யோகவாஸிஷ்டம என்ற மஹாராமாயணம் 243

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 243

பவ்யேஸி சேத்ததேதஸ்மாத்ஸர்வமாப்னோஷி நிஶ்சயாத்

நோ சேத்தத்வஹ்வபி ப்ரோக்தம் த்வயி கஸ்மனி ஹுயதே!

பலிராஜன் தானே சொல்லிக்கொண்டான்:” என் அதிருஷ்டம்;தந்தை சொன்னது தகுந்த நேரத்தில் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.இப்பொழுது எனக்கு லௌகீக சுகங்களின்பாலுள்ள எல்லா விருப்பமும் அற்றுப் போய்விட்டன.எனக்கு முதற்கண் சம்மான அந்த சாந்தி நிலையை அடைய வேண்டும்.திரும்பத் திரும்ப செல்வம் சேர்பபதிலும், ஆசைகளையு பீஊர்ததி பண்ணுவதிலும் புலனின்பத்திலுமுள்ள ஆஸக்தி அற்றுப் போய்விட்டன.இந்த சுகமான சாந்தமான நிலை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது.இது அளவற்ற மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது.உள்ளார்நத சாந்தியில் மற்றெல்லா இன்பங்களும் செல்லாக் காசாகிவிட்டன.வாழ்ககை என்பது அனுபவங்களின் தொடர் கதை தான். திரும்பத் திரும்ப அதே நிகழ்வுகள்; அதே அனுபவங்கள்.எந்த விதமான புதுமையுமே இல்லை.

நான் எல்லாவற்றையும் மனதால் உதறித் தள்ளிவிட்டேன்.இனிமேல் ஆத்ம சொரூபத்தில் லயித்து மகிழ்சசியில் மூழ்கப் போகிறேன்.இந்த பிரபஞ்சமே மனதின் கற்பனை தானே! அதை தியாகம் செய்வதால் நமக்கென்ன நஷ்டம்? மனமாற்றத்தைக் குறித்துள்ள இந்த விவாதம் போதும்.வியாதிக்கு வேண்டியது வைத்தியம் தான்.முடிவில்லாத விஙாதங்களினால் எந்த பயனுமில்லை.’ நான் யார்?’ ‘ இவையெல்லாம் என்ன?’ என்ற கேள்விகளை சுக்ராச்சாரியரிடமே கேட்போம்.”

வஸிஷ்டர் தொடர்ந்தார்”இவ்வாறு மனதில் தீருமானித்த பலிராஜன் சுக்ராச்சாரியரிடமே மனதில் தியானிக்க ஆரம்பித்தான்.எப்பொழுதும் அனந்தாவபோதத்தில் பரம சாந்தி கொண்டிருந்த ஆச்சாரியார் தனது சீடனின் பிரார்த்தனையை புரிந்து கொண்டு  அதே நொடியில் பலி ராஜன் முன்னால் பிரத்தியட்சமானார்.குரு வைக்க் கண்டவுடன் பலி ராஜனின் முகத்தில் ஒரு மகிழ்ச்சி தோன்றியது; தெய்வீகக் களை உண்டாயிற்று.பலிராஜன்  குருவை பணிவுடன் வரவேற்று பாத பூஜை செய்து நமஸ்கரித்தான்.

பிறகு ஆச்சாரியரிடம் கேட்டான்:’ பகவான்,தங்களுடைய தெய்வீக சக்தியின் ஒளிதான் என்னை இந்த கேள்விகளை தங்களிடம் கேட்க என்னைத் தூண்டியது.எனக்கு லௌகீக சுகங்களின் எவ்விதமான விருப்பமும் இல்லை.ஆனால் எனக்கு உண்மையை அறிய ஆவல் உள்ளது.நான் சார்? தாங்கள் யார்? இந்த பிரபஞ்சம் தான் என்ன? இவையே எனக்கு தங்கள் சற்றே விளக்கி கூறுவீர்களாக.’

சுக்ராச்சாரியர் கூறினார்:” நான் இன்னொரு காரியமாக சென்றுகொண்டிருக்கிறேன். ஆகவே சுருக்கமாக உன். சந்தேகங்களுக்கும் விளக்கம் கூறுகிறேன், கேள்.’ போதம் ( பிரம்மம்) மட்டும் தான் உண்மையாக உள்ளது.இங்கு காண்பதையும் காணப்படாமையால் இருப்பவையும் எல்லாம் அந்த போதம் தான்.எங்கும் நிறைந்து நிற்பதுண்டு போதம் தான்.நீயும் நானும் இந்த உலகமும் எல்லாம் போதமல்லாமல் வேறொன்றல்ல.’ 

