம் பொழிந்தது ஆயுத மழையாக இருந்தது.

வேறு ஒரு உலகம் இருளடைந்ததாக இருந்தது.அந்த உலகிலிருந்து கிராமங்கள் வேறு ஒரு உலகை நோக்கி பறந்து போய்க் கொண்டிருந்தன.தங்களின் கிராமத்தை வேறு ஒரு உலகில் கண்டேன். 

மேலும் வேறு ஒரு உலகில் எல்லா உயிரினங்களும் ஒரே போல் இருந்தன. வேறு ஒரு உலகில் சூரிய சந்திரரர்களோ நட்சந்திரங்களோ இல்லாமலிருந்தது.ஆனால் அங்கு இருளும்  இல்லாமலிருந்தது.அங்கிருந்த உயிரினங்கள் சுயமாகவே ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்தன.அவர்கள் தான் அந்த உலகை ஒளிமயமாக்கியது. 

நான் காணாத உலகங்களோ, எனக்கு ஏற்படாத அனுபவங்களோ கிடையாது! 



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 621

Yogavasishtam @ MAHARAMAYANAM621

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 621

பாஸனின் மறு வரவு!

யேனைவாப்⁴யுதி³தா யஸ்ய தஸ்ய தேனா வினா க³தி:
ந ஶோப⁴தே ந ஸுக²தா³ ந ஹிதாய ந ஸத்ப²லா (6.2/130 to/2)

येनैवाभ्युदिता यस्य तस्य तेना विना गति:

न शोभते न सुखदा न हिताय न सत्फला (6.2/130 to/2)

yenaivaabhyuditaa yasya tasya tenaa vinaa gati:
na shobhate na sukhadaa na hitaaya na satphalaa (6.2/130 to/2)

இராமன் கேட்டான்:” இந்த மான்பேடைக்கு  துரதிர்ஷ்டமான இந்த நிலையிலிருந்து யார் மூலமாக முக்தி கிடைக்கும்?”

வஸிஷ்டர் சொன்னார்:” இந்த நிலையிலிருந்து முக்திக்கான வழி, இந்த நிலைக்கான காரணம் என்னவோ அதுவே தான்.வேறு எந்த வழியும் பூரண முக்தியளிக்க மாட்டா! ஏனென்றால் மற்ற வழிகள் எதுவும் ஆனந்தமோ, நன்மையோ, நல பலன்களையும் தர வல்லவையல்ல!

விபஶ்சித் மன்னன் அக்னியை பூசித்து வந்தானல்லவா? இந்த மான் அக்னியில் பிரவேசிப்பதோடு, நெருப்பிலிட்ட தங்கம் போல் ஜொலிப்புடன், அவர் தனது முன்னாலிருந்த நிலையை அடைவார்.இப்பொழுது பாருங்கள், நான் இந்த மானை அக்னிக்கு அழைத்துச் செல்கிறேன்.”

வால்மீகி சொன்னார்:” இவ்வாறு கூறி வஸிஷ்டர் தனது கமண்டலத்திலிருந்து சிறிதே ஜலத்தை எடுத்து ஆசமனம் செய்தார்.திடீரென அவை மத்தியில் ஒரு அக்னி குண்டம் தோன்றியது. விறகு,புகை, நெருப்பு பொறிகள் எதுவுமே இல்லாமல்,நெருப்பு ஜ்வாலை எழும்பியது. அவையோர்கள் துள்ளிக்குதித்து அவையின் ஓரங்களில் ஒதுக்கினார்கள் அந்த மானோ நெருப்பைக் கண்டு ஆவேசத்துடன் துள்ளிக் குதித்தது.”

வஸிஷ்டரும் தியானத்தில் மூழ்கிவிட்டார்.பூர்வ வாசனைகளிலிருந்து விடுபட அவர் அந்த மானை ஆசீர்வதித்தார்.அக்னி தேவனிடம் அவர் இவ்வாறு பிரார்த்தித்தார்.:” பூர்வ ஜன்மத்தை கருத்தில்க் கொண்டு இவரை மான் பிறவியிலிருந்து விபஶ்சித் மன்னனின் நிலைக்கு திரும்பவும் கொண்டு வருவாய்! ”

மகாமுனிவர் இவ்வாறு பிரார்த்தித்து முடித்ததும், மான் அக்னியை நோக்கி குதித்து பாய்ந்தது.

மான் சிறிது நேரம் அக்னியில் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டது. எல்லோரும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே, மெதுவாக மான் உருவத்திலிருந்தது மனித உருவத்திற்கு மாறியது.ஐசுவரியம் தளும்பி நிற்கின்ற அழகான ஒரு மனித உருவம் அக்னியிலிருந்து வெளி வந்தது.அவர் வெளி வந்தவுடன் அக்னி காணாமல் போய்விட்டது.

அவையோர் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள் ,” மன்னவனே வருக! அமர்வீர்களாக! தாங்கள் சம்சார சாகரத்தில் உழன்று களைப்பஐந்திருப்பீர்கள்.ஆகவே ஓய்வெடுத்துக் கொள்வீர்களாக!”

அவையோர் ஆச்சரியத்துடன் ஒருவருக்கொருவர் சொல்லிக்கொண்டார்கள்:” என்னே ஒரு ஒளி இவர் முகத்தில்? கதிரவனைப் போல் ஓளிர்கிறான்! இவன் ‘பாஸன்’ ( கதிரவன்) என்ற பெயரில் புகழ் அடைய  போகிறான்.”

ஒரு நிமிடம் தியானத்திலாழ்ந்த பொழுது பாஸனுக்கு தனது பூர்வ காலம் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.அவையில் ஏற்பட்ட சலசலப்பு அடங்கி எங்கும் அமைதி நிலைத்தது.பாஸன் எழுந்து வஸிஷ்டரை வணங்கினான்.முனிவரும் அவனை ஆசீர்வதித்தார்:” உன்னை சூழ்ந்திருந்த அஞ்ஞானச் சுழல் நீங்கி, நீ உன் சுயநிலைக்கு திரும்புவாய்!”

பாஸன் இராமனையும் வணங்கினான்.

தசரத மன்னனும் பாஸனை வரவேற்று வணங்கி அமர வைத்தான்.

பாஸனும் மகாராஜாவின் உபசாரத்தை ஏற்றுக்கொண்டு ஆசனத்தில் அமர்ந்தான்.
.தசரத மன்னன் தொடர்ந்து சொன்னான்:” சங்கிலியால் கட்டப்பட்ட ஒரு யானையைப் போல் விபஶ்சித் மன்னன் பல சோதனைகளுக்காளாகி,மீண்டு வந்துள்ளான்.தங்களது மனோ நிலைகளில் ஏற்படுகின்ற குறைபாடுகளினாலும்,சத்தியத்தைக் குறித்துள்ள தவறான எண்ணங்களாலும் உயிரினங்கள் என்ன என்ன கஷ்டங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டி வருகிறது! உண்மையில் இந்த பிரமையினாலுண்டாகின்ற காட்சிகள் அசத் ஆக இருந்தாலும்,மெய் இல்லாத்தாகவும் இருந்தாலும் இந்த மாயையின் சக்தி தான் என்னே அபாரம்! எல்லைகளில்லாத போதத்தில், பொய்யானதாக இருந்தாலும், அது எவ்வளவு வித விதமான உலகங்களையும் அனுபவங்களையும் ‘ சிருஷ்டி’க்கின்றது..