‘ உனக்கு பணிவும் உள்ளார்ந்த ஆர்வமுற்று இருந்தால் நான் இப்பொழுது சொன்னதிலிருந்தே எல்லாவற்றையும் புரிந்து கொள்ள முடியும்.அப்படியில்லையென்றால் எவ்வளவு விவரித்தாலும் அது நெருப்பு அணைந்துவிடாமல் வெறும் சாம்பலை மட்டும் மிஞ்சியிருக்கும் ஹோமகுண்டத்தில் அர்க்யம் அர்ப்பணிப்புள்ள போல் வீண் வேலையாகும்.’ எரிந்து கொண்டிருக்கின்றோம் ஹோமகுண்டத்தில் அர்க்யத்தை ஹோமித்தால்த் தான் அவை அக்னியில் எரிந்து சேர வேண்டியவர்களையும் சேரும். என்பது உனக்குத் தெரிந்ததே! 

போதத்தில் உளவாகின்ற விஷய வாசனைகள், கற்பனைகள் தான் பந்தங்கள்.அவைகளை நிரப்புதல்- ஒதுக்கித்தள்ளுங்கள் தள்ளுவது தான் முக்தி.அவபோதத்திலிருந்து விஷயங்களில் குறித்துள்ள ‘ அறிவை’ எடுத்துவிட்டால் மீதமிருப்பது சத்தியமான போதம் மட்டும் தான்.எல்லா த்த்துவ ங்களின் அடிப்படையும் இது தான்.இந்த உணர்வில் திடமாக நின்றுகொண்டிருந்தால் நீ அனந்தாவபோதத்தைக் காண முடியும்.எனக்கு வேறு சில கர்மங்கள் ஆற்ற வேண்டியுள்ளதால்,நான் விடை பெறுகிறேன்.சரீரம் உண்டாகிவிட்டால் அதற்கான கர்மங்களை ஆற்றாமலிருப்பதாலும் முடியாதல்லவா! 

.

Advertisements

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 242

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 242

அனாஸக்தியும் ஆரத்ம விசாரமும்

தேஶக்ரமேண தனமல்ப விகர்ஹரணேன

தேனாங்க ஸாதுஜனமர்ஜய மானபூர்வம்

தத்ஸங்கமோத்தவிஷயாத்யவ ஹேளலநேன

ஸம்யக்விசாரவிபவேன தவாத்மலாப:
விரோசனன் தொடர்ந்தார்:” உள்ளத்தில் நன்மை நிறைந்திருக்கும்பொழுது தான் ஒருவன் வேத 

சாஸ்திரங்களை கேட்டறிவதற்கு யோக்கியதை- தகுதியுடையவன்- உள்ளவனாகிறான்.ஆகவே மனதை எது 

தூய்மைப்படுத்துமோ அதைத்தான் ஒருவன் அறிய முயல வேண்டும்.வேத சாஸ்திரங்களை படிப்பதன். 

மூலம்தான் மனதை திடப்படுத்தி,உள்ளார்ந்த மாற்றத்திற்கு வழி வகுக்க முடியும்.அப்படிப்பட்ட மாற்றத்திற்கு 

உள்ளான மனம் எதிலும் சஞ்சலப்படாமல், சத்தியத்தை தேடிப் போக முடியும்.காலப் போக்கில்  

அவன் ஆத்மாவை தரிசிக்கவும் முடியும்.

ஆத்ம சாக்‌ஷாத்காரமும் ஆஸக்தியின்மையும் ஒரே நேரத்தில் முன்னேற வேண்டும்.உண்மையான அனாஸக்தி- 

விருப்பு- வெறுப்பின்மை ஒருவன் அடைவது, தவம் இருப்பதாலோ, தீர்த்த தலங்களுக்கு யாத்திரை 

போவதாலோ, தான-தர்மங்களாலோ அல்ல. அதுண்டாவது ஆத்ம சாக்‌ஷாத்காரத்தின்மூலம்தான்- தான் யார் 

என்று அறிவதன் மூலம் தான் என்பதில் ஐயம் கொள்ளாதே, மகனே! இதற்கு வேண்டியதெல்லாம் சுய முயற்சி 

தான்.ஆகவே சாதகன்- ஆத்மாவை அறிய முயலுகிறவன்- தான் யார் என்ற விசார மார்ககத்தில் 

பயணிப்பதால்த்தான் ஆத்ம சாக்‌ஷாத்காரம் அடைய முடியும். கடவுளையோ, விதியையோ நம்பி 

பயனில்லை.தன் முயற்சியால் இவ்வுலகில் சுக போகங்களிலிருந்து விடுதலை பெற வேண்டும்.எதுவும் 

தனதில்லை- நிர்மமதை- என்ற எண்ணம் அவனில் பக்குவப்படும்பொழுது, ஆத்ம வேட்கை அவனில் தானே 

முளை விடும்.அப்படிப்பட்ட தேடுதலிலுள்ள உத்வேகம் அவனது ‘ தனதில்லை’ என்ற என்ற மனப்பாங்கை 

உரமிட்டு உறுதிப். படுத்துகின்றது.ஆத்ம விசார உத்வேகமும் அனாஸக்தி மற்றும் நிர்மமதையும் கடலும் 

மழையும் மேகமும் என்ற போல் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையவையாக இருக்கின்றன.இவை மூன்றும் உற்ற 

நண்பர்களை போன்றவை தான்.

ஆகவே  துவக்கத்திலேயே ஈசுவரன் முதலியவற்றை எதையும் சாராமால் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு 

கடும்முயற்சி செய்து அனாஸக்தியை உறுதிப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.ஆனால் அதற்காக லௌகீக 

கர்மங்களில் ஈடுபட வேண்டாம் என்பதில்லை.உலக நியதிகளுக்குள் உட்பட்டு பொருளீட்டுவதில் தவறில்லை. 

ஆனால் பொருளின்மீது பற்று உண்டாகிவிடக்கூடாது.அம்மாதிரி கர்மங்களால் உற்றாரும் சுற்றத்தாரும் 

பாதிக்கப் படவும் கூடாது.ஈட்டும் பொருள் புண்ணியாத்மக்களுடன் சத்சங்கம் சேருவதற்கும் போற்றுவதற்கும் 

உதவ வேண்டும்.அம்மாதிரியான சதங்களுடன் அனாஸக்தியை வளர்பபதற்கு உதவும்.அவ்வாறு ஆத்ம 

விசாரமார்ககத்தில்,வேத சாஸ்திரங்களை கற்றுக் கொள்வதும்  அதன் வழிகள் ஞானம் பெறுதலும் 

சகஜமாகிவிடும்.அந்த முயறிசிகளின் பயனாக, அடி மேல அடியாக அவன் பரமானந்தமான சத்தியத்தில் 

சென்றடைவான்..

பிரபஞ்ச சுகங்கள் தரக்கூடிய எல்லாவித இன்பங்களிலிருந்தும் விடுபடும்பொழுது ஒருவன் ஆத்ம விசாரத்தால் 

நித்திய சத்தியத்தை கண்டறிகிறான்.ஆத்மா பூர்ணமாக மாசற்றதாகும்பொழுது உனக்கு பரம சாந்தி 

கிடைக்கும்.அதன் பிறகு மீண்டும் துன்பம் தரக்கூடிய வாசனைகள் என்ற சேற்றில் விழ வேண்டி 

வராது..தொடர்நது இந்த பிரபஞ்சத்தில் வாழவேண்டி வந்தாலும் நீ எல்லாவிதமான சபலங்களுக்கும 

சஞ்சலங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவனாக இருப்பாய்.நீ முற்றிலும் களங்கமற்றவனாக இருப்பாய். எல்லா 

நன்மைகளின் உருவகமாயிருக்கின்ற உனக்கு என் வணக்கம்.

‘ அந்த அந்த நேரத்தில்- காலத்தில் நிலவிலுள்ள இயற்கை நியதிகளின்படி பொருளீட்டுவதில் தவறில்லை. 

அதை  பயன்படுத்தி மகான்களுடன் சத்சங்கம் ஏற்படுத்திக்கொளவாயாக.அவர்களை 

மதிப்பாயாக.அம்மாதிரி சத் சங்கம் உன்னை லௌகீக சுகானுபவங்களில் பிடிப்பில்லாதவனாக்கும்.அதன் 

பிறகு சரியான சத்யத்தை தேடலில் மூலம் ஆத்மஞானம் உன்னில் உதயமாகும்

‘.
   

யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 241

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 241

அவஶ்யம் பாவிதவ்யாக்யா ஸ்வேஹயா நியதிஶ்ச யா

உச்யதே தைவஶப்தேன ஸா நாரைரேவ நேத்ரன்:

अवश्यं भावितव्याख्या स्नेहया नियतिश्च या

उच्यते दैवशब्देन सा नरैरेव नेत्रों:!

விரோசனன் தொடர்ந்தார்,” தகுந்த- பொருத்தமான முயற்சியினால் மட்டுமே நம்மால்

‘ நிர்மமதை’ யை அடைய முடியும்பொழுது கடவுளின் கருணை, விதி என்றெல்லாம்

சொல்கிறார்கள்.ஆனால் நாம் உலகில் காண்பதெல்லாம் உடலை மட்டும்

தான்.கடவுளை காண்பதில்லை.’ ஜனஙள் கடவுள் என்று சொல்லும்பொழுது,

அவர்கள் குறிப்பிடுவதெல்லாம், தவிர்க்க முடியாத கர்மங்களைத்தான்,தங்கள்

சக்திக்கோ மீறின, தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் அடங்காத, இயற்கையின் நியதிப்படி

நிகழும்சஹஜமான நிகழ்வுகளைத்தான குறிப்பிடுகிறார்கள்’.ஆனால், பூரண சமதா

பாவம்-சமன் நிலை- இன்ப- துன்பங்களுடைyமுடிவிற்கும் கடவுளின் கருணை என்றே

கூறுகிறோம்.

கடவுளின் கருணை, இயற்கை நியதி, சரியான சுய முயற்சி என்பதெல்லாம் ஒரே

ஒரு உண்மையைக்கு தான் குறிப்பிடுகிறது.தவறான கண்ணோட்டம், அல்லது பிரமை

தான் இவைகள் எல்லாம் வெவ்வேறு என்று எண்ண தூண்டுகிறது.

சுயமுயற்சியால்,மனம் செயற்கையாக உளவாக்கும் எண்ணங்கள்

பலனளிக்கும்பொழுது, பலனளிக்கின்றது என்று மன்னன் புரிந்து கொள்ளும்பொழுது

மகிழ்ச்சி என்ற அனுபவம் உண்டாகின்றது.

மனம் தான் கர்மங்களை ஆற்றுவதும்.இயற்கையின்படிமனம் பலதையும்

யோசிப்பதும்,அவைகளை உற்பத்தி செய்வதும், அவைகளை வெளிப்படுத்துவதும்

மனம் தான்.மனத்தால் இயற்கைக்கு விபரீதமாகவும் சிந்திக்கவும் செயலாற்றவும்

முடியும்.ஆகவே மனம் இயற்கையை கட்டுப்படுத்துகிறது என்றும்

சொல்லலாம்ஆகாயத்தில் காற்று பயணிப்பது போல் மனித ஜீவன்கள் இவ்வுலகில்

அலைகின்றது.அதன் செயல்கள் சுயநலம் நிறைந்தவையும்,அகங்காரத்தின்

விளைநிலமாகவும் தோற்றமளிக்கிறதென்றாலும்,இயற்கை நியதிகளுக்குள் ஜீவன்

ஆற்ற வேண்டிய கர்மங்களை அவை ஆற்றவும் செய்கின்றன.இயற்கை நியதிப்படி

ஓரிடத்திலிருந்து வேறிடத்திற்கு பயணித்துக் கொண்டோ, ஒரே இடத்தில் அசையாமல்

நின்றுகொண்டு அவை செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை செய்கின்றன.இவையெல்லாமே

தவறான புரிதல் தான்.மலையின் உச்சியிலுள்ள மரத்தின் கிளைகள் காற்றில்

அசைந்தாடும் பொழுது மலை தான் அசைந்தாடுகிறது என்று தோன்றுவது போல்தான்

இதுவும்.அது எப்படி தவறோ அப்படி இந்த எண்ணமும் தவறே.மனம்

இருக்கும்பொழுது கடவுள் இல்லை; இயற்கையிலையே; மனம் அழியும்பொழுது

ஒன்றுமேயில்லை. என்ன வேண்டுமானாலும் நிகழட்டும் . எந்த எண்ணமும்

தோன்றாது.

பலி கேட்டான்:’ மகானான் தந்தையே! இனபங்கிளினபாலுள்ள இசையையும் முடிவை

எப்படி மனதில் உறுதிப் படுத்த முடியும்?’

விரோசனன் கூறினார்:’ மகனே! ஆத்ம வித்யை எனும்போது மெல்லிய கொடியில்த்

தான் இன்பத்தின்பாலுள்ள ஆஸக்தியின் முடிவு எனும் கனி காய்க்கின்றது.அது

உண்டாவதோ? ஆத்மதரிசனம் பெற்ற பிறகு தான்.அதன் பிறகு அனாஸக்தி உறுதிப்

படும்.ஒரே நேரத்தில் புத்திபூர்வமாக விசாரமார்ககத்தின் வழியாக ஆத்மாவை

காணவும்,ஆஸக்திகளை விட்டுவிடவும் இயலணும்.

புத்தி விழித்தெழும்பொழுது ஒருவன் தன் மனதின் கால் பகுதியை வேத

சாஸ்திரங்களை படிப்பதிலும்,இன்னொரு கால் பகுதியை குரு பூஜையிலும் மீதியை

மட்டும் வஸ்து விஷயங்களிலும் ஈடுபடுத்த வேண்டும். புத்தி சிறிதே

விழித்தெழும்பொழுது மனதின் சரி பாதியை குரு பூஜைக்கும் மீதி இரண்டு பங்காக்கி

ஒரு பாதியை சாஸ்திரங்களை படிப்பதிலும் இன்னொரு பாதியை உலக

விஷயங்களிலும் செலவிடாமல.புத்தி முழுவதும் உண்ரர்நதெழுந்தவன் குருபூஜையிலும்

சாஸ்திரங்களை படிப்பதிலும் மட்டும் அக்கறை காட்டுவான் 



யோகவாஸிஷ்டம் என்ற மஹாராமாயணம் 240

தினமொரு சுலோகம்

நாள் 240

விஷயான்ப்ரதி போ: புத்ர ஸர்வநேவ ஹி ஸர்வதா

அனாஸ்தித்வம் பரமா ஹ்யேஷ்யா ஸா யுக்திர்மனஸோ ஜயே !

विषयान् प्रति भो: पुत्र सर्वानेव हि सर्वथा 

अनास्था परमा  ह्येषा सा युक्तिर्मनसो जये !
பலி ராஜன் கேட்டான் ,” தந்தையே, இந்த அதிபலசாலியான மந்திரியை எந்த வழியில் சென்று வெல்லாம்

என்று சொல்வீர்கள்!”

விரோசனன் சொன்னார்,” இந்த மந்திரி வெல்ல முடியாதவராக காட்சியளித்தாலும் அவனை வெல்வதற்கான 

வழியை நான் சொல்கிறேன் கேள்.

புத்திசாலித்தனமான கர்மங்களை ஆற்றுவதன் மூலம் அவனை ஒரு நொடியில் வென்று விடலாம்.அப்படி 

செய்யாவிடில், அவன் ஒரு விஷ பாம்பைப் போல் எல்லாவற்றையும் எரித்து கரியாக்கி விடுவான்.

அவனை புத்திபூர்வமாக அணுகுவதற்கு ஒரு குழந்தையைப் போல் அவனுடன் விளையாட்டுக்களில் 

ஈடுபட்டு,அந்த விளையாட்டில் அவனை கீழ்ப்படுத்துகிறான் புத்திசாலி.அப்படி அவன் அமைச்சரைத் தாண்டி 

அரசனை தரிசிக்க இயலும் அந்த தரிசனம் அவனுக்கு பரமபதத்திற்கான பிராப்தியை அளிக்கும்.ராஜாவை 

பார்ததுவிட்டால் ராஜாவின் ஆசி கிடைத்து விட்டால் மந்திரியை தன் சொல்லுக்கு கட்டுப் படுத்தலாம்.மந்திரி 

தன் கட்டுப் பாட்டில் வந்து விட்டால் ராஜாவை இன்னும் அருகில சென்று தரிசிக்கலாம்.ராஜாவைக் காணும் 

வரை மந்திரி உங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வர மாட்டான்.ஆனால் மந்திரி தன் கட்டுப்பாட்டிறகுள் வந்தால்த் தான் 

ராஜாவைக் காண முடியும்.ராஜாவை தரிசிக்கிற வரை மந்திரி தொந்திரவுகள் தந்துகொண்டே 

இருப்பான்.துன்பம் தந்து கொண்டேயிருப்பாள்.ஆகவே புத்தியின் முயற்சி இரு முனை கொண்டதாக இருக்க 

வேண்டும்.ஒன்று ராஜாவை தரிசிப்பதற்கான முயற்சி; இன்னொன்று மந்திரியை கட்டுப்பாட்டிற்குள் 

கொண்டுவருவதற்கான முயற்சி.நிரந்தரமான சாதகத்திலிருந்து மட்டுமே இது முடியும்.அப்படி முயன்றால் 

இன்ப- துன்பங்களெல்லாம் இல்லாத நிலையை அடையலாம்.அங்கு நித்ய சாந்தியையும் ஆனநத்தையும் 

அனுபவிக்கும் முனிகள் வாழ்கிறார்கள்.

மகனே, நான் இன்னும் சற்று தெளிவாகவே சொல்லுகிறேன் , கேள்.நான் சொன்ன அந்த ராஜ்ஜியம்- 

பரமானந்தத்தை நல்கக் கூடிய இடம- முக்தி பதம் எனப்படுகிறது. அங்கு துன்பங்களில்லை. அதன் அரசன் 

ஆத்மா தான்.ஆத்மா எல்லா போத நிலைகளுக்கும் மேற்பட்டது. மனம் தான் மந்திரி.இந்த மனம் தான் வெறும் 

களிமண்ணிலிருந்து குணமும் பானையும் உருவாக்குகிறது.இந்த பிரபஞ்சத்தை உருவாக்கினேன் இந்த மனம் 

தான்.மனதை கட்டுப்பாட்டிற்குள் வைத்துக்கொண்டாலெல்லாவற்றையும் வென்று 

விடலாம்.புத்திசாலித்தனமான கர்மங்களினால் மட்டுமே மனதை வெல்ல முடியும்.”

பலி ராஜன் மீண்டும் கேட்டான்,” தந்தையே , எந்த விதமான புத்தி சாதனை செய்தால் மனதை கட்டுப்் படுத்த 

முடியும்?”
.விரோசனன் கூறினார்,” ‘எந்நேரமும் விஷய வஸ்துக்கள் குறித்துள்ள எதிர்பார்பபுக்களிலிருந்து, 

ஆசைகளிலிருந்து,மோகங்களிலிருந்து, பூர்ணமான விடுதலை பெறுவது ஒன்று தான் மனதை வெல்வதற்கான 

வழி’.இவ்வாறு மிகவும் வலிமை வாய்ந்த மனதை – அந்த மதம் பிடித்த யானையை- வெல்ல முடியும்.இதுவும 

மிகவும் எளிதானது தான்; ஆனால் மிகவும் சிரமமானதும் கூட. நிரந்தர சாதகம் செய்ய இயலாதவர்களுக்கு 

மிகவும் கடினமான காரியம்.ஆனால் சுய முயற்சியால் எந்த விதமான ்அலைக்கழிப்பிற்கு இல்லாதவனுக்கு 

இது மிகவும் எளிது.விதைக்காமல், நீர்பாய்சசாமல், உரமிடாமல் அறுவடை செய்ய முடியாதல்லவா? அது 

போல தான் இதுவும்.நிரந்தர முயறசியில்லாமல் மனதை கட்டுப் படுத்த இயலாது.ஆகவே, தியாகத்தின், 

சன்னியாசத்துக்கான வழியை பின்பற்று, மகனே.புலன் கள் காரணம் உளவாகின்ற இன்பங்களிலிருந்து மீண்டு 

வராமலே இந்த உலகிலுள்ளண்டாகின்ற துன்பங்களிலிருந்து விடுதலை கிடைககாது.எவ்வளவு வலிமை 

படைத்தவனாயிருந்்தாலும் இலக்கை அடைய  என்றாவது பயணத்தை துவங்கத் தான் வேண்டும்.பூரணமான, 

‘தனது’ என்ற எண்ணத்தை விட்டு விடவேண்டும்.ஆசாபாசங்களில்லாத நிலையை அடைய வேண்டும்.அதற்கு 

தடையில்லாத முயற்சி மிகவும் அவசியம்” .

Ramaneeyam 4

A Garland of letters

In Sanskrit ,Aksharam means letters or Alphabets .

Another meaning is that which will not weaken or get destroyed.

‘Manamalai’ means wedding garland. The role of wedding garland is to unite two 

persons in wedlock.

The purpose of the marriage itself is to unite two souls.

Akshara Manamalai is a compendium of 108 couplets created by Bhagavan Ramana 

Maharshi, more than hundred years ago.

The purpose of the marriage referred to by the Bhagavan Ramanar is not to unite two 

mortal human beings.

It is the union of Jeevatma and Paramatma. This marriage is immortal.

The word Aksharam indicates that the marriage is never destroyed.

We can interpret the title in another way also. Bhagavan has created these couplets in 

Tamil language which is also as ancient as sanskrit.
‘A’ is the first alphabat of Tamil and ‘ ksha’ is the last alphabet of sanskrit.We can say 

that Bhagavan has created this garland uniting these two alphabets.

These couplets were recited by Bhagavan in the year 1914, when he was living in the 

Vishupaksha cave. It is 103rd year after creation of the Garland.
Bhagavan did not take any effort to create these couplets.
 YLeMAN HW patEA n dOne of the devotee asked Bhagavan,” What is the alternative for 

the finest palms like Thevaram and Thiruvasagam? ‘
As usual Bhagavan did not respond.!
One day Bhagavan and the devotees were on their usual trip for ‘Biksha’ Suddenly the 

Bhagavan started reciting the couplets. Someone immediately fetched a pencil and 

paper and started noting down. it was a herculean task for the devotee. Bhagavan 

recited the couplets like a torrential rain fall nonstop. It was like  fire being fanned by a 

whirlwind. Like  the rocks falling from a hill top will not stop midway the couplets came 

out of Bhagavan’s Devine lips.

The meaning of the ‘ Akshara Manamalai’ are multifarious. 
Let me mention a few here.
* The Bhakti marga and Gnana marga  are integrated into the couplets Hence it is 

celestial wedding garland..
* Ramanar showed a new path called ‘ vicarage marga’ – an analytical path. He 

prompted his devotees to enquire as to  ‘ who I am ‘ and find out the truth that there is 

no ‘ I’ . There is only ‘ paramathma’ or ‘ Brahmam’.
* Sri Krishna Bhagavan says in the Bhagavad Gita – ” Aksharam Akarosmi ” – I am in all 

beings.

RAMANEEYAM 3

Mother is the most sacred Temple

Two months later, he moved out of the Arunachaleswarar temple and started to stay in the the mango orchards and Jack fruit gardens on the hill side.. He shifted from garden to garden because of the increasing number of devotees.He did not break the vow of silence during all these periods. One of these days his father’s brother Nelliyappa Iyer happened to visit Thiruvannamalai and see him. Despite his best efforts Venkataraman did not respond to his requests to return to Thiruchuzhi.
Hearing the where about her son, Venkataraman’s mother Azhagammal along with her elder son Nagasami came to Tiruvannamalai to take back Venkataraman.

Silence was the only reply to his mother’s prayers .Despite repeated pathetic requests she did not get any response. Seeing her pitiable condition,
some elders advised Venkatraman , ” You need not break your vow of Silence but you can write down your reply on a piece of paper ” Venkatraman wrote on a Paper
” One’s karma is decided by the Paramatma .Howsoever one would try whatever was to happen will happen You cannot prevent. Howsoever one would try if something is not to happen, it will not happen. .It is certain.Therefore it’s best to silently watch what is happening.”
No more words of communication.Mother had to return empty handed
After living in different places for some more days he finally reached ‘virupaksa cave’ on the uphills where he lived for seventeen years
He did not talk til 1907 till  he met Kavyakanta Ganapathi, a great scholor.Despite being a scholor and repository of Vedas and upanishads, he was not at peace with himself.In search of inner peace he reached Thiruvannamalai. He prostrated  before the Brahmana sanyasi and prayed ‘ I have finally reached you . You are my savior.I will not go anywhere else.” 

Venkataramanan opened his mouth after eleven years of unannounced silence, and said,’ No need to worry. You have reached the right place.’

From that day onwards Ganapathi Munigal was with him. He arranged a number of assembly of scholars for discussing Vedas and Upanishads. Venkataraman was a silent spectator most of the time. He was a keen observer and intervened only when someone  grossly erred interpreting the scriptures. People wondered how this young boy who was confined to caves and not speaking to any one could know about the scriptures.

One day Ganapathi Munigal announced that henceforth Venkataraman will be known as Bhagavan Ramana Maharshi.. Thus Venkataraman became Bhagavan Ramanar.

From Thiruvannamalai people began to come to the cave to see the Bhagavan. Not only humans, but also  monkeys and squirrels came to him and he gave them whatever little he got as alms. He did not accept anything  from the hands of the devotees. Even small children  came to Bhagwan

Slowly people from other parts of the country and even from other countries started coming.

Bhagwan’s mother came crying  two to three times . But Bhagawan was unmoved. During one such visit she fell sick and had severe fever.His devotees were surprised to see that Bhagwan did not move away from his mother. With out sleep and food he nursed his mother..

It may be a surprise to many.How a detached saintly person was attached to his mother. But if little closely examine, you would know that there is nothing to be surprised., .
All the sons howsoever great they were  had a special  place for their mothers  in their hearts
 Adi Shankara who was traveling in far away places in the upcountry had a premonition about approaching end of his mother and ran to be with her during the   last day.

Ramakrishna Paramahamsa considered  his wife  as  mother.
There is nothing to be surprised on that also.
Another name of the wife is ‘Jaya.’ which in Sanskrit meant the one who give birth.
The wife takes her husband into her  and gives him a male or female progeny. That means she gives birth to the husband himself. . So she is ” Jaya ” .Wife is the mother of the husband

Finally Bhagavan’s mother came  to Thiruvannamalai to stay permanently with Bhagavan. A few days later, his younger brother Naga Sundaram also  arrived at Thiruvannamalai.In the same year Bhagwan moved from Virupaksha cave where he had stayed for nearly seventeen years and set up a place  at up hills called Skandasramam. Naga Sundaram took to Sanyasam .Azagammal started cooking  food for Bhagavan and others.The fire lighted on that day by Bhagavan has not been extinguished even today. Whoever go to Ramanasramam  even today are sumptuously fed without any question being asked.
The oven lighted that day is still burning. Food is being provided to all those who come.
In 1922, Azagammal died. 
As the law did not allow to cremate  bodies on the mountain, Bhagavan and others had to come down to foothills and cremate Azagammal.
That place is in Ramanasramam today and is called  ‘  ‘ Mathrubhutheswarar temple.’
Bhagavan Ramanar’s devotion  is evidenced in the interest he took in   construction of the Mathru Bhootheswarar temple.
During the construction of the temple, Bhagavan  will bless each brick by touching it before being laid. . During the course of construction  he was found in the night circling the site. May be because of the touch of Bhagavan the place has become a holy place today and attracts huge crowds seeking inner peace. . .
Sri Ramanar showed great interest in carving Shri Chakra using granite. It was crafted at a height of about one and a half feet and was square. This Sri Chakra is is installed in the inner sanctum sanctorium of the Mathrubhutheswarar  temple.During those days Bhagavan had skipped his dinner many a time.

A few days later Bhagavan  came down from the Skandasramam and set up an   ashram at the foot of the hill. That is  the present day Ramanasramam.

Ramaneeyam 2

Bhagavan Ramanar in ArunAchalam
Bhagavan reached ThiruvannAmalai on first of September 1896. When he left his house in Thiruchuzhi he did not know where ThiruvannAmalai was. He left home with a few Annas( the smallest denomination of Indian currency on those days) . Earlier he had heard about Thiruvannamalai, when someone visiting his father mentioned it. He got a prompt from his inner conscience to go to Thiruvannamalai. He went to Madurai nearest railway station and boarded a train going northwards from there. An elderly Muslim gentleman in the train enquired of him where he was going. Venkatraman( as he was called then ) replied that Thiruvannamalai. The gentleman told that the train will not take you to Thiruvannamalai but you can get down at a station called Thindivanam and find out how to go to Thiruvannamalai.
Venkatraman slept in the train for some time. When he woke up, the Gentleman had gone. It appeared that he was Godsend. Perhaps ArunAchalEswarar himself might have come in human form to direct Venkatraman to Thiruvannamalai.
From Thindivanam Venkatraman reached a place called Keezhur. There he visited the temple dedicated to veeretteswarar .By that time he had neither money nor strength to walk further. He was tired and hungry.
He accepted Bikshai(ALMS) from one Muthukrishna Bhagavathar. He pledged his ear studs with the Bhagavathar and got four Rupees. Somehow he boarded a train and reached Thiruvannamalai.
For a few days he stayed in the thousand pillar mandapam in ArunAchalEswarar temple. He did neither speak to anyone nor ate anything during these days. No one offered him any food.
He did not feel the need also.
But a few mischievous children started troubling him. They pelted stone at him. Heckled him. To escape from them, he went down to the ‘Pathala linga’ underground room in the temple. In those days the Pathala linga room was in very bad condition ;infested by all kinds of creatures like snakes, and scorpions.
But Venkatraman did not bother. He remained there for many days without water and food. There also the children did not allow him to be peaceful.
Seshadri Swamigal who was famous at that time in Thiruvannamalai came there as god sent and rescued Venkatraman from the children.
A few days after ,local citizens took him forcefully from the pathala lingam and located him in the Lord Subramania temple within the ArunachalEswarar temple campus. They force fed him. He was sitting unaware of any of these happenings. He opened his mouth only when they force fed him. He did not speak.
That was the time he was begun to be called as Brahmana sanyasi. That became Ramanar after a long time.
After his experience with death at Madurai in his Uncle’s house, he has never used any name. Even in the note he left behind at his house he left for Thiruvannamalai, he did not sign nor write his name.
Years later when the administrators of Ramanasramam prepared a will, he refused to sign any name. His firm belief was no one has a name other than Brahmam. Everybody is part of that brahamam .The will was contested in the judicial courts then. Bhagavan Ramanar ( as he was called by that time) was to be called to be present in the court of law. But good sense prevailed and then British Government appointed a special Judicial Commission who visited Ramanasramam to enquire into the matter. The Commission had to accept BhagavAn’s oral agreement with the contents of the will and the line drawn at the end of the document was accepted as evidence of Bhagavan’a concurrence .It was an epoch making judicial event. Of course he knew that he was being addressed as Bhagavan Ramanar
He would have responded even if he was called by any other name. He knew that no name is ‘HE”.